Στις 17 Ιανουαρίου 1975, πλήθος μαθητών κατευθύνθηκε εξαγριωμένο προς τις βρετανικές βάσεις στο Ακρωτήρι, για να διαδηλώσει κατά της πολιτικής των Βρετανών να μεταφέρουν Τουρκοκύπριους από τις ελεύθερες στις τουρκοκρατούμενες περιοχές.
Ένα τσούρμο από νεαρά παιδιά, φωνάζοντας συνθήματα, πετώντας πέτρες, αναποδογυρίζοντας βρετανικά αυτοκίνητα, έφτασε έξω από την Πύλη των βάσεων.
Αντί δακρυγόνων, τεθωρακισμένα
Στην αρχή, οι στρατιώτες της βάσης απάντησαν με δακρυγόνα. Ο πετροπόλεμος συνεχίστηκε για ώρα, ενώ τα κορίτσια της διαδήλωσης δεν παρέλειπαν να εφοδιάζουν τους νεαρούς μαθητές με όλο και περισσότερα «πολεμοφόδια».
Οι Βρετανοί συνειδητοποιώντας πως τα δακρυγόνα δεν ήταν αρκετά, έβγαλαν έξω τα τεθωρακισμένα. Ωστόσο, ούτε αυτά σταμάτησαν τους μαθητές, οι οποίοι άρχισαν να χτυπάνε με τα χέρια τους τα οχήματα και να τα πετροβολούν μανιωδώς.
Οι μαθητές ξεχώρισαν ένα άρμα και προσπαθούσαν να το καταστρέψουν ή να το ακινητοποιήσουν. Κάποιοι επιτέθηκαν στον οδηγό που έκανε μανούβρες.
Η τραγωδία
Στη διαδήλωση, πολλά από τα παιδιά ήταν πρόσφυγες. Στη μία πλευρά ήταν μαζεμένοι και οι Βαρωσιώτες.
Ανάμεσά τους, δύο μαθητές του ΣΤ’ Λανιτείου Λυκείου, ο Παναγιώτης Τουμάζος και ο Πανίκος Δημητρίο, που είχαν φύγει από το σχολείο για να κατέβουν στην πορεία.
Ο Παύλος Τουμάζος θυμάται:«Το τεθωρακισμένο άρχισε να σαλτάρει ρυθμικά, 1-2 μέτρα μπροστά κάθε φορά. Κάποια στιγμή βλέπω τον Πανίκο να προσπαθεί να ’ρθει προς την άλλη πλευρά του τεθωρακισμένου. Σε ένα από αυτά τα σαλταρίσματα, η μπροστινή πλευρά έριξε κάτω τον Πανίκο και στο επόμενο σαλτάρισμα τον είχε καταπλακώσει ο μπροστινός τροχός. Αρχίσαμε να φωνάζουμε στον οδηγό. Ένας από μας κατάφερε να πεταχτεί πάνω στο τεθωρακισμένο και από τη θυρίδα προσπαθούσε να μιλήσει στον οδηγό. Αυτός συνέχισε τα σαλταρίσματα και τότε ο πίσω τροχός πέρασε ξανά πάνω από το κορμί του. Πήραμε τον Πανίκο και τον πήγαμε στην πύλη, εξηγώντας τους τι έγινε. Μετά από λίγο τον πήραν μέσα στις Βάσεις, στο νοσοκομείο. Ο Πανίκος ήταν ήδη νεκρός. Όλοι μας ελπίζαμε στο αντίθετο απ’ ό,τι τα μάτια μας είδαν. Δυστυχώς, σε λίγο επαληθεύτηκαν οι χειρότεροι φόβοι μας. Ποιος μπορούσε να πιστέψει πως ο Πανίκος μας έφυγε;».
Ο 18χρονος μαθητής, είχε γεννηθεί στις 10 Φεβρουαρίου 1957, στον κατεχόμενο Άγιο Μέμνονα στην επαρχία Αμμοχώστου. Με το όνειρο να σπουδάσει αρχιτέκτονας, τον βρήκε η προσφυγιά και συνέχισε το σχολείο στη Λεμεσό.
Έξι μήνες μετά την εισβολή, έχασε τη ζωή του στη διαδήλωση των βάσεων.
Πηγή: Παύλος Τουμάζος, Ο ήρωας Πανίκος Δημητρίου
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: «Του Τσικουρή του κόπηκε το κεφάλι και τα δυο χέρια. Η Αντζελόνι απανθρακώθηκε». Ο Κύπριος φοιτητής που επιχείρησε να ανατινάξει την αμερικανική πρεσβεία
