Η πιο διαδεδομένη στολή για μικρούς και μεγάλους στις Απόκριες ήταν εκείνη του Scream. Ο μανιακός δολοφόνος με τη λευκή μάσκα και το τεράστιο ανοιχτό στόμα ήταν στη μόδα για πολλά χρόνια.
Η ταινία που κυκλοφόρησε το 1996 σημείωσε τεράστια καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Άνοιξε μάλιστα το δρόμο στις νεανικές ταινίες τρόμου οι οποίες, στη δεκαετία του ’90, είχαν αρχίσει να χάνουν το κοινό τους. Η καλτ ταινία πέτυχε να συνδυάσει τον τρόμο με το χιούμορ.
Αυτό που την έκανε να ξεχωρίσει ήταν ότι σατίριζε τα κλισέ των ταινιών τρόμου.
Τα κέρδη ξεπέρασαν τα 173 εκατομμύρια δολάρια και φυσικά γυρίστηκαν άλλες τρεις ταινίες.
Μετά την κυκλοφορία του Scream, κάποιοι θεατές επηρεάστηκαν και φοβόντουσαν σε κάθε χτύπο του τηλεφώνου τους. Γι’ αυτό οι πωλήσεις συσκευών τηλεφωνικής αναγνώρισης τριπλασιάστηκαν.
Πολλοί θεώρησαν ότι το Scream ενέπνευσε βίαια εγκλήματα, παρόμοια με εκείνα που προβάλλονταν στην ταινία, όπως το περιστατικό που έγινε τον Ιανουάριο του 1998.
Ο 16χρονος Μάριο Παντίγια και ο 14χρονος ξάδερφός του Σάμουελ Ραμίρεζ μαχαίρωσαν τη μητέρα του Μάριο 45 φορές.
Η υπόθεση έγινε γνωστή ως «ο φόνος του Scream».
Ένα χρόνο αργότερα, δυο νεαροί που προσπάθησαν να δολοφονήσουν κάποιον φίλο τους ονομάστηκαν οι «εισβολείς του Scream», επειδή πριν δράσουν είχαν δει την ταινία.
Το Scream βασίστηκε στην πραγματική ιστορία του κατά συρροή δολοφόνου Ντάνιελ Ρόλινγκ, ο οποίος είχε γίνει γνωστός ως ο «αντεροβγάλτης του Γκέινσβιλ» το 1990. Ο σεναριογράφος Κέβιν Γουίλιαμσον επηρεάστηκε από τα γεγονότα που μελετούσε καθημερινά και φοβόταν ακόμα και για την ίδια του τη ζωή, όταν αποφάσισε να γράψει το σενάριο.
Ο αρχικός τίτλος ήταν Scary Movie αλλά οι παραγωγοί Μπομπ και Χάρβεϊ Γουάνσταϊν αποφάσισαν να τον αλλάξουν σε Scream διότι τους άρεσε το τραγούδι του Μάικλ Τζάκσον «Scream» και θεώρησαν ότι θα ταίριαζε στη ταινία. Ο πρώτος τίτλος όμως, Scary Movie, χρησιμοποιήθηκε αργότερα για την παρωδία ταινιών τρόμου.
Η ταινία αρχικά θεωρήθηκε ακατάλληλη για ανηλίκους. Ο σκηνοθέτης αναγκάστηκε να κόψει πολλές σκηνές μέχρι να μπορέσει να γίνει κατάλληλη με τη συνοδεία γονέα. Φυσικά δεν ήταν δυνατόν να αποκλειστεί ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του νεανικού πληθυσμού. Χρειάστηκε δυο μήνες ακόμα στο μοντάζ για να βγει το τελικό αποτέλεσμα.
Το Scream κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, επειδή εκείνη την περίοδο βγαίνουν μόνο οικογενειακές ταινίες και το Scream θα έκανε τη διαφορά.
Οι δυσκολίες των γυρισμάτων
Οι συντελεστές συνάντησαν δυσκολίες να βρουν σχολείο για τα γυρίσματα. Σκόπευαν να τα κάνουν στο σχολείο Σάντα Ρόζα στην Καλιφόρνια, αλλά όταν το σχολικό συμβούλιο διάβασε το σενάριο, αρνήθηκε να παραχωρήσει το χώρο. Μέχρι τότε δεν ήξεραν ότι θα είχε τόσο σκληρές εικόνες και πίστευαν ότι πρόκειται για κωμωδία.
Ο σκηνοθέτης Γουες Κρέιβεν, ως αντίποινα, έγραψε στους τίτλους τέλους με κεφαλαία γράμματα «ΔΕΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΣΑΝΤΑ ΡΟΖΑ».
Τα γυρίσματα έγιναν σε κοινοτικό κέντρο.
Χρειάστηκαν 21 συνεχόμενα βράδια για να γυρίσουν την τελευταία σκηνή με το πάρτι που διήρκησε 42 λεπτά. Όταν ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα, οι συντελεστές τύπωσαν μπλούζες που έγραφαν: «Επιβίωσα από τη σκηνή 118». Και έκαναν πλάκα μεταξύ τους λέγοντας ότι ήταν «η μεγαλύτερη νύχτα στην ιστορία των ταινιών τρόμου».
Η στολή του δολοφόνου
Η ιδέα για τη μάσκα ανήκε στον σκηνοθέτη Γουές Κρέιβεν. Αναζητούσε μέρη για τα γυρίσματα της ταινίας, όταν η παραγωγός Μαριάν Μανταλένα βρήκε σε τοίχο κάποιου σπιτιού κρεμασμένη μια μάσκα Ghostface. Ο Κρέιβεν σκέφτηκε αμέσως ότι αυτή θα ταίριαζε στην υπόθεση. Δεν είχε όμως τα δικαιώματα για να τη χρησιμοποιήσει και έτσι έφτιαξαν μια παρόμοια. Όταν την είδε ο παραγωγός Μπομπ Γουάινσταϊν, γέλασε και την θεώρησε γελοία. Άλλαξε όμως γνώμη όταν παρακολούθησε την πρώτη σκηνή.
Στην αρχή ήθελαν η στολή να είναι λευκή για να παραπέμπει περισσότερο σε φάντασμα. Άλλαξαν όμως γνώμη επειδή φοβήθηκαν πως το κοινό θα συνέδεε τον δολοφόνο του Scream με τα μέλη της ρατσιστικής οργάνωσης Κου Κλουξ Κλαν.
Τα ειδικά εφέ
Χρησιμοποιήθηκαν 50 γαλόνια ψεύτικο αίμα, το οποίο φτιάχτηκε από σιρόπι καλαμποκιού και κόκκινη βαφή. Οι λεπίδες των μαχαιριών έμπαιναν μέσα στη βάση τους για να αποφύγουν τους τραυματισμούς.
Τα πιο περίπλοκα εφέ ήταν τα πτώματα των χαρακτήρων της Μπάριμορ και του Γουόλς. Ο δολοφόνος υποτίθεται πως τους ξεκοίλιαζε και έτσι τα εσωτερικά όργανα έπρεπε να βγαίνουν έξω από την πληγή. Η ψεύτικη κοιλιά ήταν γεμάτη με πλαστικό, λάτεξ και κομμάτια ζελατίνης βουτηγμένα σε ψεύτικο αίμα. Για την Μπάριμορ έφτιαξαν ολόκληρο αντίγραφο του σώματός της.
Το καστ
Η ταινία αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο για την Κόρτνεϊ Κοξ και τον ηθοποιό Ντέιβιντ Αρκέτ. Παντρεύτηκαν το 1999 και απέκτησαν μια κόρη. Το 2013 ο γάμος τους διαλύθηκε. Η ηθοποιός είχε προσεγγίσει μόνη της την παραγωγή για να πάρει το ρόλο της δημοσιογράφου, ώστε να μην την συνδέσει ο κόσμος μόνο με την «καλή» Μόνικα από τη σειρά «Τα Φιλαράκια».
Ο σκηνοθέτης για να κάνει την Ντρου Μπάριμορ να φαίνεται τρομαγμένη και να κλαίει πραγματικά, της έλεγε συνέχεια ιστορίες για την κακομεταχείριση ζώων. Παρόλο που της είχε προταθεί να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Σίντεϊ, η Μπάριμορ τον απέρριψε επειδή πίστευε πως ο ρόλος της έφηβης που πεθαίνει πολύ νωρίς στην ταινία θα έφερνε εξ απροόπτου το κοινό που θα περίμενε πως μια ηθοποιός με την αναγνωρισιμότητα της, θα ζούσε μέχρι το τέλος.
Η φωνή του δολοφόνου ανήκε στον ηθοποιό Ρότζερ Τζάκσον. Τα λόγια του δεν ήταν ηχογραφημένα αλλά τους μιλούσε πραγματικά στο τηλέφωνο. Ο σκηνοθέτης τον απομόνωσε από τους υπόλοιπους ηθοποιούς για να μην συνδέσουν τον πραγματικό χαρακτήρα του ηθοποιού με την φωνή που υποτίθεται θα τους προκαλούσε φόβο. Έτσι ήταν καλύτερες οι αντιδράσεις τους.
Στο φινάλε ο ηθοποιός Σκιτ Ούρλιχ, που υποδύθηκε τον έναν από τους δολοφόνους, τραυματίστηκε. Στην υπόθεση η Σίντνεϊ βγαίνει από την ντουλάπα και τον καρφώνει με ομπρέλα. Ο Σκιτ Ούρλιχ φορούσε γιλέκο για να προστατευτεί αλλά ξέφυγε το χέρι της κασκαντέρ και τον χτύπησε στο στήθος, σε πληγή που ήδη είχε από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς που είχε κάνει κάποια χρόνια νωρίτερα. Πόνεσε πολύ αλλά η σκηνή χρησιμοποιήθηκε.
Δείτε απόσπασμα από την ταινία, όπου η Ντρου Μπάριμον καταδιώκεται από τον δολοφόνο:
