Η υποψήφια ταινία για Όσκαρ «12 χρόνια σκλάβος», έχει ως θέμα την πραγματική ιστορία του Σόλομον Νόρθαπ.
Του μαύρου, αλλά ελεύθερου Νεοϋορκέζου, που απήχθη και έζησε τα σκλαβοπάζαρα, τη δουλεία και τα καθημερινά μαστιγώματα.
Το 1828, ο Νόρθαπ παντρεύτηκε την Αν Χάμιλτον, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.
Ως νεαρός, δούλευε στη φάρμα του πατέρα του.
Τις ελεύθερες ώρες του, τις αφιέρωνε στο αγαπημένο του όργανο.
Το βιολί. Δεν ήξερε όμως ότι, αυτό το όργανο θα καθόριζε ένα μεγάλο και εφιαλτικό κομμάτι της ζωής του.
Η απαγωγή
Το 1841, ο Σόλομον συνάντησε δύο άνδρες, στο χωριό Σαρατόγκα Σπρίνγκς της Νέας Υόρκης.
Του συστήθηκαν με ψεύτικα ονόματα. Ονομάζονταν Τζόζεφ Ράσελ και Αλεξάντερ Μέριλ.
Οι άνδρες είχαν ακούσει για τις εξαιρετικές δυνατότητες του νέγρου στο βιολί και έτσι του έκαναν μια ενδιαφέρουσα πρόταση.
Να δουλέψει ως μουσικός σε ένα τσίρκο.
Ο Νόρθαπ, που έδινε καθημερινά αγώνα για να θρέψει την οικογένειά του, δέχθηκε.
Τους ακολούθησε σε μια και μοναδική παράσταση, που έγινε στη Νέα Υόρκη.
Οι Ράσελ και Μέριλ του ζήτησαν να τους ακολουθήσει και στην Ουάσινγκτον για πολλές παραστάσεις, υποσχόμενοι στον Σόλομον υψηλά μεροκάματα.
Σε μια από τις στάσεις της παρέας σε ένα σαλούν, ο Νόρθαπ ήπιε ποτά που τον κέρασαν οι δύο άνδρες.
Με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να τον ναρκώσουν.
Όταν συνήλθε και άνοιξε τα μάτια του, ήταν αλυσοδεμένος σε ένα σκλαβοπάζαρο.
Στον έμπορο σκλάβων, Τζέιμς Μπιρτς, που τον αγόρασε, φώναζε ότι ήταν ένας ελεύθερος πολίτης και θύμα απαγωγής.
Τότε δέχθηκε το πρώτο μαστίγωμα από τον «αφέντη» του.
Μετά την ελευθερία, ο Σόλομον έχασε το όνομά του, το οποίο έγινε Πλατ Χάμιλτον.
Με αυτό ταξίδεψε, με καράβι, τον Απρίλιο του 1841, από το λιμάνι του Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνα.
Λίστα με τους σκλάβους, που ταξίδεψαν με το καράβι στη Νέα Ορλεάνη.
Εκεί τον περίμενε ο συνέταιρος του Μπίρτς, για να τον ξαναπουλήσει ως σκλάβο, που το είχε σκάσει από την Τζόρτζια.
Ο νέος του «αφέντης» ήταν ο Γουίλιαμ Φόρντ, ιδιοκτήτης φάρμας στη βόρεια Λουιζιάνα, ο οποίος καλομεταχειρίστηκε τον Σόλομον.
Ο σκλάβος πίστευε για αυτόν, ότι ήταν ένας καλός χριστιανός, που είχε παρασυρθεί από το σύστημα της δουλείας.
Στη φυτεία, δύο φορές προσπάθησαν να τον σκοτώσουν.
Τη μία, μάλιστα, τον έσωσε ο επιστάτης Τσάπιν την τελευταία στιγμή και λίγο μετά το «αφεντικό», του έβγαλε τη θηλιά της κρεμάλας από τον λαιμό.
Για να αποφύγει επιπλέον προβλήματα, ο Φορντ πούλησε τον Σόλομον σε νέο και σκληρότερο «αφέντη».
Τον Έντουιν Επς που συχνά – πυκνά μαστίγωνε για πλάκα, όποιον νέγρο έβλεπε μπροστά του.
Τα βίαια ξεσπάσματα του αφεντικού, τον τρόμαζαν.
Μια φορά, του είχε επιτεθεί με μαχαίρι, επειδή μιλούσε σε μια σκλάβα που του άρεσε.
Σε μια άλλη περίπτωση, κάποιος του «κάρφωσε», ότι ο Σόλομον έλεγε ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος, και τότε κινδύνεψε θανάσιμα.
Η απελευθέρωση του Νόρθαπ
Ταξιδεύοντας ως σκλάβος με το καράβι στον Νότο, ο Νόρθαπ κατάφερε να δώσει ένα γράμμα σε ναύτη του καραβιού.
Το γράμμα έφτασε στη Νέα Υόρκη και στα χέρια του δικηγόρου Χένρι Νόρθαπ, συγγενούς του αφέντη που είχε ο πατέρας του Σόλομον, όταν ήταν σκλάβος.
Ο δικηγόρος ενδιαφέρθηκε, αλλά δεν ήξερε που να ψάξει, καθώς το γράμμα γράφτηκε εν πλω, χωρίς ο σκλάβος να ξέρει που θα καταλήξει.
Ο ξυλουργός του Επς, Σάμουελ Μπας (στην ταινία τον υποδύεται ο Μπραντ Πιτ), έγινε φίλος με τον Σόλομον Νόρθαπ και του έδειξε ότι ήταν εναντίον της δουλείας.
Ο σκλάβος του είπε την ιστορία της απαγωγής του και ο Μπας έγραψε γράμματα σε διάφορες αρχές της Νέας Υόρκης, για να τον βοηθήσει.
Όταν ο δικηγόρος έμαθε που ήταν ο Σόλομον, ταξίδεψε στη Λουιζιάνα και κατάφερε να τον απελευθερώσει από τον Επς.
Γύρισαν μαζί στη Νέα Υόρκη και ο δικηγόρος προσπάθησε να φέρει ενώπιον του δικαστηρίου τους δύο απαγωγείς.
Δεν τα κατάφερε και έτσι σκέφτηκε μια άλλη ιδέα.
Να γραφτεί ένα βιβλίο, για τα 12 χρόνια σκλαβιάς του Σόλομον Νόρθαπ.
Πίστευε ότι με αυτό τον τρόπο, θα κατάφερνε να καθίσει τους απαγωγείς στο «σκαμνί».
Η συγγραφή ανατέθηκε στον δικηγόρο και συγγραφέα Ντέιβιντ Γουίλσον.
Σε 3,5 μήνες κατέγραψε όλη την ιστορία του ελεύθερου μαύρου, που απήχθη και έγινε σκλάβος.
Το βιβλίο «12 years a slave» κυκλοφόρησε το 1853, πουλώντας 30 χιλιάδες αντίτυπα.
Κανείς δεν ξέρει τι έγινε, λίγα χρόνια αργότερα, ο Σόλομον Νόρθαπ.
Τα ίχνη του εξαφανίστηκαν και σύμφωνα με σενάρια, είτε απήχθη ξανά, είτε δολοφονήθηκε.
Πάντως, πρόλαβε να πει την ιστορία, όχι μόνο τη δική του, αλλά και χιλιάδων άλλων σκλάβων, που υπέφεραν στις φυτείες των ΗΠΑ.
