Ένα από τα κυριότερα έθιμα του κυπριακού καρναβαλιού είναι οι λεγόμενες «Πελλόμασκες».
Πρόκειται για αμφιέσεις της «τελευταίας στιγμής» οι οποίες σκοπό έχουν να προκαλέσουν το γέλιο και να σατιρίσουν διάφορες σκηνές της καθημερινότητας.
Οι Πελλόμασκες δεν έχουν συγκεκριμένη αμφίεση. Όσο πιο χάλια ντυθείς τόσο πιο πετυχημένη η πελλόμασκα.
Πολλά ρούχα το ένα πάνω από το άλλο, αταίριαστοι συνδυασμοί, ανακατεμένα μαλλιά, βάψιμο γκροτέσκ είναι ο τέλειος συνδυασμός για να φτάσεις πιο κοντά στο βραβείο της καλύτερης πελλόμασκας.
Στην περιοχή της Λεμεσού, όπου το Καρναβάλι είναι τρόπος ζωής και αναπόσπαστο μέρος της πόλης, οι πελλόμασκες εμπνέονταν κυρίως από γνωστούς «πελλοχαρακτήρες» της πόλης.
Ο Κκιαζίμης, ο Αρκοντής, η πελλό-Αντρούλλα αποτελούσαν κάποιες από τις κυριότερες επιλογές.
Ο Βασιλιάς των Τρελών
Το 2000, οι πελλόμασκες και οι τρελοί απέκτησαν δικό τους άρμα στην παρέλαση.
Ο Βασιλιάς Καρνάβαλος, ήταν ο «Βασιλιάς του Γέλιου και της Τρέλας», εμπνευσμένος από τους πελλοχαρακτήρες της Λεμεσού.
Αντί για κορώνα είχε μια κατσαρόλα. Έτσι παρέπεμπε στον αγαπητό Αρκοντή, μία φιγούρα της Λεμεσού, που πάντα κυκλοφορούσε με μία κατσαρόλα στο χέρι.
Συνδύαζε όμως και τον αγαπητό και αντίπελλον του φίλο τον Κκιαζίμη, κρατώντας στο ένα χέρι κυκλάμινα, όπως ο Κκιαζίμης ο οποίος συνήθιζε να τα μοιράζει.
Η μεσαιωνική Γιορτή των Τρελών
Τα Καρναβάλια άνθισαν ιδιαίτερα στην περίοδο του Μεσαίωνα στην Ευρώπη.
Ήταν η ευκαιρία των ανθρώπων να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό κλοιό που προκαλούσε η θεοκρατούμενη Ευρώπη και η καταπίεση της Εκκλησίας.
Η Γιορτή των Τρελών ήταν μία παράξενη χριστιανική γιορτή.
Διαρκούσε δώδεκα μέρες και ξεκινούσε με την εκλογή του Πάπα των Τρελών εκ μέρους του κατώτερου κλήρου, των διάκονων και των καλόγερων οι οποίοι μαζεύονταν σε ένα «ειδικό συμβούλιο» για να αποφασίσουν.
Ντυμένος ο νέος Πάπας των Τρελών, σαν τον αρχαίο Σατουρναλίων, έμπαινε στην Εκκλησία την ημέρα που ξεκινούσαν τα Καρναβάλια και έδινε το μήνυμα για το οργιακό ξεφάντωμα που θα ακολουθούσε.
Ήταν οι μέρες που όλοι οι ρόλοι άλλαζαν.
Οι κληρικοί ντύνονταν γυναίκες και ζώα ενώ οι λαϊκοί καλόγεροι και καλόγριες.
Για σχεδόν δύο εβδομάδες οι πόλεις μετατρέπονταν σε σουρεαλιστικούς κόσμους όπου μόνο τα παράλογα κυριαρχούσαν.
Ατελείωτοι χοροί, άφθονο κρασί και άσεμνα τραγούδια σε συνδυασμό με χαρτοπαίγνια και όργια δημιουργούσαν μία ξέφρενη κατάσταση.
Το τέλος των εορτών έκλεινε η παρωδία με τον γαϊδαρο.
Οι «πιστοί» κάλυπταν έναν γάιδαρο με χρυσό πέπλο πάνω στο οποίο καθόταν μία κοπέλα με ένα μωρό και τους έστελναν στο ιερό, αποδίδοντας έτσι τη σκηνή με τη φυγή της Μαρίας από την Αίγυπτο. Γύρω από το ζώο μαζεύονταν όλοι και έψαλλαν ύμνους.
Η γιορτή κατέληγε στα σπίτια των πλουσίων όπου όλοι ζητούσαν λεφτά.
Με πληροφορίες από: Στέλιος Γεωργιάδης, Καρναβάλι Λεμεσού μια μαγική ιστορία
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: Οι επιφανείς τρελοί της Λεμεσού. Ποιοι ήταν ο Μπάρμπας, Κιαζίμης και Αρκοντής, που κυκλοφόρησαν σε χριστουγεννιάτικη κάρτα και εύχονταν Χρόνια Πολλά στους κατοίκους της πόλης;
