Οι Βιετναμέζοι τον αποκαλούν Αμερικανικό Πόλεμο, η επίσημη ιστοριογραφία Πόλεμο του Βιετνάμ και ο απλός κόσμος «Βρώμικο Πόλεμο». Ήταν μία από τις μεγαλύτερες ένοπλες συγκρούσεις του Ψυχρού Πολέμου. Φαινομενικά αντίπαλα στρατόπεδα υπήρξαν το Βόρειο με το Νότιο Βιετνάμ. Ουσιαστικά όμως ήταν ένα θερμό επεισόδιο μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.
Με αφετηρία το 1959 (για άλλους το 1955 ή το 1962 ή το 1967) και τερματισμό 1975, ο πόλεμος του Βιετνάμ υπήρξε σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα τραγικά γεγονότα του 20ου αιώνα.
Ανάμεσα στους χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες που στάλθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στη γη της Ινδοκίνας ήταν και ο μοναδικός Κύπριος Βαρνάβας Μιχαήλ από της Αγγλισίδες της Λάρνακας.
Ως αμερικανός πολίτης που υπηρετούσε στον στρατό των ΗΠΑ, ο Βαρνάβας έφθασε στο Βιετνάμ με τον βαθμό του επιλοχία «Master Sergeant» για να λάβει μέρος σε μία μυστική αποστολή, για την οποία δεν μίλησε ποτέ στη συνέντευξη που έδωσε το ’87, στο περιοδικό Ενημέρωση.
Ωστόσο, περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τη φρίκη του πολέμου και τις πολύ περίεργες συνήθειες αυτού του διαφορετικού λαού.
Έκαμα δεκαέξι μήνες στο Βιετνάμ. Πήρα μέρος σε πολλές μάχες. Πώς τα κατάφερα κι επέζησα; Αυτό είναι τυχερό…Πληγώθηκα όμως στο πόδι κι έκανα τρεις μήνες στο Νοσοκομείο. Παντού νεκροί και ομαδικοί τάφοι. Καμιά φορά, η βροχή ξέθαβε τους νεκρούς.
Παγίδες θανάτου: φίδια, αναπτήρες και γυναίκες
Οι συνθήκες ήταν δύσκολες και ανά πάσα ώρα και στιγμή ο διπλανός σου μπορούσε να πεθάνει. Οι στρατιώτες περπάταγαν με τις ώρες και προσπαθούσαν διαρκώς να αποφύγουν τις οβίδες, ενώ το βράδυ ήταν η δύσκολη ώρα καθώς τότε ήταν που ξεκινούσαν οι μάχες. Ποιος ήταν εχθρός και ποιος όχι, ήταν κάτι που μπορούσες να διακρίνεις με δυσκολία καθώς πολλοί από τους «πολίτες» που συναντούσαν καθημερινά ήταν στρατιώτες.
Συνεχίζοντας την αφήγησή του, τονίζει πόσο καλοί ήταν οι Βιετναμέζοι στο να στήνουν παγίδες θανάτου.
Οι Βιετναμέζοι ήξεραν πολλά τεχνάσματα για να σκοτώσουν. Έφτιαχναν παγίδες και τοποθετούσαν δηλητηριασμένα καρφιά που σε σκότωναν ή άφηναν σκόπιμα ειδικούς αναπτήρες-παγίδες στον δρόμο μας, που όταν τους παίρναμε έκαναν έκρηξη. Έγραφαν πάνω USA και σε ξεγελούσαν.
Εχθρός όμως δεν ήταν μόνο οι Βιετναμέζοι στρατιώτες αλλά και η ίδια η φύση της ξένης χώρας. Οι Βιετναμέζοι εκμεταλλεύονταν τα φαρμακερά φίδια της ζούγκλας τα οποία οι ίδιοι μπορούσαν να αναγνωρίσουν και τα τοποθετούσαν στα υπόγειά των Αμερικανών.
Οι στρατιώτες των ΗΠΑ δεν μπορούσαν πάντα να αντιδράσουν. Αν πυροβολούσαν τα φίδια τότε θα πρόδιδαν αμέσως τη θέση τους.
Η φαντασία των Βιετναμέζων όμως δεν τελείωνε ούτε στους αναπτήρες ούτε στα φίδια.
Πολλές ήταν οι φορές που οι γυναίκες του Βιετνάμ αποσπούσαν την προσοχή των Αμερικανών στρατιωτών και με «τσαχπινιές» τους οδηγούσαν στους Βιετναμέζους.
Όσοι έτυχε να γνωρίσουν γυναίκες-παγίδες, δεν επέστρεψαν πίσω.
Το Βιετνάμ όμορφη χώρα με παράξενες συνήθειες
Για τη σχέση του με την χώρα και τις συνήθειες των Βιετναμέζων, οι εντυπώσεις του Βαρνάβα Μιχαήλ ήταν θετικές.
Καθώς πέρασε μεγάλο διάστημα στη χώρα είχε την ευκαιρία να μιλήσει για αυτήν. Μία χώρα όμορφη με απέραντες ζούγκλες. Ένας λαός ήσυχος που ήθελε να ζει μόνος του.
Οι συνήθειες όμως ήταν παράξενες.
Σχέσεις πολλές δεν ανέπτυξε με Βιετναμέζους, όπως επίσης και πολλοί άλλοι στρατιώτες των ΗΠΑ, αφού πριν την άφιξή τους στο Βιετνάμ, τους παρέδιδαν ειδικά μαθήματα για τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζαν καθώς και για το ότι δεν έπρεπε να εμπιστεύονται τους πολίτες της χώρας.
Δοκίμασαν όμως κάποιες από τις συνήθειές τους όπως «ψητό σκύλο».
Οι Βιετναμέζοι τρώνε τους σκύλους. Μια φορά είχα φάει κι εγώ, αλλά μετά μου το είπαν. Ήταν μαγειρεμένος με τέτοιον τρόπο, που δεν κατάλαβα πως ήταν σκύλος
Στρατιωτικές διακοπές
Ο πόλεμος διήρκησε πολλά χρόνια. Για πολλούς στρατιώτες, αυτό ήταν τρόπος ζωής. Πολλοί παρέμειναν μόνιμα στον στρατό και το αντιμετώπιζαν όχι ως καθήκον αλλά ως επάγγελμα.
Για αυτό οι ΗΠΑ φρόντιζε να τους παρέχει άδειες και ταξίδια ως διακοπές.
Πολλές από τις επιλογές ήταν η Αυστραλία, η Ιαπωνία και η Χαβάη.
Κάθε τρεις μήνες, οι στρατιώτες εγκατέλειπαν τα μέτωπα και ταξίδευαν για δύο εβδομάδες στις εξωτικές χώρες όπου και συναντούσαν τις οικογένειές τους.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ έληξε το 1975, όταν οι κομμουνιστικές δυνάμεις εισέβαλαν στο Νότιο τμήμα το οποίο και παραδόθηκε.
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: 
