15 Ιανουαρίου 1996. Ώρα 9 το βράδυ.
Από την κεντρική είσοδο του Ωνασείου έφευγαν οι Αντώνης Λιβάνης, Άκης Τσοχατζόπουλος, Τηλέμαχος Χυτήρης, Κώστας Λαλιώτης και ο γιοι του πρωθυπουργού, Γιώργος, Νίκος και Αντρίκος Παπανδρέου.
Όλοι ήταν αμίλητοι, χωρίς διάθεση για δηλώσεις.
Λίγη ώρα πριν, ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είχε υπογράψει το κείμενο παραίτησής του από το αξίωμα του πρωθυπουργού της Ελλάδας.
Σε μια ολοσέλιδη ανακοίνωση 265 λέξεων, προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα και την Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, ζητούσε «να προχωρήσει αμέσως η εκλογή νέου πρωθυπουργού, γιατί τα προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να περιμένουν και όσα έχουμε μέχρι σήμερα πετύχει, δεν πρέπει να βρεθούν σε κίνδυνο».
Ήδη από τις 20 Νοεμβρίου, ο Ανδρέας Παπανδρέου νοσηλευόταν στο Ωνάσειο με κλονισμένη υγεία.
Οι εκτιμήσεις των γιατρών ήταν, ότι χρειαζόταν χρόνος για την ανάρρωση.
«Είναι προφανές, ότι η δική μου αδυναμία αυτής της περιόδου δεν πρέπει να γίνει τροχοπέδη για τη χώρα, την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ.
Έβαλα και βάλαμε πάντα πάνω από όλα, τα συμφέροντα του τόπου και του λαού. Αυτό είναι και τώρα το καθήκον μας».
Η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο του πρωθυπουργού, πριν υπογραφεί το κείμενο παραίτησης, ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη.
Παρόντες στην ιστορική στιγμή ήταν η σύζυγός του Δήμητρα, ο τότε υπουργός Παιδείας Γιώργος Παπανδρέου και οι θεράποντες γιατροί Δημ. Κρεμαστινός, Βασ. Γολεμάτης, Γρ. Σκαλκέας, Δ. Ρούσσος και Κ. Στεφανής.
Η Δήμητρα Λιάνη όλη τη μέρα ήταν αναστατωμένη, σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και χρειάστηκε να της χορηγηθούν ηρεμιστικά.
Το ίδιο στεναχωρημένη ήταν η οικογένεια και οι συνεργάτες του πρωθυπουργού.
Όλοι αντιλαμβάνονταν, ότι έκλεινε ο κύκλος μιας πολυτάραχης και μακρόχρονης πολιτικής καριέρας.
«Νομίζω ότι έκανα το χρέος μου» είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου στον Αντώνη Λιβάνη.
Όταν ρώτησε τον Άκη Τσοχατζόπουλο για το αν έπρεπε να παραιτηθεί από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, του απάντησε αρνητικά.
Την ίδια ώρα η Δήμητρα Λιάνη λιποθυμούσε.
Ο κούρσα της διαδοχής όμως, είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα από την παραίτηση.
Καθημερινά οι εφημερίδες έγραφαν για τους υποψήφιους δελφίνους και τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο νέος πρωθυπουργός.
Αυτά δεν ήταν άλλα, από το Σκοπιανό και την οικονομία.
Όπως αποδείχθηκε λίγους μήνες αργότερα, ήταν και η πολιτική των γκρίζων ζωνών, που εγκαινίασαν οι Τούρκοι στα Ίμια.
Για τη θέση μάχονταν τρεις υποψήφιοι.
Ο Κώστας Σημίτης ως εκσυγχρονιστής, ο Άκης Τσοχατζόπουλος ως προεδρικός και ο Γεράσιμος Αρσένης ως μεταρρυθμιστής.
Τα παράθυρα στα δελτία και τα πάνελ των εκπομπών «είχαν πάρει φωτιά».
Το ένα σενάριο διαδεχόταν το άλλο και γινόταν πολλή κουβέντα για τον ρόλο και τις ίντριγκες στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Σε αρκετά σενάρια εμπλεκόταν συχνά η σύζυγος του Ανδρέα Παπανδρέου, Δήμητρα Λιάνη.
Τα αφιερώματα των εφημερίδων για τα έργα και τις ημέρες της ζωής του μεγάλου ηγέτη, ήταν καθημερινά και αρκετά εντυπωσιακά.
Η ΝΔ προσπαθούσε να εκμεταλλευθεί πολιτικά το κενό εξουσίας, που υπήρχε για ένα μικρό χρονικό διάστημα και έκανε πρόταση μορφής, η οποία όμως δεν «πέρασε».
Στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών, ο Κώστας Σημίτης, με τη βοήθεια πρωτοκλασσάτων υπουργών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ, κέρδισε τον Άκη Τσοχατζόπουλος και έγινε πρωθυπουργός.
Αργότερα, έγινε και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με την περίφημη φράση «καθαρές λύσεις».
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος έγινε και πάλι υπουργός και σήμερα είναι τρόφιμος των φυλακών Κορυδαλλού.
Λίγες ημέρες μετά την παραίτηση, το Ωνάσειο «ερήμωσε».
Τα κανάλια, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες απέσυραν ρεπόρτερ και τεχνικό προσωπικό και το νοσοκομείο μπήκε και πάλι στους κανονικούς του ρυθμούς.
