Όσοι έχουν παρακολουθήσει έστω κι έναν αγώνα μπάσκετ, έχουν σίγουρα παρατηρήσει το ρολόι πάνω από το ταμπλό που μετράει αντίστροφα από τα 24 δευτερόλεπτα. Ο σκοπός του είναι να υποχρεώσει την ομάδα που έχει στην κατοχή της την μπάλα να εκδηλώσει επίθεση προτού εκπνεύσουν τα 24. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Και ποιος το καθιέρωσε;
Η ιστορία μας ξεκινά το 1950. Το ΝΒΑ, το γνωστό σε όλους αμερικανικό πρωτάθλημα μπάσκετ, κάνει τα πρώτα του βήματα έπειτα από τη συνένωση δύο πρωταθλημάτων, του BAA και του NBL. Κάθε αγώνας είναι κρίσιμος για το αν θα κρατήσει τους οπαδούς (και συνεπώς και τα ζεστά τους δολάρια) στο γήπεδο.
Η ομάδα φόβητρο της εποχής ήταν οι Μινεάπολις Λέικερς, προπομπός των σημερινών Λος Άντζελες Λέικερς. Ο τότε καλύτερος παίκτης τους, ο σέντερ Τζορτζ Μίκαν, θεωρείται ο πρώτος σούπερ σταρ της λίγκας. Μαζί με τους Βερν Μίκελσεν και Τζιμ Πόλαρντ, έκαναν την ομάδα φόβητρο για όλους τους αντιπάλους.
Στις 22 Νοεμβρίου του 1950 οι Λέικερς αντιμετώπιζαν τους Φορτ Γουέιν Πίστονς, τους σημερινούς Ντιτρόιτ Πίστονς. Ήταν φανερό ότι οι Πίστονς δεν είχαν καμία τύχη στην αναμέτρηση. Το ήξερε και ο προπονητής τους, ο Μάρεϊ Μέντενχολ. Αλλά δεν σκόπευε να παραδώσει εύκολα τα όπλα.
Στο γήπεδο της Μινεάπολις είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 7.000 θεατές. Οι Πίστονς κέρδισαν το πρώτο τζάμπολ και αμέσως οι παίκτες τους άρχισαν να εφαρμόζουν τις οδηγίες του Μέντενχολ. Άλλαζαν πάσες, κρατούσαν την μπάλα για ολόκληρα λεπτά και γενικά καθυστερούσαν συνέχεια, αφού το σκεπτικό του προπονητή τους ήταν ότι αν οι Λέικερς δεν πάρουν την μπάλα, δεν θα καταφέρουν και να σκοράρουν!
Οι θεατές άρχισαν να εκνευρίζονται, το ίδιο και οι παίκτες της ομάδας της Μινεάπολις. Το ημίχρονο έληξε 13-12 υπέρ των Λέικερς, με τον Μίκαν να σημειώνει τους 12 από τους 13 πόντους τους. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν ακόμη χειρότερο. Αφού δεν έβρισκαν άλλο τρόπο να αντιδράσουν, οι γηπεδούχοι αποφάσισαν να υιοθετήσουν τη στρατηγική των αντιπάλων τους. Τελικά, οι Πίστονς πήραν τη νίκη με 19-18, αφού οι Λέικερς έχασαν το τελευταίο σουτ.
Οι παράγοντες της λίγκας τράβαγαν τα μαλλιά τους. Ήξεραν ότι με τέτοιους αγώνες σύντομα τα γήπεδα θα άδειαζαν. Το μέλλον του αθλήματος διαγραφόταν ζοφερό και η λήψη μέτρων για τη σωτηρία του ήταν απαραίτητη. Ο πρόεδρος του ΝΒΑ, Μόρις Πόντολοφ, κάλεσε όλους τους υπεύθυνους της λίγκας, μαζί με τους διαιτητές της ντροπιαστικής αναμέτρησης για να προτείνουν λύσεις. Κατέληξαν σε διάφορες αλλαγές κανονισμών, μεταξύ των οποίων την επέκταση της ρακέτας από το ένα μέτρο και 80 εκατοστά στα τρία μέτρα και 60.
Οι αλλαγές δεν είχαν αποτέλεσμα. Το σκορ παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα, οι φίλαθλοι άδειαζαν τα γήπεδα και οι ομάδες αποχωρούσαν από τη λίγκα. Στο τέλος της σεζόν 1953-54 είχαν μείνει μόνο 9 ομάδες. Μία από αυτές, ήταν οι Σίρακιουζ Νάσιοναλς (οι σημερινοί Φιλαδέλφια 76ers), με ιδιοκτήτη τον Ντάνι Μπιαζόν.
Ο Μπιαζόν είχε μελετήσει πολλούς αγώνες μπάσκετ από τότε που αγόρασε την ομάδα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, σε κάθε αγώνα θα έπρεπε να γίνονται 120 σουτ, 60 από κάθε ομάδα. Ο κάθε αγώνας διαρκούσε 48 λεπτά, δηλαδή 2.880 δευτερόλεπτα. Διαίρεσε λοιπόν τα 2.880 δευτερόλεπτα δια των 120 σουτ κι έβγαλε τον μαγικό αριθμό 24.
Σύμφωνα με τον Μπιαζόν, ένα ρολόι που θα μετράει αντίστροφα από τα 24 δευτερόλεπτα μέχρι να γίνει σουτ, ήταν απαραίτητο για να γίνει το παιχνίδι ελκυστικό. Την ιδέα ενός ρολογιού την είχαν πολλοί, αλλά ο Μπιαζόν έπεισε τους παράγοντες να το δοκιμάσουν.
Στις 30 Οκτωβρίου του 1954, σε έναν αγώνα ανάμεσα στους Ρότσεστερ Ρόγιαλς (σημερινούς Σακραμέντο Κινγκς) και τους Μπόστον Σέλτικς, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το ρολόι των 24 δευτερολέπτων. Οι Ρόγιαλς επικράτησαν 98-95. Εκείνη τη σεζόν, ο μέσος όρος πόντων του πρωταθλήματος ανέβηκε κατά 13. Οι Σέλτικς έγιναν η πρώτη ομάδα που ξεπέρασε τον μέσο όρο των 100 πόντων ανά αγώνα και μέχρι το 1959 όλες οι ομάδες είχαν ξεπεράσει τους 100 πόντους κατά μέσο όρο.
Ο Μπιαζόν και το ρολόι του είχαν σώσει το μπάσκετ. Σήμερα, ένα πραγματικό ρολόι 24 δευτερολέπτων υπάρχει ως μνημείο στο κέντρο του Σίρακιουζ της Νέας Υόρκης, προς τιμήν του τότε ιδιοκτήτη των Νάσιοναλς.
