Ο σχεδιασμός της πρώτης ραπτομηχανής, χρονολογείται από τα τέλη του 180υ αιώνα.
Το περίεργο είναι ότι πάρα πολλοί επιχείρησαν να κατοχυρώσουν την εφεύρεση, όμως όλοι πέθαναν σε πτωχοκομεία. Τελικά, επωφελήθηκε εκείνο που πλήρωσε τα περισσότερα και έκανε τους κατάλληλους επιχειρηματικούς ελιγμούς.
Το όνομα του, Ισαάκ Σίνγκερ. Η σχέση του με την ραπτομηχανή, εντελώς συμπτωματική.
Ο εμπνευστής της πρώτης ραπτομηχανής ήταν Άγγλος επιπλοποιός
Ο Τόμας Σέιντ, ήταν ο πρώτος που σχεδίασε μηχάνημα το οποίο είχε τη δυνατότητα να τρυπάει με μια βελόνα το σκληρό δέρμα.
Κατοχύρωσε την πατέντα του, με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, όμως ο τίτλος δεν τον κάλυπτε για υποδήματα, όπως αρχικά είχε στο μυαλό του. Μπορούσε να ράβει μόνο ρούχα.
Πολύ σύντομα έπεσε έξω οικονομικά και δεν κατάφερε να χρησιμοποιήσει την ραπτομηχανή προς όφελος του.
Αρκετές δεκαετίες αργότερα, αφού ο Σέιντ είχε πεθάνει, ο Γουίλιαμ Νιούτον Γουίλσον, δημιούργησε ένα πιο εξελιγμένο μοντέλο, βασισμένος στα σχέδια του Άγγλου επιπλοποιού.
Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας για την ραπτομηχανή, ήταν ανέλπιστα πολλά
Το 1814, ο Βιεννέζος ράφτης Γιόζεφ Μαντερσπέργκερ, σχεδίασε εκ νέου μηχανές ραψίματος.
Η πρώτη μπορούσε να ράβει μόνο σε ευθεία γραμμή. Αργότερα δημιούργησε και άλλες που ήταν ήταν ειδικές στην δημιουργία κεντημάτων, σε διάφορα σχήματα, ορθογώνια και οβάλ.
Δεν τις πούλησε ποτέ, γιατί πίστευε πως μηχανικά υστερούσαν και δεν μπορούσαν να αποδώσουν σε βάθος χρόνου. Δεν πήρε χρήματα από τις μηχανές του.
Αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή του στην τελειοποίηση της ιδέας του και στο τέλος πέθανε σε πτωχοκομείο.
Στη Γαλλία, η πρώτη ραπτομηχανή κατοχυρώθηκε από τον ράφτη Μπαρτολομί Τιμονιέ.
Ήταν η πρώτη που μπορούσε να κάνει αλυσιδωτές βελονιές, με ξύλινη ακανθωτή βελόνα.
Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, ο Τιμονιέ εκμεταλλεύτηκε εμπορικά, στο έπακρο, την μηχανή ραψίματος. Την πούλησε σε μεγάλες βιοτεχνικές μονάδες και συνεργάστηκε με τον γαλλικό στρατό, από τον οποίο και βραβεύτηκε για την προσφορά του.
Το μέλλον όμως ήταν δυσοίωνο. Με τις ραπτομηχανές, οι ράφτες και οι μοδίστρες έτειναν να εξαφανιστούν.
Αντέδρασαν με μένος κατά του Τιμονιέ. Του έκαψαν τις αποθήκες και όλα τα εμπορεύματα, δυο φορές μέσα σε μικρό διάστημα, αναγκάζοντας τον να τραπεί σε φυγή. Καταστράφηκε οικονομικά και πέθανε όπως και ο Μαντερσπέργκερ σε πτωχοκομείο.
Συνεχιστής των προσπαθειών, ήταν ο Γουόλτερ Χαντ. Τον αποκαλούσαν «μηχανική ιδιοφυία» επειδή μπορούσε να σχεδιάσει αλάνθαστα, μέσα σε λίγα λεπτά έναν άρτιο μηχανισμό.
Από την αρχή είχε καταλάβει την φιλοσοφία των μηχανών ραψίματος. Βασίστηκε στον τρόπο με τον οποίο έραβε η γυναίκα του στο χέρι. Μικρές, συνεχόμενες βελονιές με γρήγορο ρυθμό.
Το 1832, είχε ολοκληρώσει τη ραπτομηχανή του. Έπεισε την κόρη του να ανοίξει μαγαζί με κορσέδες ώστε να έχει τη δυνατότητα να παράγει γρήγορα μεγάλες ποσότητες. Αυτό που δεν είχε υπολογίσει όμως, ήταν ο Ελίας Χόου, ράφτης από τη Βοστώνη. Είχε και εκείνος τελειοποιήσει την δική του μηχανή, με το ίδιο σκεπτικό που σχεδίασε ο Χαντ τη δική του.
Η τελική δοκιμασία
Ο Χόου τελικά απέτυχε. Όμως δεν πτοήθηκε. Κατάλαβε πως για να πηγαίνει το χέρι γρήγορα επάνω στη μηχανή, πρέπει να είναι ελαφρώς λυγισμένο. Ολοκλήρωσε την ιδέα του το 1846.
Η πρώτη του κίνηση ήταν να «προκαλέσει» πέντε μοδίστρες να δοκιμάσουν δωρεάν την ραπτομηχανή του. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.
Όμως καμία βιομηχανία δεν θέλησε να την αγοράσει διότι ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της – την θεωρούσαν σκανδαλώδη εφεύρεση. Προτίμησαν το ράψιμο στο χέρι.
Η υγεία της συζύγου του βρισκόταν σε κίνδυνο και εκείνος σε οικονομικό αδιέξοδο. Αναγκάστηκε να βάλει ενέχυρο τις μηχανές και τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας για να ακολουθήσει την γυναίκα του στο Λονδίνο.
Έπειτα από λίγο καιρό έμεινε χήρος και επέστρεψε πίσω. Τότε έμαθε πως πολλοί του είχαν κλέψει την ιδέα και παρήγαγαν, πανομοιότυπες με τη δική του, μηχανές. Κινήθηκε δικαστικά και κέρδισε κάθε μεμονωμένη περίπτωση.
Αμέσως μετά, τον πλησίασε ένας μηχανικός ονόματι Ισαάκ Σίνγκερ, ο οποίος είχε σχεδιάσει δική του ραπτομηχανή που δεν είχε καμία σχέση με εκείνη του Χόου.
Όμως η μοναδική βελόνα που ταίριαζε ήταν η δική του. Μια ανάγκη, που δεν είχε μόνο ο Σίνγκερ για να προχωρήσει στην πώληση των μηχανών του, αλλά και οι υπόλοιποι 7 αντίδικοι του Χόου στο δικαστήριο.
Συμφώνησαν να του πληρώσουν δικαιώματα, προκειμένου να τους παραχωρήσει την άδεια χρήσης αυτής της ειδικής βελόνας που διαπερνούσε με ευκολία όλα τα υφάσματα.
Ο Σίνγκερ ξόδεψε πολλά, όμως κατάφερε να συνδέσει το όνομά του με την ραπτομηχανή και να μονοπωλήσει το αγοραστικό κοινό για πολλά χρόνια, ακόμα και σήμερα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 
