Γεννήθηκε έναν χρόνο μετά τη δημιουργία της αγαπημένης του ομάδας, της Ομόνοιας, στην «ποδοσφαιρομάνα» Μια Μηλιά, στις 17 Δεκεμβρίου 1949.
Στο γήπεδο πήγε πρώτη φορά στα 14 του. Στα 15 είχε αποφασίσει πώς το μόνο που ήθελε ήταν να παίζει ποδόσφαιρο.
Ο Σωτήρης Καϊάφας δεν άλλαξε ποτέ φανέλα.
Ήταν πάντα το νούμερο «9» της Ομόνοιας.
Τα πρώτο γήπεδο, τα πρώτα «σουτ»
Το πρώτο γήπεδο ήταν η αυλή της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη στο χωριό του.
Ξεκίνησε να κλωτσάει την μπάλα στην ομάδα του χωριού του «Πρόοδος». Το ποδόσφαιρο ήταν όλη του η ζωή.
«Σχολάγαμε από το σχολείο, ούτε καν τρώγαμε και τρέχαμε στην εκκλησία να παίξουμε ποδόσφαιρο. Ως τις 6-7 το απόγευμα. Έδυε ο ήλιος και τότε σταματάγαμε» διηγείται.
Το 1965 φοράει την φανέλα της Ομόνοιας και το 1967 γίνεται ο βασικός σέντερ φορ της ομάδας. Έως το 1984, οπότε κρέμασε τα παπούτσια του, ήταν αναντικατάστατος.
Από τον πάγκο στο γήπεδο
Οι πρώτες του προπονήσεις είναι αλησμόνητες. Θυμάται πόσο δύσκολο ήταν να φτάσει στο γήπεδο. Σχόλαγε από το σχολείο και έτρεχε στο παλιό ΓΣΠ. Οι συχνές απουσίες από το γήπεδο δεν του επέτρεψαν να πάρει μέρος σε αγώνες.
Έναν χρόνο αργότερα, ο νέος προπονητής της ομάδας, Πατσιάτσιεφ, ξεχώρισε κάποια νεαρά παιδιά. Ανάμεσα τους και ο Σωτήρης.
«Ήταν ένας πραγματικός δάσκαλος του ποδοσφαίρου ο Πατσάτσιεφ. Διάλεξε εμένα, τον Κόκο Αντωνίου, τον Καννάρη, τον Στελλάκη Ανδρονίκου και από τα δεύτερα περάσαμε στην α’ ομάδα. Μας έκανε και ατομικές προπονήσεις και μας δασκάλευε, πού να σταθούμε, πώς να κλωτσήσουμε την μπάλα. Αυτός έδωσε και μεγάλη σημασία στο να μου μάθει τις κεφαλιές. Έπρεπε να έχεις καλό συγχρονισμό για τις κεφαλιές. Να υπολογίσεις πότε θα έρθει κατά πάνω σου η μπάλα και να πεταχτείς να την χτυπήσεις. Διαφορετικά προσγειωνόσουν και η μπάλα απλά πέρναγε από πάνω σου» μας είπε.
Οι προπονήσεις έγιναν πιο εντατικές και έτσι ο χαμένος χρόνος καλύφθηκε και με το παραπάνω.
«Αν ζούσε ο πατέρας μου, μπορεί να μην ήμουν ποδοσφαιριστής»
Οι γονείς του τον ήθελαν «γραμματιζούμενο». Το 1967, ο Σωτήρης Καϊάφας είχε χάσει τον πατέρα του. Στις περισσότερες προπονήσεις δεν παρουσιάστηκε. Διηγείται: «Αν ζούσε ο πατέρας μου μπορεί να μην ήμουν ποδοσφαιριστής. Όνειρό του ήταν τα γράμματα. Τότε είχαμε την ευχέρεια σαν οικογένεια να σπουδάσουμε. Είχαμε κάποιους θείους στην Αμερική κι έτσι σπούδασαν και τα αδέλφια μου, ο ένας γιατρός, ο άλλος οικονομολόγος. Τον πατέρα μου τον έχασα στα 16 μου. Δεν με πρόλαβε να παίζω. Τον έχασα Δεκέμβρη, Ιούνιο έπαιξα το πρώτο μου παιχνίδι».
Αν και είχε χάσει πολλές προπονήσεις τον κάλεσαν να παίξει σε ένα φιλικό αγώνα με τη Νέα Σαλαμίνα στο Βαρώσι.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο προπονητής Βάργκας τον έβαλε στο παιχνίδι στη θέση του κεντρικού αμυντικού.
Ο Καϊάφας είχε ανατρέψει το σκορ και το παιχνίδι έληξε 3-3.
Είχε πάρει τη θέση του σέντερ μπακ με τον αριθμό 4.
Το «αιώνιο» 9άρι. Η κίνηση – ματ του Πατσιάτσεφ
Για τέσσερα παιχνίδια και με προπονητή τον Βάργκα, ο Σωτήρης Καϊάφας έπαιζε στη θέση του σέντερ μπακ.
Μέσα σε 4 παιχνίδια σκόραρε 13 φορές.
Για έναν χρόνο βρισκόταν στη θέση του σέντερ μπακ και ήταν τότε που τον κάλεσαν να παίξει και ως αμυντικός στην Εθνική Κύπρου.
Ωστόσο, ο Πατσάτσιεφ επέστρεψε και η θέση του Καϊάφα άλλαξε. Από σέντερ μπακ έγινε ξανά σέντερ φορ. Ο ίδιος διαφωνούσε. Όμως…
Ο Καϊάφας πήρε τη φανέλα με το νούμερο 9, προχώρησε στη θέση του σέντερ φορ και από τότε χάρισε στην Ομόνοια τίτλους και δόξα.
Το αξέχαστο παιχνίδι με τον Άγιαξ
Στις 7 Νοεμβρίου 1979, οι 15.000 φίλαθλοι της Ομόνοιας βίωσαν μία αλησμόνητη βραδιά.
Η Ομόνοια, είχε καταφέρει να «διαλύσει» τον Άγιαξ με 4-0. Θυμάται πώς πανηγύριζε έξαλλα ο κόσμος μαζί με την ομάδα. Μάλιστα 
από εκείνο το παιχνίδι έλαβε και το μεγαλύτερό του πριμ: 100 λίρες.
«Ο καλύτερος αγώνας ήταν στο Μακάρειο με τον Άγιαξ. Ήταν τότε η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης κι εμείς τους νικήσαμε με 4-0. Είχα σκοράρει και δυο φορές εγώ. Είναι αξέχαστο όχι μόνο για μένα, αλλά και για όλον τον κόσμο. Θυμάμαι είχε και μη ομονοιάτες πραγματικά συγκινήθηκαν. Παίξαμε με ψυχή και δύναμη. Βγήκαμε να γιορτάσουμε μετά από αυτό όπως κάθε Σάββατο μετά από παιχνίδι. Αξέχαστη βραδιά».
Το δίδυμο Καϊάφας-Κανάρης
Ο καλύτερος συμπαίκτης του ήταν ο Ανδρέας Κανάρης.
Ξεκίνησαν να παίζουν στην Ομόνοια με διαφορά ενός χρόνου, αλλά τα 18 χρόνια που πέρασαν μαζί στα γήπεδα είχαν αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση.
«Με τον Ανδρέα Κανάρη παίξαμε μαζί 17-18 χρόνια. Ήταν από τους καλύτερους συμπαίκτες μου. Βοηθήθηκα και βοηθήθηκε.
Είχε πολύ καλή πάσα.
Είχανε κοινή πορεία. Ξεκίνησα εγώ ’66-’67 και ο Κανάρης ’67-’68. Παίζαμε καλά μαζί».
Συνολικά οι δυο τους είχαν σκοράρει για το τριφύλλι, 396 φορές!
Τα ντέρμπι των αιωνίων ήταν διαφορετικά
Ο Σωτήρης Καϊάφας θυμάται τα ντέρμπι των αιωνίων. Μπορεί να είναι φανατικός Ομονοιάτης αλλά η σχέση του κόσμου με τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ τότε, ήταν διαφορετική. «Ήταν πολύ διαφορετικά τότε, ο κόσμος και οι ποδοσφαιριστές ήταν αγαπημένοι και φίλοι. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο ο καθένας ήταν για τη φανέλα του, αλλά όταν τελείωνε το παιχνίδι ο κόσμος έφευγε μαζί από το γήπεδο. Δεν υπήρχε τότε θύρα 9 ή 13 και τέτοια. Μέσα στο γήπεδο φώναζε ο καθένας για την ομάδα του, αλλά ως εκεί. Δεν είχε φασαρίες και άλλα τέτοια».
Το χρυσό παπούτσι, τα αμέτρητα γκολ και η δημιουργία ενός συνθήματος
Η δεκαετία του ’70 αποτέλεσε το αποκορύφωμα της καριέρας του.
Με 39 γκολ το 1976, του δόθηκε το Χρυσό Παπούτσι από την UEFA.
«Για μένα το Χρυσό παπούτσι είναι μία πολύ συγκινητική ιστορία. Θυμάμαι πήγα στο Παρίσι, στη Γαλλία. Βρισκόμουν μεταξύ άλλων ποδοσφαιριστών. Ήταν εκεί όλη η Ευρώπη και όλοι ήθελαν μία δήλωση, κάτι. Βέβαια τα αγγλικά μου ήταν λίγα, αλλά ήταν και η γυναίκα μου εκεί, και ο εκπρόσωπος του Ρ.Ι.Κ. και ο προπονητής μου και με βοήθησαν. Ζήσαμε μία φανταστική στιγμή. Πήγαμε μετά και στον Πρόεδρο Μακάριο Γ’, μας είχε πει «Τους αθλητές μας πρέπει να τους προωθούμε και να τους βοηθάμε».
Την ίδια δεκαετία, στην προτελευταία αγωνιστική το 1971-1972, νικήσαμε τη Σαλαμίνα με 1-0. Ο κόσμος τότε άρχιζε να φωνάζει Ομόνοια-Λαός-Πρωτάθλημα».
Στο κυπριακό πρωτάθλημα έχει αναδειχθεί πρώτος σκόρερ οχτώ φορές, ενώ κατέχει το ρεκόρ επίτευξης των περισσότερων γκολ σε μία αγωνιστική περίοδο πρωταθλήματος, αφού το 1976-1977 σκόραρε 44 φορές!
Αποτελεί και το χρυσό παπούτσι της Ομόνοιας αφού έχει σκοράρει για το Τριφύλλι 489 φορές και 324 για την Εθνική Κύπρου.
Η ΕΑΚ τον έχει ανακηρύξει Αθλητή της Χρονιάς το 1976 και το 1978 και πολλές περισσότερες ως Ποδοσφαιριστή της χρονιάς.
Η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου τον έχει αναδείξει ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του αιώνα της Κύπρου.
Οι ικανότητές του χάρισαν στην ομάδα 11 πρωταθλήματα, 6 κύπελλα, 5 νταμπλ και 5 ασπίδες.
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: Η ίδρυση ενός Αθλητικού Σωματείου σε ένα ζαχαροπλαστείο της Λεμεσού. Κύριος σκοπός του, η αποφυγή της πολιτικοποίησης.
