Οι ιερείς που βασάνιζαν τα θύματά τους με το μαρτύριο του βραστού νερού. Ο κατηγορούμενος βύθιζε το χέρι του σε βραστό νερό και αθωωνόταν αν το έγκαυμα επουλωνόταν σε τρεις μέρες!

ΠΗΓΗ: Βασανιστήρια, το έπος της ανθρώπινης κτηνωδίας, Μάικλ Κέριγκαν, εκδόσεις Γνώση

Η δοκιμασία του νερού 

Το μαρτύριο του βραστού νερού πραγματοποιούνταν σε μια εκκλησία υπό την επίβλεψη ενός ιερέα. Στην περίπτωση αυτή ο κατηγορούμενος υποχρεωνόταν να βυθίσει το χέρι του σε ένα δοχείο με βραστό νερό για να βγάλει έξω ένα δαχτυλίδι ή ένα νόμισμα ή κάποιο άλλο αντικείμενο.
Όπως και στη δοκιμασία με τη φωτιά, υπήρχε μια προκαταρκτική περίοδος προσευχής και νηστείας και μετά αγιασμός του δοχείου και του θύματος.
Το τραυματισμένο χέρι δενόταν με επιδέσμους, τους οποίους αφαιρούσαν μετά από τρεις μέρες. Όταν ο κατηγορούμενος έβγαινε αλώβητος, αθωωνόταν.

Η χρήση αυτού του μαρτυρίου δεν περιοριζόταν στον χριστιανισμό, αφού καταγράφεται και στην Ινδία, και μάλιστα πολύ πιο πρόσφατα, στα μέσα του 19ου αιώνα.
Το 1867 η Bombay Gazette ανέφερε την περίπτωση ενός καμηλιέρη που αναγκάστηκε να βυθίσει το χέρι του σε βραστό λάδι για να διαλύσει τις υποψίες ότι είχε διαπράξει κλοπή.
Ακόμα και σε ιδιωτικό επίπεδο, κάποιοι τυραννικοί αφεντάδες χρησιμοποιούσαν αυτή τη μέθοδο, πολλές φορές για την ίδια τους τη γυναίκα. Στην Ταντζόρη του 1846 ένας νοικοκύρης βύθισε τα χέρια τριών υπηρετών σε βραστό νερό, προσπαθώντας να εκμαιεύσει μια ομολογία κλοπής.
Διάφορες θεωρίες έχουν προβληθεί για να εξηγήσουν το πως θα μπορούσε να αποτραπεί η ζημιά κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας δοκιμασίας.
Ο Βολταίρος έγραφε τον 18ο αιώνα ότι τα θύματα μπορεί να είχαν τρίψει το δέρμα τους μ’ένα μίγμα από βιτριόλι, στύψη και κρεμμυδοζουμό.
Δεν υπάρχει ωστόσο καμία επιστημονική απόδειξη γι’αυτό. Ακόμη κι ο ισχυρισμός ότι μπορεί ο άνθρωπος να αγγίξει το λευκοπυρωμένο σίδερο αλλά όχι το ερυθροπυρωμένο είναι ανυπόστατος.
Οι εξηγήσεις αυτού του είδους χάνουν εντελώς τον στόχο: η δοκιμασία μέσω βασανισμού είχε έννοια σε μια εποχή απόλυτης πίστης, δεισιδαιμονίας.
Ακόμα και εκείνοι που στο τέλος αθωώνονταν έπρεπε να υποστούν τρομαχτικό πόνο. Ήταν εξαιρετικά απίθανο να βγει κάποιος αλώβητος από μια τέτοια δοκιμασία.
Το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των αιώνων κάμποσοι κατηγορούμενοι φαίνεται πως έκαναν ακριβώς αυτό, υποδηλώνει ότι υπεύθυνοι ιερείς- είτε παρακινημένοι από χριστιανική συμπόνια είτε επειδή ήταν απλώς διεφθαρμένοι- πρέπει να είχαν βάλει το χεράκι τους στο ψεύτισμα της διαδικασίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: