Στις 22 Οκτωβρίου 1958, μία από τις τελευταίες επιχειρήσεις της ΕΟΚΑ θα στοίχιζαν τη ζωή σε ακόμα έναν νεαρό αγωνιστή της. Ο Γιωτής όπως τον φώναζαν οι φίλοι ή Ονήσιλος όπως ήταν γνωστός στην οργάνωση, πέφτει νεκρός από τα πυρά των βρετανικών αρχών. Στην τσέπη του βρήκαν ένα κλαδί ελιάς. Για την ειρήνη, όπως είχε πει.
Η προδοσία και το αντάρτικο
Ο Παναγιώτης Τουμάζου, καταγόταν από το Κάτω Βαρώσι και ως μαθητής είχε ενταχθεί στον αγώνα της ΕΟΚΑ μοιράζοντας προκηρύξεις ή γράφοντας συνθήματα στους τοίχους.
Τον Δεκέμβριο του ΄55, παίρνει μέρος σε βομβιστική επίθεση εναντίον βρετανικού οχήματος.
Λίγους μήνες μετά με εντολή της Οργάνωσης επιτέθηκε μαζί με ένα συναγωνιστή του εναντίον Τούρκου πράκτορα των Άγγλων.
Οι αρχές ανακαλύπτουν την ταυτοτητά του, μάλλον μετά από προδοσία και για να συνεχίσει τη δράση του, κατέφυγε στα βουνά, όπου γίνεται μέλος της αντάρτικης ομάδας Σολέας.
Ο «Μαύρος Οκτώβρης»
Ο Οκτώβρης του ΄58, υπήρξε από τους χειρότερους μήνες των Άγγλων. Η ΕΟΚΑ, είχε αυξήσει τη δράση της και πετύχαινε διάφορα πλήγματα εναντίον του βρετανικού στρατού.
Η τριμελής ομάδα του «Γιωτή» είχε λάβει εντολή να στήσει ενέδρα σε μία απότομη στροφή του δρόμου Κακοπετρία-Καρβουνά.
Μία ολόκληρη εβδομάδα περίμεναν οι νεαροί αντάρτες, αλλά ο «στόχος» ήταν άφαντος.
«Πολεμάμε για την ειρήνη»
Τη νύχτα της 22ας Οκτωβρίου, η ομάδα ξεκινάει να λάβει θέση και πάλι στην ενέδρα που έστηνε κάθε βράδυ.
Στη διαδρομή, ο Γιωτής, κόβει ένα κλαδί ελιάς και λέει στους υπόλοιπους: «Αν πέσω, τότε οι αντίπαλοί μας θα καταλάβουν ότι δεν είμαστε τρομοκράτες, αλλά άνθρωποι της ειρήνης».
Οι ώρες πέρναγαν κι αργά το βράδυ ακούστηκαν τα βρετανικά οχήματα. Οι νάρκη ήταν τοποθετημένη στο σωστό σημείο κι όλα κυλούσαν όπως όριζε το σχέδιο.
Όμως η νάρκη ήταν χαλασμένη και ο μηχανισμός δεν δούλεψε.
Ευθύς αμέσως, οι νεαροί αντάρτες αρχίζουν να βάλλουν εναντίον των Βρετανών και να ρίχνουν χειροβομβίδες.
Πανικόβλητοι οι στρατιώτες, άρχισαν να πυροβολούν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Μία από τις σφαίρες τους πέτυχε και τον νεαρό Παναγιώτη. Οι συναγωνιστές του προσπάθησαν να τον μεταφέρουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ένας από τους συναγωνιστές του διηγήθηκε αργότερα: «Δοκίμασα να τον σηκώσω. Οι φλόγες όμως, που προκάλεσαν οι Άγγλοι με τα φλογοβόλα, με ζώσανε από παντού. Δεν μπόρεσα να τον μεταφέρω. Οπισθοχώρησα. Εκείνος έμεινε εκεί με το κλαδί της ελιάς στην τσέπη.»
Με αυτό το κλαδί τον βρήκαν οι Βρετανοί, που μάλλον αδιαφορούσαν για το μήνυμα της ειρήνης.
Είχαν επιλέξει από την αρχή τη βία.
