Τη μαρτυρία έλαβε ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης
– Είστε Καλαμαριώτης;
– Όχι, από την Κάτω Τούμπα.
– Μπορείτε να μας πείτε την ιστορία σας;
– Συνελήφθην από τους Γερμανούς τον Δεκέμβριο του ’42. Έμεινα έγκλειστος στα υπόγεια της Γκεστάπο, απομονωτήριο, μέχρι τις 9/1/1943 που μπήκα στο Νταχάου. Απελευθερώθηκα με την είσοδο των Αμερικανών, τον Μάιο του 1945.
– Πώς μεταφερθήκατε στο Νταχάου;
– Σιδηροδρομικώς. Έμενα σε ένα βαγόνι με οχτώ άντρες και μια καραβάνα. Μόλις ξεκίνησε το τρένο και μέχρι να φτάσω εξαναγκάστηκα να γλείφω την καραβάνα για να δροσιστώ. Έφτασα στο Νταχάου στις 9/1/1943.
– Πώς ήταν το Νταχάου σαν φυλακή;
– Πώς να είναι; Πώς να νιώθει ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν μαθημένος να ζει ελεύθερος και ξαφνικά βρίσκεται σε ένα κάτεργο που ήτανε ανθρωποκτόνο;
Δεν είχε μόνο συρματοπλέγματα. Είχε και τοίχους πανύψηλους. Το συρματόπλεγμα είχε τριφασικό ρεύμα.
– Είπατε ότι σας κατεβάσανε από το αυτοκίνητο, και μετά;…
– Κοίταξε, με κατέβασαν από το αυτοκίνητο. Το κάτεργο είχε δίπλα ένα εκπαιδευτήριο Ες-Ες σύνταγμα, που εκπαίδευε Ες-Ες στρατιώτες που προορίζονταν για τα κάτεργα. Και καταλαβαίνεις τι τραβήξαμε εμείς, έχοντας δίπλα ακριβώς σε εμάς αυτούς που ήτανε στραβογιάννηδες που λέμε… Για αυτούς ήτανε διαταγή πως δεν επιτρέπεται οίκτος, γιατί αυτό δηλώνει αδυναμία.
Κρατούμενος της Γκεστάπο
Μόλις κατέβηκα μπροστά στην πύλη ήτανε ένα σπιτάκι δεξιά. Με παρέλαβαν εμένα ολομόναχο, όπως ολομόναχο με είχανε μεταφέρει. Ήτανε τρεις ή τέσσερις με πολιτικά ρούχα Ες-Ες και μου πήρανε δαχτυλικά αποτυπώματα. Φωτογραφίες, ανφάς και προφίλ. Μετά την απελευθέρωση διάβασα στα βιβλία τους ότι με τον τρόπο που εισήχθη εγώ δεν ήταν τρόπος εισαγωγής ομήρου στο Νταχάου.
Γιατί δεν ανήκα στη δικαιοδοσία των Ες-Ες. Ήμουν στη δικαιοδοσία της Γκεστάπο. Δηλαδή ανά πάσα στιγμή η Γκεστάπο είχε δικαίωμα να με πάρει δίχως να ζητήσει άδεια από το στρατόπεδο και να με εκτελέσουν.
Η συνάντηση με τον Ζαχαριάδη που του έσωσε τη ζωή
Έπειτα με πήγαν στο λουτρό. Όταν γδυνόμουν, κάποιος Γερμανός με ερώτησε όταν άκουσε το όνομά μου αν γνώριζα έναν κομμουνιστή αρχηγό. Εγώ δεν ήξερα γερμανικά. Όταν όμως άκουσα το όνομα «Ζαχαριάδης Νίκος» κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Όταν λοιπόν βγήκα από το λουτρό βλέπω τον Νίκο Ζαχαριάδη. Με ρώτησε.
– Είσαι Έλληνας;
– Ναι του είπα. Βαδίζοντας με ρώτησε.
– Αρρώστιες πέρασες;
– Ναι, ελονοσία.
– Δεν θα πεις ελονοσία. Αν ακούσουν «ελονοσία», που στη γερμανική γλώσσα λέγεται «μαλάρια» τότε… Τις βλέπεις εκείνες τις παράγκες που είναι με συρματόπλεγμα, περιτυλιγμένες. Έχουν κλειστά παράθυρα, δηλαδή παντζούρια. Θα σε ρίξουν μέσα εκεί δίχως άλλη εξέταση. Αν θα πας εκεί, δεν θα φύγεις ποτέ, θα γίνεις πειραματόζωο. Γι’ αυτό μην πεις ελονοσία.
– Να πω κρυολόγημα;
– Ναι ,κρυολόγημα.
– Αλήθεια, τι δουλειά έκανες πριν;
– Δούλευα σε συνεργείο αυτοκινήτων.
– Ωραία, θα πεις αούτο σλόσε…
– Όντως δήλωσα αυτό. Το θυμάμαι καλά.
Η απελευθέρωση
– Τον Μάιο του 1945. Μόλις απελευθερωθήκαμε οργανωθήκαμε ως ομάδα Ελλήνων ομήρων. Ήμασταν αρκετοί. Ήταν και κάποιος Χατζηαθανασίου ή Χατζηαναστασίου που ήταν δημοσιογράφος. Αυτός έγινε πρόεδρος και εγώ γενικός γραμματέας.
Σε ένα μήνα κατόρθωσε μέσω Ιταλίας να βγει στην Ελλάδα. Τότε έμεινα εγώ ως πρόεδρος των Ελλήνων ομήρων.
Μετά μας πήγανε συγκεντρωμένους στο Άουγκσμπουργκ, έπειτα στο Φρίμαν Λάγκε πού ήταν έξω από το Μόναχο.
Από την πόλη της Βαυαρίας μας πήραν για την επιστροφή στην Ελλάδα.
Η μαρτυρία του Παναγιώτη Καραπιπέρη περιλαμβάνεται στη μελέτη του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη με τίτλο «Προφορικές και επιστολικές μαρτυρίες» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μένανδρος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Γιατί οι κοπέλες βάφουν τα πόδια τους κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου;… 
