Την έχουμε δει ζωγραφισμένη σε θρανία, παγκάκια ακόμα και χαραγμένη σε κορμούς δέντρων.
Συμβολίζει τον έρωτα, τη στοργή και την τρυφερότητα.
Το σχέδιο της καρδιάς είναι ίσως το πιο αναγνωρισμένο σύμβολο που δεν γνωρίζει γλώσσα και εθνικότητα.
Ποια είναι όμως η ιστορική της προέλευση και γιατί την έχουν συνδέσει με όλα τα ρομαντικά συναισθήματα;
Οι θεωρίες που έχουν επικρατήσει μέσα από το πέρασμα των αιώνων είναι τρεις. Η πρώτη υποστηρίζει ότι πρόκειται για την αποτύπωση δυο φύλλων κισσού που «αγκαλιάζονται» και συνδέονται πιστά το ένα με το άλλο.
Πολλοί υποστήριξαν ότι διαμορφώθηκε με βάση το γυναικείο στήθος και τους γυναικείους γλουτούς.
Ενώ, η ιστορική εκδοχή, προέρχεται από την αρχαιότητα και υποστηρίζει ότι έχει τις ρίζες της στον σπόρο του φυτού «silphium», ένα είδος γιγάντιου μάραθου που αναπτύχθηκε στη βόρεια αφρικανική ακτή κοντά στην ελληνική αποικία της Κυρήνης. Οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τον συγκεκριμένο σπόρο ως φάρμακο για τον βήχα, αλλά σε μεγαλύτερη δόση λειτουργούσε ως μέσο αντισύλληψης.
Μελετητές, όπως ο Πιερ Βινκέν και ο Μάρτιν Κεμπ, υποστήριξαν ότι το σύμβολο έχει τις ρίζες του στα αρχαία γραπτά του Γαληνού και του φιλόσοφου Αριστοτέλη, ο οποίος περιέγραψε την ανθρώπινη καρδιά με τρεις θαλάμους και ένα μικρό βαθούλωμα στη μέση. Τον 14ο αιώνα, ο ιταλός φυσικός Γκουίντο Ντα Βιτζεβάνο, έκανε μια σειρά από ανατομικά σχέδια της καρδιάς με βάση την περιγραφή του Αριστοτέλη.
Με δεδομένο ότι η καρδιά έχει συνδεθεί με τη χαρά και τη συγκίνηση, στον Μεσαίωνα επέλεξαν το σύμβολο για να εκφράζουν αυτού του είδους τα συναισθήματα. Κατά την περίοδο της Αναγέννησης, χρησιμοποιήθηκε σε θρησκευτικές απεικονίσεις της «ιερής καρδιάς του Ιησού», ενώ χρησιμοποιήθηκε και ως ένα από τα τέσσερα σύμβολα της τράπουλας. Από τον 18ο και 19ο αιώνα, είχε γίνει πια ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε σημειώσεις αγάπης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Πώς ο μικροσκοπικός κοκκινολαίμης κατάφερε να ξεπεράσει τον Αετό και να γίνει ο βασιλιάς των πουλιών. Το αποκαλούν αηδόνι του χειμώνα…
