ΠΗΓΗ: ΟΙ 100 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, MICHAEL LEE LANING. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ
Τον 4ο αιώνα π.Χ. ο Σουν Τσου έγραψε το κλασσικό Πινγκ-Φα (η τέχνη του πολέμου), που είναι μια από τις παλαιότερες σωζόμενες γραμματείες πάνω στη στρατιωτική θεωρία και στρατηγική. Για πολλούς αιώνες αυτή η μελέτη, η αποτελούμενη από 25 χιλιάδες λέξεις, αποτέλεσε το κύριο πολεμικό δόγμα στην Κίνα και άσκησε μεγάλη επίδραση στην Ιαπωνία.
Στη νεότερη εποχή, ο Μάο Τσε Τουνγκ μελέτησε προσεχτικά το βιβλίο, στη διάρκεια του αγώνα του για την επικράτηση του κομμουνισμού στην Κίνα. Ο Γκιάπ έκανε το ίδιο στη διάρκεια του Πρώτου και του Δεύτερου Πολέμου της Ινδοκίνας.
Σήμερα οι ηγέτες των επαναστατικών και τακτικών στρατών, όπως και μεγάλων επιχειρήσεων και βιομηχανιών, εξακολουθούν να μελετούν την «Τέχνη του Πολέμου».
Ορισμένοι το θεωρούν ως ένα προκαταρκτικό κείμενο, ενώ άλλοι πιστεύουν πως είναι η Βίβλος της πολεμικής τέχνης.
Κάποιοι Κινέζοι ιστορικοί θεωρούν πως ο Σουν Τζου έζησε τον 6ο αιώνα π.Χ., αλλά το περιεχόμενο του ίδιου του βιβλίου παραπέμπει μάλλον στον 4ο αιώνα π.Χ.
Υπάρχουν κάποια στοιχεία που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Σουν Τζου υπηρέτησε στον στρατό του βασιλιά Βου.
Σε άλλες διηγήσεις ο Σουν Τσου αναφέρεται ως αυτός που νίκησε τα κράτη του Βορρά- Τσίι και Τσιν.
Μια από τις πιο γνωστές ιστορίες για τον Σουν Τσου είναι ότι χρησιμοποίησε ως «στρατιώτες» εκατοντάδες παλλακίδες του Βου για να κάνει στον Βασιλιά μια επίδειξη στρατιωτικών κινήσεων και ελιγμών.
Για αιώνες ολόκληρους, οι Κινέζοι- και αργότερα οι Μογγόλοι- μελετούσαν και εφάρμοζαν τα διδάγματα της «Τέχνης του Πολέμου». Το βιβλίο έγινε γνωστό στον δυτικό κόσμο το 1722 όταν ένας Ιησουίτης ιεραπόστολος το μετάφρασε και το δημοσίευσε στο Παρίσι. Έτσι θεωρείται ότι το μελέτησε ο Μέγας Ναπολέων, που ήταν κορυφαίος στην στρατηγική.
Το βιβλίο στη συνέχεια μεταφράστηκε στα ρώσικα, στα γερμανικά και στα αγγλικά.
Η πολεμική τέχνη για τον συγγραφέα δεν είναι μια αυστηρή και ακριβής επιστήμη και δεν υπόκειται σε συγκεκριμένους κανόνες και οδηγίες. Για αυτούς τους λόγους δεν προσφέρεται για ακαδημαϊκή διδασκαλία. Παρόλα αυτά η Τέχνη του Πολέμου είναι ένα ντοκουμέντο, που αποτελεί την πρώτη απόπειρα εκλογίκευσης του σχεδιασμού και της διεξαγωγής πολεμικών επιχειρήσεων.
Τα δύο βασικά δόγματα της Τέχνης του Πολέμου είναι:
α) η προετοιμασία της άμυνας για την απόκρουση οποιασδήποτε επίθεσης
β) η αναζήτηση μεθόδων για τη νίκη εναντίον του εχθρού.
Μια σημαντική πλευρά του δεύτερου στόχου είναι να βρεθεί τρόπος να ηττηθεί ο εχθρός χωρίς τελικά να συγκρουστεί κανείς μαζί του σε μάχη.
Σύμφωνα με τον Σουν Τσου, η στρατιωτική ισχύς είναι το έσχατο μέσο.
Πριν να εμπλακεί σε μια μάχη ο ηγέτης πρέπει να δοκιμάσει άλλες μεθόδους, όπως να κυκλοφορήσει φήμες στο αντίπαλο στρατόπεδο, να δοκιμάσει τη δωροδοκία και τον επηρεασμό των αντιπάλων διοικητών και με κάθε τρόπο να υπονομεύσει το ηθικό και τις ικανότητες του εχθρού.
Αν και ο Σουν Τσου έγραψε το αρχικό κείμενο ως έναν οδηγό για συμβατικές επιχειρήσεις, οι εξελίξεις του 20ου αιώνα προσέδωσαν στην «Τέχνη του Πολέμου» μεγάλη αξιοπιστία ως εγχειρίδιο ανταρτοπόλεμου. Ο Μάο στην Κίνα και ο Γκιάπ στο Βιετνάμ μελέτησαν τον Σουν Τσου. Οι πωλήσεις της μετάφρασης του Γκρίφιθ στις Η.Π.Α. γνώρισαν τεράστια αύξηση στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Τα δεκατρία κεφάλαια του βιβλίου εξακολουθούν να αποτελούν μια αποτελεσματική γενική βάση για τη μελέτη της πολεμικής τακτικής.
Η μελέτη του Σουν Τσου είναι η πρώτη που επέτυχε κάτι τέτοιο, και το περίεργο είναι ότι εξακολουθεί και σήμερα να είναι ισότιμη σε αξία με όσες ακολούθησαν.
ΠΗΓΗ: ΟΙ 100 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, MICHAEL LEE LANING. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
