Μια νεαρή γυναίκα από τη Συρία, βρέθηκε κάτω από τις δραματικές συνθήκες που βιώνουν σχεδόν 12 χιλιάδες πρόσφυγες, στο κέντρο φιλοξενίας στην Ειδομένη.
Όσο ζούσε στην πατρίδα της, η 24χρονη Νουρ, σπούδαζε μουσική και μελετούσε καθημερινά πιάνο.
Μετά τον πόλεμο όλα διαλύθηκαν και συγχρόνως ζει μακριά και από τον άνδρα της που βρίσκεται ήδη στη Γερμανία.
Η Νουρ, είναι στον καταυλισμό με τους γονείς της, Σάνα και Νάσερ και βρήκε ξανά το χαμόγελο και λίγες στιγμές παρηγοριάς, χάρη στον εικαστικό από την Ιαπωνία, Άι Γουέι Γουέι,
Ο ακτιβιστής καλλιτέχνης βρέθηκε στην Ειδομένη για να στηρίξει τους χιλιάδες πρόσφυγες, που βρήκαν κλειστά τα σύνορα της Ευρώπης, προβάλλοντας το δράμα τους.
Ο Γουέι Γουέι, οργάνωσε την μεταφορά ενός λευκού πιάνου, μέσα στο στρατόπεδο, για να δώσει ένα ρεσιτάλ η Νουρ.
Το ολόλευκο πιάνο τοποθετήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια στο μέσο ενός χωραφιού, που έχει μετατραπεί σε βούρκο από τις βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών, ενώ στη δεξιά πλευρά αυτού λίγες πλαστικές, λευκές καρέκλες περίμεναν τους θεατές σε αυτή τη διαφορετική «έκφραση ζωής» – και όχι παράσταση ή συναυλία, όπως εξηγούσε αργότερα ο Κινέζος εικαστικός.
Refugee playing the piano in #Idomeni today @Ruptly pic.twitter.com/IeA5sC3fxH
— Rafaela Freitas (@rafaelapfreitas) 12 Μαρτίου 2016
Ο καιρός ήταν άσχημος. Η νεροποντή ασταμάτητη, αλλά το εμπόδιο δεν ήταν αξεπέραστο. Ο Άι Γουέι Γουέι και οι συνεργάτες του, κρατούσαν ένα μεγάλο κομμάτι νάιλον πάνω από την κοπέλα και το πιάνο. Η Νουρ κάθησε και τα χέρια της ακούμπησαν γλυκά τα πλήκτρα, που ακούστηκαν μαζί με τον ήχο της βροχής. Ο Ιάπωνας καλλιτέχνης έκανε μια δήλωση που μάλλον μοιάζει με ευχή: «Η Τέχνη είναι αυτή που θα μπορέσει να ξεπεράσει τον πόλεμο και τις πολιτικές που οδηγούν σ’ αυτόν».
Η Νουρ, από την πόλη Ντέιρ Εζόρ της Συρίας, δεν φανταζόταν ποτέ τρία χρόνια πριν -όταν μέσα στη λαίλαπα του πολέμου αναγκαζόταν να μετακινείται από μέρος σε μέρος και να εγκαταλείψει τη μεγάλη της αγάπη, το πιάνο- ότι η επόμενη φορά που θα ακουμπούσε τα μακριά, λεπτεπίλεπτα δάχτυλά της στα πλήκτρα θα ήταν στον λασπότοπο της Ειδομένης. Εκεί, όπου μια βαριά σιδερόφραχτη πύλη, που επί περίπου μια εβδομάδα παραμένει ερμητικά κλειστή, την κρατά μακριά από τον σύζυγό της, ο οποίος βρίσκεται ήδη στη Γερμανία.
«Είχα μεγάλη αγωνία αλλά αισθάνομαι πολύ καλά που τελικά ακούμπησα, ύστερα από τρία χρόνια, τα πλήκτρα» είπε στους δημοσιογράφους που την «περικύκλωσαν» στο τέλος.
Ο Κινέζος εικαστικός και το συνεργείο του, που έχουν επισκεφθεί πολλές φορές και τη Λέσβο, αποτυπώνουν σε ήχο και εικόνα την κατάσταση των προσφύγων, κάνουν έρευνα και τεκμηρίωση και -κυρίως- συνομιλούν με τους ίδιους τους πρόσφυγες. «Μιλάμε με τους πάντες, ακόμη και με τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν το άχαρο έργο του να θάψουν κάποιον πρόσφυγα που έχασε τη ζωή του στο ταξίδι αυτό», εξηγεί.
Η αίσθηση που τού έχει αφήσει η επαφή του με τους πρόσφυγες το τελευταίο τριήμερο στην Ειδομένη είναι πως οι άνθρωποι αυτοί «δεν κατανοούν γιατί η Ευρώπη δεν συμφωνεί σε ένα κοινό σχέδιο για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης και γιατί οι χώρες οι ευρωπαϊκές είναι τόσο διχασμένες και προβάλλουν κάποιες τρελές ιδέες, τις οποίες κανείς δεν κατανοεί».
