1946. Το δικαστήριο της Νάπολης αναγνώριζε τον διάσημο ιταλό ηθοποιό Antonio De Curtis, ως νόμιμο απόγονο, κληρονόμο και διάδοχο της βυζαντινής οικογένειας των Φωκάδων και του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Ο Τοτό όπως έμεινε γνωστός στον κινηματογράφο, άλλαξε τότε το όνομά του σε Α.Α.Υψηλότητα Antonio Griffo Focas Flavio Angelo Ducas Comneno Porfirogenito Gagliardi De Curtis di Bisanzio, Κόμης Παλατινός, Ιππότης της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Έξαρχος Ραβέννας, Δουξ της Μακεδονίας, Δουξ της Ιλλυρίας, Πρίγκηψ της Κωνσταντινουπόλεως, της Κιλικίας, της Θεσσαλίας, του Πόντου, της Μολδαβίας, της Δαρδανίας, της Πελοποννήσου, Κόμης της Κύπρου και της Ηπείρου, Κόμης και Δουξ Δριβάστου και Δυρραχίου.
Οπωσδήποτε μεγάλωσε το όνομά του… κατά μερικές παραγράφους.
Κι όμως! Ο απόγονος του Βυζαντίου, που θεωρήθηκε ισάξιος του Τσάρλι Τσάπλιν, του Μπάστερ Κίτον και των αδερφών Μαρξ, δεν έζησε τη ζωή του πρίγκιπα με πλούτη και τις ανέσεις. Μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά της Νάπολης, με στερήσεις, δυσκολίες και φτώχεια.
Στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του στην περίφημη ταινία «Ο κλέψας του κλέψαντος» (1958) του Μάριο Μονιτσέλι, με συμπρωταγωνιστές τους Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, Βιτόριο Γκάσμαν και Ρενάτο Σαλβατόρι.
Ο πιο κακός ο μαθητής ήταν αυτός στην τάξη
Ο Τοτό γεννήθηκε το 1898 στο προάστιο Rione Sanità της Νάπολης.
Ήταν ο νόθος καρπός του παράνομου έρωτα της σικελής Άννα Κλεμέντε και του Μαρκήσιου Giuseppe De Curtis.
Ο γάμος τους δεν έγινε ποτέ, επειδή η οικογένεια του De Curtis, δεν ενέκρινε τη φτωχή και λαϊκή νύφη.
Ο πατέρας του ήταν ένας ευγενής με βυζαντινή καταγωγή, ο οποίος αρνούνταν επί 39 χρόνια να τον αναγνωρίσει.
Έτσι μέχρι να αποκτήσει τον «τίτλο – σιδηρόδρομο», είχε το επώνυμο της μητέρας του.
Ο Antonio De Curtis, το έφερε πάντα βαρέως ότι, δεν είχε πατέρα και ως ένα βαθμό τον επηρέασε στην διαγωγή του.
Ως μαθητής ήταν τραγικός. Το μόνο που του άρεσε ήταν να γυρνάει στους δρόμους της Νάπολης και να παίζει.
Όταν μετά βίας τελείωσε το δημοτικό, η μητέρα του τον έγραψε σε οικοτροφείο. Εκεί ήταν χειρότερος από ό,τι στο δημοτικό και έτσι δεν κατάφερε ποτέ να τελειώσει το λύκειο.
Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων, ο Antonio έσπασε τη μύτη του, όταν έπαιξε μποξ για πλάκα με έναν καθηγητή του.
Στο σανίδι και στο μέτωπο
Η μάνα του ήθελε να τον καμαρώσει πάστορα της καθολικής εκκλησίας. Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι, αυτό δεν θα γινόταν ποτέ.
Το 1913 ο Τοτό, ενώ έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού, άρχισε να παρακολουθεί θεατρικές παραστάσεις. Σε μια από αυτές τον είδαν κάποιοι ηθοποιοί και γοητεύτηκαν από τον τρόπο που μιλούσε και κινούνταν, επειδή θύμιζε μαριονέτα.
Την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στο σανίδι σε ηλικία 15 ετών, με το ψευδώνυμο «Κλεμέντε».
Ήταν η αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ο Τοτό κατατάχτηκε ως εθελοντής για να υπηρετήσει.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου όμως, άρχισε να φοβάται. Για να φύγει από την πρώτη γραμμή είπε ότι είχε έντονα προβλήματα με την καρδιά του και έτσι πήρε μετάθεση στα μετόπισθεν.
Όταν ο πόλεμος τελείωσε, επέστρεψε στο θέατρο. Δούλεψε με ηθοποιούς που είχαν ταλέντο στην πρόζα, την ενορχήστρωση και το βαριετέ.
Εκείνη την εποχή η μητέρα του άρχισε να έχει σχέσεις και πάλι με τον βιολογικό του πατέρα Μαρκήσιο Giuseppe De Curtis, που πλέον εργαζόταν ως θεατρικός ατζέντης.
Το 1921 οι γονείς του Μαρκησίου που εναντιώνονταν στο γάμο, έφυγαν από τη ζωή κι έτσι η μητέρα του ηθοποιού παντρεύτηκε τον έρωτα της ζωής της.
Όλοι μαζί έφυγαν από τη Νάπολη και εγκαταστάθηκαν στη Ρώμη.
Ο Τοτό ονομαζόταν πλέον Antonio De Curtis, αφήνοντας το ψευδώνυμο «Κλεμέντε».
Εκεί άρχισε την πραγματική του καριέρα στο χώρο του θεάτρου , παίζοντας διαρκώς σε παραστάσεις.
Σύντομα έγινε γνωστός και έκανε πετυχημένες τουρνέ ανά τη χώρα, με το δικό του «μπουλούκι».
Τα χρόνια της φτώχειας και των δυσκολιών ήταν πλέον παρελθόν.
Η αρχή της καριέρας και η αυτοκτονία της ερωμένης του
1929. Σε μια παράσταση του Antonio De Curtis στο θέατρο Nuovo, γνωρίζεται με τη διάσημη καλλιτέχνιδα της εποχής Liliana Castagnola.
Το επόμενο πρωί της στέλνει λουλούδια και αμέσως γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας. Η σχέση τους πέρασε από «σαράντα κύματα».
Το 1930 όμως, η ηθοποιός πιστεύοντας ότι ο Τοτό δεν την ήθελε πλέον, αυτοκτόνησε.
Ο θάνατός της Castagnola τον βύθισε σε βαρύ πένθος και σημάδεψε τη ζωή του. Όταν το 1933 γεννήθηκε η κόρη του, την ονόμασε Liliana, προς τιμήν της.
Το 1933 ο Τοτό κατάφερε να πείσει τον Μαρκήσιο Francesco Maria Gagliardi Focas, να τον υιοθετήσει.
Ήταν ένας Ναπολιτάνος ευγενής, επίσης ελληνικής καταγωγής, από τον βυζαντινό αυτοκρατορικό Οίκο των Φωκάδων. Το 1937 κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία Fermo con le mani, του σκηνοθέτη Gero Zambuto.
Στο έργο «κλέβει» τις εντυπώσεις, όταν προσπαθεί να κουρέψει έναν φαλακρό ή να ψαρέψει με ανορθόδοξο τρόπο και όταν χρησιμοποιεί μια σκούπα ως όπλο.
Ήταν η αρχή της κινηματογραφικής καριέρας του. Ακολούθησαν άλλες 96 ταινίες μέχρι το θάνατό του το 1967, πολλές εκ των οποίων παίζονται συχνά από τα κανάλια της ιταλικής τηλεόρασης. Το παρατσούκλι που τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα είναι ο «Πρίγκιπας του γέλιου».
Το 1946 ο Τοτό πασίγνωστος πλέον, καταφέρνει μετά από δικαστικό αγώνα να ανακηρυχθεί πρίγκιπας.
Ο φιλάνθρωπος και φιλόζωος πλέιμποϊ
Στα χρόνια της ένδοξης καριέρας του τον ακολουθούσε πάντα η φήμη του πλέιμποι.
Το 1935 παντρεύτηκε τελικά την Diana Bandini Rogliani, με την οποία είχε αποκτήσει νωρίτερα την κόρη του Liliana. Το 1952 γνώρισε την μόλις 21 ετών Franca Faldini, την οποία ερωτεύτηκε σφόδρα. Αν και αρραβωνιάστηκαν, τελικά δεν παντρεύτηκαν.
Δύο χρόνια αργότερα, το μωρό που έφερε στον κόσμο η Faldini, πέθανε αμέσως μετά τη γέννα.
To 1956 από μια μόλυνση, η όρασή του μειώθηκε πάρα πολύ, αν και αυτό ποτέ δεν του δημιούργησε πρόβλημα στις απολαυστικές ερμηνείες του.
Συχνά, βοηθούσε νέους συναδέλφους του που είχαν οικονομικά προβλήματα, ενθυμούμενος τα δύσκολα χρόνια που πέρασε μέχρι την καθιέρωσή του.
Ο Τοτό είχε μεγάλη αδυναμία στα ζώα. Αγαπούσε με πάθος τα σκυλιά και το 1960 ίδρυσε το καταφύγιο ζώων στη Ρώμη.
Οι τρεις κηδείες του Τοτό
Ο Τοτό πέθανε στη Ρώμη στις 15 Απριλίου του 1967, στα 69 του χρόνια, μετά από καρδιακή προσβολή, βυθίζοντας στο πένθος την Ιταλία που για πολλές δεκαετίες ψυχαγωγούσε με τις ταινίες του.
Ακόμη και με τον θάνατό του ξεχώρισε, καθώς κηδεύτηκε τρεις φορές.
Η πρώτη έγινε στη Ρώμη και η δεύτερη στη Νάπολη όπου τον αποχαιρέτησε ένα πλήθος 250.000 συμπατριωτών του. Η τρίτη κηδεία έγινε στη συνοικία Rione Sanità της Νάπολης, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, με πρωτοβουλία του τοπικού νονού της Καμόρα. Η κηδεία έγινε με κενό φέρετρο.
Σήμερα το σπίτι που γεννήθηκε είναι μουσείο, ενώ στην επιγραφή του τάφου του αναγράφεται το πλήρες όνομά του, δηλωτικό της αριστοκρατικής βυζαντινής καταγωγής του: «Αntonio Focas Flavio Angelo Ducas Comneno De Curtis, Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας του Βυζαντίου».
Αντλήθηκαν πληροφορίες από το royalchronicles.gr
