Το βρετανικό επιβατηγό πλοίο Λουζιτάνια βυθίστηκε από τις τορπίλες ενός γερμανικού υποβρυχίου στις 7 Μαΐου 1915. Έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 1.300 επιβάτες. Περίπου 100 ήταν Αμερικανοί και η τραγωδία προκάλεσε κύμα φρίκης και οργής σε όλες τις συμμαχικές χώρες, αλλά ειδικά στις ουδέτερες Η.Π.Α.
Παρά τους ισχυρισμούς της Γερμανίας περί του στρατιωτικού χαρακτήρα του πλοίου, η συγκεκριμένη επίθεση εναντίον αμάχων ενίσχυσε αναμφισβήτητα τα αντιγερμανικά αισθήματα στην Αμερική και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εμπλοκή της στον πόλεμο.
Το «Λουζιτάνια» καθελκύστηκε το 1906 και ήταν το μεγαλύτερο πλοίο του κόσμου, με μήκος 240 μέτρα. Ήταν επίσης το πιο γρήγορο και ισχυρό.
Στο δεύτερο ταξίδι του από τη μια ήπειρο στην άλλη, κατέρριψε το υπερατλαντικό ρεκόρ, καλύπτοντας την απόσταση σε μόλις πέντε μέρες.
Τον Φεβρουάριο του 1915, η Γερμανία ανακοίνωσε ότι οι θαλάσσιες περιοχές γύρω από τη Βρετανία θα συνιστούσαν πολεμική ζώνη και τα βρετανικά εμπορικά πλοία θα αποτελούσαν στόχους.
Οι υπερατλαντικές επιβατικές γραμμές συνέχισαν να λειτουργούν παρά την αυξημένη πιθανότητα να δεχθούν επιθέσει από τα γερμανικά υποβρύχια.
Τις ημέρες πριν το 22ο υπερατλαντικό ταξίδι του Λουζιτάνια, οι εφημερίδες προειδοποιούσαν για το κίνδυνο που διέτρεχαν οι επιβάτες.
Η εταιρεία Cunard Line, στην οποία ανήκε το πλοίο, τους επιβεβαίωνε ότι το γερμανικό ναυτικό δεν μπορούσε να βυθίσει το Λουζιτάνια, γιατί το πλοίο ανέπτυσσε σχεδόν διπλάσια ταχύτητα από τα υποβρύχια.
Παρόλο που η απειλή δεν ήταν αμελητέα, ελάχιστοι επιβάτες ακύρωσαν τις κρατήσεις τους.
Την 1η Μαΐου 1915, το πλοίο αναχώρησε από τη Νέα Υόρκη για το Λίβερπουλ με 694 άτομα πλήρωμα και 1.265 επιβάτες.
Ο πλοίαρχος Γουίλιαμ Τέρνερ είχε εντολές να μην ελαττώσει καθόλου ταχύτητα και να αποφύγει τα απόκρημνα ακρωτήρια, όπου ενδέχεται να παραμόνευε κάποιο υποβρύχιο.
Ο διάπλους του Ατλαντικού κύλησε ομαλά, αλλά όλη τη βδομάδα το βρετανικό ναυαρχείο γνώριζε πως το γερμανικό υποβρύχιο U-20 διεξήγαγε επιχειρήσεις στη θάλασσα της Ιρλανδίας.
Στις 5 Μαΐου το υποβρύχιο βύθισε μία εμπορική γολέτα και την επόμενη μέρα, άλλα δύο πλοία.
Το βρετανικό ναυτικό εξέπεμπε συνεχώς προειδοποιήσεις.
Ο πλοίαρχος Τέρνερ έκλεισε προληπτικά τις υδατοστεγείς πόρτες του Λουζιτάνια, διπλασίασε τις σκοπιές και ετοίμασε τις σωστικές λέμβους.
Το πρωί της 7ης Μαΐου αναγκάστηκε, λόγω ομίχλης, να επιβραδύνει στους 15 κόμβους.
Νωρίς το απόγευμα, το υποβρύχιο U-20, με κυβερνήτη τον Βάλτερ Σβίγκερ, αναδύθηκε ανοιχτά της Ιρλανδίας και εντόπισε το Λουζιτάνια.
Το υποβρύχιο καταδύθηκε, πήρε θέση και εκτόξευσε μία και μοναδική τορπίλη.
Μόλις ο σκοπός του Λουζιτάνια εντόπισε τις φυσαλίδες που άφηνε πίσω της η τορπίλη, σήμανε συναγερμό, αλλά ήταν πολύ αργά για να γίνει οτιδήποτε.
Δευτερόλεπτα αργότερα ακούστηκε μια μεγάλη έκρηξη, όταν η τορπίλη χτύπησε τη δεξιά πλευρά του πλοίου, ανοίγοντας μια τεράστια τρύπα στο σκαρί.
Ακολούθησε μια δεύτερη, ισχυρότερη έκρηξη, και η πλώρη άρχισε να βυθίζεται.
Ο πλοίαρχος έδωσε εντολή να στρέψουν το πλοίο προς την ξηρά, αλλά το πηδάλιο δεν ανταποκρινόταν.
Ούτε μπορούσε να κάνει ανάποδα με τις μηχανές για να επιβραδύνει, με αποτέλεσμα να μην προλάβει να κατεβάσει όλες τις σωσίβιες λέμβους. Σε λιγότερο από 20 λεπτά μετά το χτύπημα, το Λουζιτάνια βυθίστηκε.
Μόνο 6 από τις 48 λέμβους του πλοίου έπεσαν τελικά στο νερό και οι περισσότεροι επιβάτες πνίγηκαν.
Σώθηκαν μόνο 764 επιβάτες από τους 2000 επιβαίνοντες, ενώ δεν βρέθηκαν ποτέ τα πτώματα 900 θυμάτων.
Η Γερμανία και η Αυστρία επικρότησαν τις ενέργειες του υποπλοίαρχου Σβίγκερ και έσπευσαν να δικαιολογήσουν τη βύθιση του Λουζιτάνια, υποστηρίζοντας ότι μετέφερε όπλα και στρατιώτες.
Η διεθνής κοινότητα αντέδρασε με κατακραυγή.
Το Λουζιτάνια μετέφερε τέσσερα εκατομμύρια φυσίγγια για τουφέκια και χίλιους άδειους κάλυκες, τα οποία η πλοιοκτήτρια εταιρεία δεν ταξινομούσε ως πυρομαχικά.
Κανένας στις ΗΠΑ ή στις συμμαχικές χώρες δεν δεχόταν ότι ένα τέτοιο φορτίο δικαιολογούσε τον θάνατο 1.000 αμάχων. Ο πρόεδρος Ρούσβελτ δήλωσε: «Αυτό δεν συνιστά απλή πειρατεία, αλλά ένα είδος αισχρότατης πειρατείας. Είναι μια επίθεση με στόχο αθώους άνδρες, γυναίκες και παιδιά».
Παρά την απροθυμία της κοινής γνώμης να εμπλακούν οι ΗΠΑ στον πόλεμο, η βύθιση του πλοίου είχε εγείρει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Η Γερμανία, φοβούμενη ότι η Αμερική θα έμπαινε στον πόλεμο, υποχώρησε και απαγόρευσε την επίθεση σε ουδέτερα πλοία χωρίς προειδοποίηση. Τον Ιανουάριο του 1917, οι Γερμανοί άρχισαν πάλι να επιτίθενται στα πλοία χωρίς προειδοποίηση και οι Αμερικάνοι αντέδρασαν.
Ο πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον διέκοψε τις διπλωματικες σχέσεις με τη Γερμανία και μέσα σε δύο μήνες, βυθίστηκαν άλλα επτά αμερικάνικα πλοία. Στις 6 Απριλίου 1917, η Αμερική μπήκε στο πόλεμο.
Ήταν το αποκορύφωμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε με τη βύθιση του Λουζιτάνια και μια απόφαση που η Γερμανία έμελλε να μετανιώσει.
ΠΗΓΗ: «ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΛΑΘΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», IAN WHITELAW. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΜΟΣ
«Λακωνία», το όνομα που φοβούνται όλοι οι καπετάνιοι. Η τραγική ιστορία με τα τρία πολύνεκρα ναυάγια πλοίων που όλα είχαν το ίδιο όνομα. Τα σενάρια για σαμποτάζ και ο μυστηριώδης θησαυρός που πήγε στο βυθό της θάλασσας…
