Όταν δύο Σαμουράι βρίσκονταν σε τόσο κοντινή απόσταση που δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα σπαθιά τους, έπρεπε να βρουν έναν άλλον τρόπο να εξουδετερώσουν τον αντίπαλό τους.
Συνήθως φορούσαν πανοπλίες και τα χτυπήματα με τα χέρια θεωρούνταν αναποτελεσματικά. Έτσι, η τέχνη του Ζίου Ζίτσου στηρίχθηκε στην πάλη και τις λαβές, χωρίς ωστόσο να λείπουν και τα χτυπήματα σε μέρη του σώματος που δεν προστάτευε η πανοπλία.
Ιστορία
Το Ζίου Ζίτσου χρονολογείται περίπου από τον 16ο αιώνα στην Ιαπωνία, ενώ αναπτύχθηκε μέχρι και τον 20. Παράλληλα εμφανίστηκαν και άλλες παραλλαγές όπως το Τζούντο (και σχετικά πρόσφατα το βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου). Για πολλούς αιώνες, δάσκαλοι ήταν οι βετεράνοι πολεμιστές, που εκπαίδευαν τους νεότερους.
Αποκλειστικός σκοπός ήταν η κατάρτιση των νέων με ήδη εφαρμοσμένες τεχνικές. Πολύ αργότερα άρχισε να διδάσκεται ως άθλημα. Μέχρι τότε η βάση της διδασκαλίας ήταν απλώς η εμπειρία των πρεσβύτερων μαχητών.
Από τον 16ο αιώνα, μετά την πολιτική σταθεροποίηση στην Ιαπωνία με τη λήξη των εμφύλιων συρράξεων, οι σχολές πολεμικών τεχνών γνώρισαν ιδιαίτερη άνθιση.
Τον 19ο αιώνα μετά την κατάργηση των Σαμουράι, το Ζίου Ζίτσου πέρασε περίοδο παρακμής.
Οι δάσκαλοι έκλεισαν τις σχολές και μερικοί από αυτούς έγιναν γιατροί.
Άλλοι όμως για να επιβιώσουν, συμμετείχαν σε αγώνες με στοιχήματα. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να αμαυρωθεί η φήμη τους. Στα τέλη του αιώνα, η φήμη αποκαταστήθηκε από την εμφάνιση του Τζούντο, που κρατήθηκε μακριά από τα στοιχήματα και αργότερα έγινε Ολυμπιακό άθλημα.
Από το Τζούντο μάλιστα προέρχεται και το εντυπωσιακό «βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου», που διδάχθηκε στη Βραζιλία το 20ο αιώνα.
Με την πάροδο του χρόνου εμφανίστηκαν πολλές σχολές με διαφορετικές ειδικεύσεις, πάνω στην ξιφασκία ή τη χρήση δόρατος.
Πάντως το Ζίου Ζίτσου δε σταμάτησε να υπάρχει, είτε προσαρμοσμένο στις νέες συνθήκες της κάθε εποχής, είτε με τη διδασκαλία από τα βάθη της ιαπωνικής πολεμικής παράδοσης.
Ονομασία
Το Ζίου Ζίτσου ή Τζου Τζούτσου είναι συνθετικό δύο λέξεων.
Τζου, σημαίνει ευγένεια, απαλότητα αλλά και ευλυγισία και προφανώς συνδυάζεται με την τακτική ότι στηρίζεται στην άμυνα και όχι στην επίθεση.
Επίσης, η τέχνη θεωρείται ευμετάβλητη, δηλαδή ο κάθε αθλητής την προσαρμόζει στις κινήσεις και τις δυνατότητές του, το σώμα και τον χαρακτήρα του, ακολουθώντας φυσικά τις βασικές αρχές της διδασκαλίας του.
Το δεύτερο συνθετικό είναι η λέξη Τζούτσου. Σημαίνει τεχνική αλλά και τέχνη.
Έτσι βγήκε το συμπέρασμα ότι το Ζίου Ζίτσου είναι η τέχνη της απαλότητας, της ευγένειας, της άοπλης μάχης με σκοπό την αυτοπροστασία.
Παράλληλα, ο ορισμός αποκλείει και όσους διδάσκουν το ζίου ζίτσου με επιθετικό προσανατολισμό και θανάσιμες λαβές. Ένας πολεμιστής του Ζίου Ζίτσου δεν ήταν πάντα άοπλος. Πολλές φορές χρησιμοποιούσε όπλα μικρού μήκους, όπως ξιφίδια και λεπίδες. Έτσι είναι προφανές ότι το Ζίου Ζίτσου είναι η τέχνη της κοντινής, άοπλης αλλά και ένοπλης μάχης, για αμυντικούς και στη συνέχεια επιθετικούς σκοπούς.
Δεν είναι λοιπόν μόνο η ευγενική τέχνη που πίστευαν πολλοί καθώς αρκετοί άλλαζαν τη διδασκαλία, αναλόγως την εποχή και τις ανάγκες κάθε κοινότητας.
Εκμάθηση
Στην εκμάθηση υπάγονται πολλές τεχνικές. Τεχνικές ρίψης, χτυπημάτων και πνιγμών. Όλα αυτά στηρίζονται στην ανατροπή της ισορροπίας του αντιπάλου με σκοπό την ρίψη και την εξουδετέρωση του. Το Ζίου Ζίτσου βασίζεται περισσότερο στις αδυναμίες και τα λάθη του αντιπάλου παρά στην άσκηση δύναμης.
Στις μέρες μας διδάσκεται και το παραδοσιακό αλλά και το σύγχρονο άθλημα που έχει αγωνιστικούς κανόνες και ζώνες ανάλογα με την εμπειρία και την τάξη του αθλητή. Ο αθλητής πρέπει να χρησιμοποιεί όλο του το σώμα αρμονικά και όχι μέρη από αυτό.
To 1914, o Εσάι Μαέντα, πρωταθλητής του Ζίου Ζίτσου πήγε στην Βραζιλία όπου και ίδρυσε μια Ιαπωνική κοινότητα. Εκεί συνάντησε τον γιο του πολιτικού Γκαστάο Γκρέισι και του δίδαξε τα μυστικά της αρχαίας Ιαπωνικής πολεμικής τέχνης. Το όνομα της οικογένειας Γκρέισι είναι συνδεδεμένο με το βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου, την εξέλιξη της αρχαίας τέχνης, μιας και για γενιές συμμετείχαν μέλη της σε αγώνες ενώ παράλληλα δίδασκαν και εξακολουθούν να είναι ενεργοί στο άθλημα.
Το 1924 άνοιξε η πρώτη σχολή Ζίου Ζίτσου στη Βραζιλία από τα αδέρφια Γκρέισι.
O Έλιο Γκρέισι μέχρι και τα 90 του χρόνια δίδασκε και θεωρείται θρύλος. Απεβίωσε το 2009 μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης με το Ζίου Ζίτσου.
O Ρόις Γκρέισι είναι επαγγελματίας αθλητής του βραζιλιάνικου Ζίου Ζίτσου με πολλές διακρίσεις και σε άλλα αθλήματα, όπως το ΜΜΑ και το UFC.
Σχεδόν όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν συνδεθεί με το άθλημα και το κράτησαν ζωντανό καθ’όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα.
Δείτε μια επίδειξη Βραζιλιάνικου Ζίου Ζίτσου
Είναι τεράστιοι, αλλά όχι πλαδαροί. Είναι σταρ με τεράστιες αμοιβές και περιζήτητοι γαμπροί. Σούμο, οι αθλητές που συνεχίζουν την ιαπωνική παράδοση πολλών αιώνων…
