Η φρίκη, το αίμα και ο τρόμος πάντα προκαλούσαν το ενδιαφέρον αρκετού κόσμου.
Για 65 χρόνια, όσοι κάτοικοι και επισκέπτες του Παρισίου το επιθυμούσαν μπορούσαν να απολαύσουν μακάβριες εικόνες στο ξακουστό θέατρο “Grand Guignol”.
Οι παραστάσεις που ανέβαιναν αφορούσαν αποκλειστικά φόνους, βασανιστήρια, φρικικαστικά τέρατα και άλυτα μυστήρια.
Ήταν τέτοια η φήμη του, που το όνομά του έγινε συνώνυμο με τη φρίκη.
“Γραν γκινιόλ έγκλημα”, έγραφαν οι εφημερίδες, ακόμα και στην Ελλάδα.
Ήταν το πιο μικρό θέατρο στο Παρίσι, με μόλις 293 θέσεις.
Πριν γίνει η πιο τρομακτική σκηνή στον κόσμο ήταν εκκλησία με αγάλματα αγγέλων και εξομολογητήρια.
Ο νέος ιδιοκτήτης, Όσκαρ Μετενιέ, εκμεταλλεύτηκε αυτά τα στοιχεία για να προσδώσει μία υπερφυσική ατμόσφαιρα.
Στόχος του ήταν να προκαλέσει έντονα συναισθήματα στους θεατές, από τρόμο μέχρι και σεξουαλική διέγερση.
Υπήρχαν μάλιστα και δωμάτια, στα οποία μπορούσε να απομονωθεί όποιο ζευγάρι ένιωθε “συνεπαρμένο” απ’ τον έρωτα.
Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που δεν άντεχαν τη φρίκη που αντίκρυζαν και λιποθυμούσαν ή έκαναν εμετό.
Δεν ήταν λίγες φορές που οι ηθοποιοί είχε χρειαστεί να διακόψουν την παράσταση για να ηρεμήσουν το κοινό ή για να προσφέρουν τις «πρώτες βοήθειες».
Η δημοτικότητά του παρέμεινε ψηλά για δεκαετίες, μέχρι και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Το θέατρο έκλεισε το 1962.
Μετά τους θανάτους και τα απάνθρωπα εγκλήματα που είχαν διαπραχθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο κόσμος δεν ήταν το ίδιο πρόθυμος να παρακολουθήσει ψεύτικα βασανιστήρια και εκτελέσεις στη σκηνή του θεάτρου.
Μέχρι και το 1940, απολάμβαναν τη φρίκη γιατί δεν πίστευαν ότι θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα, αλλά ο πόλεμος απέδειξε ότι οι χειρότεροι εφιάλτες τους δεν μπορούσαν να συγκριθούν με την πραγματικότητα
