Με πληροφορίες από το news247
Ανήκουν στους σύγχρονους «αστικούς μύθους» γιατί χτίστηκαν με φιλόδοξα σχέδια και κατέληξαν να είναι ερείπια. Τα εγκαταλελειμμένα κτίρια στην Πάρνηθα τραβούν το ενδιαφέρον τόσο για την ιστορία τους, όσο και για τη εποχή που εκπροσωπούν. Παράλληλα τροφοδοτούν ευφάνταστα σενάρια για φαντάσματα και δημιουργούν μυστήριο γύρω από την σημερινή εικόνα τους.
Η κρυφή βίλα του Παπαδόπουλου
Χτίστηκε στην εποχή της παντοδυναμίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου από το 1967 έως το 1973 μέσα στην καρδιά του Εθνικού Δρυμού Πάρνηθας με σκοπό να γίνει το ορεινό του εξοχικό. Αποτελούσε το τρίτο κατά σειρά σπίτι του δικτάτορα μετά την έπαυλη στο Λαγονήσι και την μονοκατοικία της οδού Αδριανού στο Ψυχικό.
Η βίλα της Πάρνηθας ήταν απλησίαστη λόγω της στρατιωτικής φρουράς και του αποκλεισμού της περιοχής από κάθε πρόσβαση. Για πολλά χρόνια επικρατούσε μυστήριο γύρω από την ακριβή θέση και το μέγεθός της. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε χτιστεί σε δύο επίπεδα και ότι ήταν γύρω στα 400 τετραγωνικά.
Η δαπάνη για την ανέγερση της βίλας έφτασε σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας Βραδυνή (1 Δεκεμβρίου 1973) στα 100 εκατομμύρια δραχμές. Το σπίτι εξοπλίστηκε από γνωστό οίκο επίπλων της εποχής. Όπως διαβάζουμε «το φρούριον διαθέτει υπόγειες διαβάσεις με διαφυγές» και μη ορατό ελικοδρόμιο. Επίσης πληροφορούμαστε ότι διέθετε «σύστημα ραντάρ με οθόνη ακριβέστατης εμβέλειας» που μπορεί να καταγράφει τα πάντα σε απόσταση μέχρι 300 μέτρων.
Η καταστροφική φωτιά του 2007 έκαψε όλο το δάσος τριγύρω του. Το σημείο είναι προσβάσιμο σε πεζοπόρους και ποδηλάτες.
Το Ξενία- φάντασμα στην Πάρνηθα
Κοντά στην βίλα Παπαδόπουλου υπάρχει ίσως το διασημότερο «αστικό φάντασμα» της Αττικής. Λειτούργησε αρχικά ως σανατόριο από το 1914 ως παράρτημα του νοσοκομείου Ευαγγελισμός. Εκεί νοσηλεύτηκε ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Το κτίριο που σώζεται ως σήμερα χτίστηκε το 1935.
Το 1961 η φυματίωση αντιμετωπίστηκε με αντιβιοτικά και τα σανατόρια έπαψαν να έχουν λόγο ύπαρξης. Έτσι, αποφασίστηκε η μετατροπή του κτιρίου σε Ξενία, στο πλαίσιο της ανέγερσης παρόμοιων ξενοδοχείων ανά την Ελλάδα, και αγοράστηκε από τον ΕΟΤ.
Όμως η γειτνίασή του με το επίσης νεότευκτο Μον Παρνές, η έλλειψη θέας προς την Αττική και η προβληματική πρόσβαση το οδήγησαν σε εμπορική αποτυχία και ο ΕΟΤ αποφάσισε να στεγάσει εκεί την Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων. Αλλά και αυτή έκλεισε το 1980.
Τη συνέχεια μπορεί κανείς να τη μαντέψει: εγκατάλειψη, λεηλασία, απόλυτο ξεγύμνωμα μέχρι να μείνουν μόνο οι τοίχοι.
Οι φήμες και οι διαδόσεις για φαντάσματα και μεταφυσικές παρουσίες απλώς προσθέτουν μυστήριο στον μύθο του. Δεν υπάρχει καμία περίφραξη σε κανένα του σημείο.