Το 793, οι μοναχοί του βρετανικού νησιού Λίντισφαρμ ξύπνησαν απ’ τα ουρλιαχτά των αδελφών τους.
Δέχονταν επίθεση από τους Βίκινγκς, τους φοβερούς μαχητές της Σκανδιναβίας, που έσφαζαν αλύπητα αμάχους, για να πάρουν το χρυσό και τα πολύτιμα αντικείμενα.
Η επίθεση στο Λίντισφαρμ δεν ήταν η πρώτη επιδρομή των Βίκινγκς, αλλά ήταν η πρώτη που καταγράφηκε και έχει εξακριβωθεί ιστορικά.
Οι Βίκινγκς δεν είχαν αναπτύξει τη γραφή. Οι ιστορίες τους μεταδίδονταν προφορικά, γι’ αυτό και οι περισσότερες πληροφορίες που έχουν σωθεί προέρχονται από εχθρούς τους.
Καθώς τις περισσότερες φορές είχαν υπάρξει θύματά των Βίκινγκς, οι ιστορικοί των αντιπάλων τους, δεν τους περιέγραφαν και με τα καλύτερα λόγια.
Τις περισσότερες φορές έγραφαν για τις σφαγές και την αφάνταστη αγριότητά τους, στοιχεία που μπορεί να μην ίσχυαν επακριβώς ή τουλάχιστον να αγνοούνταν οι «ανθρωπιστικές» πλευρές αυτού του λαού.
Οι Βίκινγκς κατάφεραν να εξαπλωθούν σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, ενώ ήταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που αποίκησαν τη βόρεια Αμερική.
Το κρυφό τους όπλο ήταν τα πλοία. Ήταν ελαφριά και κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να κυκλοφορήσουν στα ρηχά νερά των ποταμών.
Μέσω των ποταμών, έφτασαν σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, από τη Ρωσία, στο Παρίσι, τη Ρώμη, μέχρι και την Κωνσταντινούπολη.
Οι επιδρομές τους, τις περισσότερες φορές, δεν είχαν ως στόχο την κατάκτηση ξένων περιοχών.
Τους ενδιέφερε περισσότερο να πάρουν τους θησαυρούς και, τρομοκρατώντας των πληθυσμό, να εκβιάσουν τον ντόπιο άρχοντα να τους πληρώσει τεράστια ποσά, για να μείνουν μακριά.
Σταδιακά όμως, άρχισαν να ψάχνουν εύφορα εδάφη να αποικήσουν.
Οι Βίκινγκς της Δανίας μετακινήθηκαν προς τη Γαλλία και τη Βρετανία, οι Σουηδοί προς την Ανατολική Ευρώπη και η Νορβηγοί προς τα βορειοδυτικά.
Η ανακάλυψη της Αμερικής
Πέντε αιώνες πριν από τον Χριστόφορο Κολόμβο, ο Βίκινγκ Λιφ Έρικσον πάτησε πρώτη φορά το πόδι του σε έδαφος της βόρειας Αμερικής.
Ο Έρικσον και οι σύντροφοί του ήταν άποικοι της Γροιλανδίας, που σκόπευαν να πάνε από τα ανατολικά του νησιού, σε μια άλλη αποικία στα δυτικά.
Μια θύελλα όμως, τους έκανε να χάσουν τον δρόμο τους και να καταλήξουν στο Νιούφουντλαντ, νησί που σήμερα ανήκει στον Καναδά.
Πέρασαν εκεί τον χειμώνα, προσπαθώντας να ιδρύσουν μία μόνιμη αποικία, αλλά δεν τα κατάφεραν και γύρισαν πίσω.
Το 1960, ανακαλύφθηκαν τα κατάλοιπα τις βραχύβιας αποικίας των Βίκινγκ, στο βορειότερο τμήμα του νησιού, που ονομάστηκε στα γαλλικά «L’ Anse aux Meadows».
Ο «Ράγκναρ» στη Γαλλία
Οι Δανοί Βίκινγκς κινήθηκαν προς τη Βρετανία και τη Γαλλία.
Οι ιστορίες τους μιλάνε για έναν μυθικό πολεμιστή, τον Ράγκναρ, που στα μέσα του 9ου αιώνα ηγήθηκε στις επιδρομές στη Γαλλίας.
Δεν έχει εξακριβωθεί αν ο Ράγνκαρ ήταν ιστορικό πρόσωπο ή ένας θρύλος των Βίκινγκς, που συνέθεσαν κατορθώματα πολλών βασιλιάδων σε μία ιστορία.
Πάντως, σύμφωνα με την ιστορία, ο Ράγκναρ σκότωσε έναν δράκο για να κερδίσει το χέρι της πρώτης του γυναίκας.
Για προστασία φορούσε μάλλινο παντελόνι, απ’ όπου πήρε το όνομα «Λόθμπροκ» ή «Λόντμπροκ», που στη γλώσσα των Βίκινγκς σήμαινε «τριχωτό παντελόνι».
Ο Ράγκναρ έφτασε μέχρι το Παρίσι, το 845, και το πολιόρκησε.
Μετά από πολλές μάχες, οι Βίκινγκς κατέλαβαν την πόλη και υποχώρησαν, μόνο όταν ο βασιλιάς Κάρολος τους έδωσε 2,5 τόνους χρυσάφι και ασήμι.
Ο Ράγκναρ πέθανε στην Αγγλία, όταν συνελήφθη από τον βασιλιά Έλα της Νορθάμπρια.
Τον φυλάκισε σε ένα μπουντρούμι με δηλητηριώδη φίδια, τα οποία τον αποτελείωσαν.
Οι Δανοί στην Αγγλία
Οι γιοι του Ράγκναρ ήταν εκπληκτικοί πολεμιστές και τα κατορθώματά τους έχουν αποδειχτεί από ιστορικά στοιχεία.
Το 865, οι Δανοί με επικεφαλής τον Ιβάρ, έναν απ’ τους γιους του Ράγκναρ, εισέβαλαν στην Αγγλία.
Κατέλαβαν τη Νορθάμπρια και τον επόμενο χρόνο τη μεγάλη πόλη του βορά, την Υόρκη.
Στόχος τους ήταν να εκδικηθούν τον Βασιλιά Έλα για τον θάνατο του Ράγνκαρ και τα κατάφεραν.
Τον εκτέλεσαν σύμφωνα με μία μέθοδο των Βίκινγκσ που ονομαζόταν «ματωμένος αετός». Τραβούσαν τους πνεύμονες απ’ την πλάτη και τους σήκωναν στα πλάγια, για να φαίνονται σαν φτερά.
Στη θέση του βασιλιά, οι Βίκινγκς τοποθέτησαν τον Έκμπερτ, έναν Άγγλο που ήταν υποχείριό τους και συνέχισαν της κατακτήσεις.
Κατέλαβαν το βασίλειο της Μέρσια και το κράτησαν, ακόμα και όταν οι Άγγλοι το πολιόρκησαν, για να το ανακαταλάβουν.
Για μερικά χρόνια, οι επιθέσεις καταλάγιασαν, καθώς οι Δανοί και οι Άγγλοι είχαν υπογράψει ανακωχή.
Το 870 όμως, οι Δανοί επέστρεψαν δριμύτεροι και στράφηκαν εναντίον του βασιλείου του Γουέσεξ.
Δίνουν εννιά μάχες και τις κερδίζουν όλες, εκτός από μία.
Στην τελευταία, αρχηγός των Άγγλος ήταν ο 23χρονος πρίγκηπας Άλφρεντ, αδερφός του βασιλιάς του Γουέσεξ.
Οι Άγγλοι πολέμησαν γενναία, αλλά δεν κατάφεραν να διώξουν τους Δανούς, οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί μόνιμα στην περιοχή.
Άλφρεντ ο Μέγας
Το 871, ο Άλφρεντ έγινε βασιλιάς του Γουέσεξ, μετά τον θάνατο του αδερφού του.
Αμέσως άρχισε να ετοιμάζει έναν βρετανικό στόλο, που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα πολεμικά πλοία των Βίκινγκ.
Πράγματι, κατάφερε να τους νικήσει σε μια ναυμαχία το 875, χωρίς βέβαια να τους διώξει οριστικά από την περιοχή.
Οι μάχες μεταξύ Άγγλων και Δανών συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια, μέχρι που το 878, οι Δανοί κατάφεραν μία μεγάλη νίκη.
Αιφνιδίασαν τον Άλφρεντ, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το κάστρο του και κρυφτεί στους βάλτους του Σάμερσετ.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Άλφρεντ έμεινε στην καλύβα μιας ηλικιωμένης χωριάτισσας που δεν γνώριζε ποιος ήταν.
Κάποια στιγμή χρειάστηκε να φύγει η χωριάτισσα απ’ την καλύβα και του ζήτησε να παρακολουθεί το ψωμί που είχε βάλει στη φωτιά, για να μην καεί.
Ο Άλφρεντ όμως, απασχολημένος με σκέψεις στρατηγικής για τον πόλεμο με τους Βίκινγκς, ξεχάστηκε και το ψωμί κάηκε.
Η χωριάτισσα του έβαλε τις φωνές και ο Άλφρεντ της ζήτησε ταπεινά συγγνώμη.
Όταν έμαθε ότι ήταν ο βασιλιάς, η χωριάτισσα ντράπηκε που του φώναξε, αλλά ο Άλφρεντ επέμενε ότι ήταν δικό του λάθος.
Η ιστορία είχε ως στόχο να αναδείξει την ταπεινοφροσύνη του Άλφρεντ, που αν και βασιλιάς, παραδέχτηκε το λάθος του.
Τελικά, κατάφερε να συγκεντρώσει άντρες και να επιτεθεί μία τελευταία φορά εναντίον των Δανών.
Τους απώθησε και οι Δανοί αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.
Οι αρχηγοί τους βαφτίστηκαν Χριστιανοί, συμφώνησαν για δεύτερη ανακωχή και για σχεδόν μία δεκαετία, επικράτησε ειρήνη στη χώρα.
Το 886, κι ενώ οι Βίκινγκς συνέχιζαν τις επιδρομές στην Αγγλία, ο Άλφρεντ πρότεινε να υπογραφεί ο «Νόμος των Δανών», σύμφωνα με τον οποίο η Αγγλία θα χωριζόταν σε δύο μέρη.
Άγγλοι θα κρατούσαν τη δύση και οι Βίκινγκς την ανατολή.
Η πρόταση του έγινε δεκτή και έτσι, η ειρήνη επανήλθε για ένα διάστημα.
Οι μάχες μεταξύ Άγγλων και Βίκινγκ συνεχίστηκαν για σχεδόν δύο αιώνες, μέχρι το 1066, όταν ο Γουίλιαμ, δούκας της Νορμανδίας, νίκησε τον βασιλιά της Νορβηγίας Χάρολντ, που τότε κυβερνούσε την Αγγλία.
Μόνο που ο Γουίλιαμ, που αργότερα πήρε το όνομα ο «Κατακτητής», δεν ήταν Άγγλος. Ήταν απόγονος του Ρόλο, του Βίκινγκ που έγινε ο πρώτος Δούκας της Νορμανδίας το 911.
Αυτό σήμαινε ότι στο τέλος, μετά από αμέτρητες μάχες, οι Βίκινγκς κατάφεραν να καταλάβουν την Αγγλία.
