Ο Λουί Μπερλιόζ ήταν ένας επαρχιακός γιατρός και περίμενε απ’ τον γιο του, Λουί Εκτόρ, να ακολουθήσει το επάγγελμά του.
Περιφρονούσε το πάθος του γιου του για τη μουσική και δεν του επέτρεπε να έχει πιάνο.
Ο Μπερλιόζ ήταν ένας από τους λίγους συνθέτες που δεν γνώριζαν να παίξουν πιάνο.
Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές ιατρικής για να ικανοποιήσει τον πατέρα του, άρχισε να σπουδάζει μουσική.
Η προσοχή του όμως πάντα παρασυρόταν από ένα άλλο μεγάλο πάθος του, τις γυναίκες.
Τον Σεπτέμβριο του 1927 παρακολούθησε μια παράσταση του Άμλετ με μια νεαρή Ιρλανδή, τη Χάριετ Σμίθσον, στον ρόλο της Οφήλιας.
Ο Μπερλιόζ ξετρελάθηκε.
Έκανε ό,τι μπορούσε για να επικοινωνήσει μαζί της. Εμφανιζόταν στα παρασκήνια κι έδινε σημειώματα στον ιμπρεσάριο, αλλά όλες οι προσπάθειές του απέτυχαν.
Τρία χρόνια αργότερα, γνώρισε τη νεαρή Καμίγ Μοκ.
Οι δυο τους ερωτεύτηκαν τρελά.
Όμως, η οικογένεια της Καμίγ δεν πίστευε ότι ένας άνεργος συνθέτης μπορούσε να τη συντηρήσει.
Έτσι, ο Μπερλιόζ υπέβαλε αίτηση για το «Βραβείο της Ρώμης», ένα διαγωνισμό που θα του παρείχε χρήματα και πολλές επαγγελματικές ευκαιρίες.
Απέτυχε το 1828 και το 1829, αλλά είχε ελπίδες για το 1830.
Πριν όμως τελειώσει τον δεύτερο γύρο του διαγωνισμού, ξέσπασαν ταραχές στο Παρίσι, οι λεγόμενες «Τρεις Ένδοξες», γνωστές και ως Ιουλιανή Επανάσταση.
Παρά την πυρετώδη ατμόσφαιρα, ο Μπερλιόζ έμεινε συνετά στο δωμάτιό του και τελείωσε την καντάτα που του είχε ανατεθεί.
«Ολοκλήρωσα τις τελευταίες σελίδες της ορχηστρικής παρτιτούρας με υπόκρουση από αδέσποτες σφαίρες που χτυπούσαν στέγες και κροτάλιζαν στον τοίχο έξω από το παράθυρό μου», έγραψε αργότερα.
Τελείωσε εγκαίρως και πήρε του δρόμους με το πιστόλι ανά χείρας, την τελευταία νύχτα των μαχών.
Κέρδισε το βραβείο και ενθουσιασμένος, έδωσε ένα κονσέρτο για να παρουσιάσει το νέο του έργο.
Η σύνθεση με τίτλο «Φανταστική συμφωνία» ή «Επεισόδιο από τη ζωή του καλλιτέχνη», παραμένει η γνωστότερή του και θεωρείται άκρως ριζοσπαστική.
Με το βραβείο κατάφερε να πάρει και την άδεια να παντρευτεί την Καμίγ.
Πανευτυχής, έφυγε για την Ιταλία, όπου θα συνέχιζε τις σπουδές του.
Προετοιμασία για ένα έγκλημα
Όλη του η χαρά διαλύθηκε έξι βδομάδες αργότερα, όταν έλαβε γράμμα από τη μητέρα της Καμίκ.
Η κυρία Μοκ τον ενημέρωνε ότι η κόρη της επρόκειτο να παντρευτεί έναν πλούσιο κατασκευαστή πιάνων.
Ο Μπερλιόζ τρελάθηκε από οργή και στενοχώρια.
Αποφάσισε ότι η μόνη λύση ήταν να δολοφονήσει τον αρραβωνιαστικό της αγαπημένης τους, την ίδια την κοπέλα, αλλά και τη μητέρα της.
Κατέστρωσε ένα περίπλοκο σχέδιο για να μεταμφιεστεί ως καμαριέρα ώστε να μπει στο σπίτι της Καμίκ χωρίς να τον πάρουν είδηση.
Αγόρασε και φόρεμα, περούκα και καπέλο.
Έκλεψε ένα ζευγάρι πιστόλια και οπλίστηκε με δοχεία στρυχνίνης και λαβδάνου.
Το μακρύ ταξίδι προς τα βόρεια μετρίασε την οργή του Μπερλιόζ.
Στον δρόμο διαπίστωσε ότι είχε αφήσει τα ρούχα της μεταμφίεσης σε μια άμαξα.
Μέχρι να φτάσει στη Νις, είχε ηρεμήσει.
Παρηγορήθηκε, γράφοντας μια ορχηστρική ουβερτούρα.
Κατόπιν προσέλαβε μια ιερόδουλη και απόλαυσε τις χάρες της στην παραλία, φωνάζοντας: «Ω θεσπέσιες τελετές του υμεναίου, άξιες του μεγαλείου των αδάμαστων έρωτών μας».
Ώστε μ’ αγαπάς τελικά
Δύο χρόνια αργότερα, επέστρεψε στο Παρίσι και οργάνωσε άλλο ένα κονσέρτο με τη «Φανταστική Συμφωνία» και τη νέα συνέχεια της, την «Επιστροφή στη ζωή», που περιλαμβάνει τον μονόλογο ενός νεαρού για τα βάσανα που προκαλεί ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση.
Στο κοινό της παράστασης βρισκόταν η Χάριετ Σμίθσον, η ηθοποιός που είχε ερωτευτεί πριν από πολλά χρόνια.
Η Σμίθσον ξέσπασε σε δάκρυα ακούγοντας τη μουσική του Μπερλιόζ και λίγες μέρες αργότερα, τον γνώρισε από κοντά.
Ο συνθέτης της ζήτησε να τον παντρευτεί κι εκείνη δέχτηκε.
Παντρεύτηκαν τον Οκτώβριο του 1833 και δέκα μήνες αργότερα, γεννήθηκε ο γιος τους, Λουί.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο Μπερλιόζ απογοητευόταν απ’ τον γάμο του.
Την έβλεπε αρχικά ως Ιουλιέτα και Οφήλια κι αναπόφευκτα, η γυναίκα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του.
Η Χάριετ έπαψε να φροντίζει το σπίτι, τον γιο και τον εαυτό της και κρατούσε το Μπερλιόζ ξύπνιο με ολονύχτιες, μεθυσμένες λογομαχίες.
Ο συνθέτης, απ’ την πλευρά του, γνώρισε και ερωτεύτηκε μια τραγουδίστρια της όπερας, τη Μαρί Μαρτέν, την οποία παντρεύτηκε έξι μήνες μετά τον θάνατο της γυναίκας του, το 1854.
Το 1862 πέθανε αναπάντεχα και η Μαρία και κηδεύτηκε στο νεκροταφείο της Μονμάρτης.
Ο Μπερλιόζ πήγαινε συχνά εκεί.
Κάποιο βράδυ, συνάντησε μια νεαρή γυναίκα, περίπου τριάντα χρόνια νεότερή του.
Το μόνο που είναι γνωστό για αυτήν είναι το όνομά της, Αμελί.
Ερωτεύτηκαν, αλλά η σχέση τους τελείωσε μετά από λίγους μήνες, γιατί η κοπέλα ήταν παντρεμένη.
Ο Μπερλιόζ έφυγε για περιοδεία και επέστρεψε ένα χρόνο αργότερα.
Επισκέφτηκε το νεκροταφείο και καθώς περπατούσε, είδε έναν καινούριο τάφο: της Αμελί.
Πέθανε, ενώ ο συνθέτης έλειπε σε περιοδεία.
Το 1867 πέθανε ο γιος του από κίτρινο πυρετό και ο Μπερλιόζ, καταβεβλημένος από τις απώλειες, τον ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα, στις 8 Μαρτίου του 1869.
Η φήμη του σήμερα αμφισβητείται.
Αν και πολλοί τον θεωρούν αντισυμβατικό επαναστάτη και ιδιοφυή καινοτόμο, άλλοι τον απεχθάνονται, θεωρώντας ότι ήταν μία φιγούρα χωρίς ουσία.
Πάντως, ο ρομαντικός συνθέτης άφησε στους μουσικόφιλους έναν τεράστιο πλούτο συμφωνικών έργων προς αποτίμηση.
ΠΗΓΗ «Η Μυστική Ζωή των Μεγάλων Μουσουργών» από τις εκδόσεις «ΑΙΩΡΑ»
