Ο Τάσος Μπουλμέτης θυμάται το σχολείο που πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη.
Θυμάται το μαγαζί του πατέρα του, τις αγορές και τους δρόμους.
Γεννήθηκε στην «Πόλη» το 1957 και έφυγε για την Αθήνα το 1964, όταν η κυβέρνηση Ινονού απέλασε όλους τους Έλληνες υπήκοους.
Έπρεπε να παρουσιαστούν στο αστυνομικό τμήμα. Να υπογράψουν έγγραφα που δεν τους επέτρεπαν να διαβάσουν και ύστερα να συγκεντρώσουν κάποια από τα υπάρχοντα τους και να φύγουν.
Όφειλαν μάλιστα να ακολουθήσουν τη διαδρομή που ήδη είχαν δηλώσει, για να μπορούν οι τουρκικές αρχές να τους παρακολουθούν.
Τα αντικείμενα που θα έπαιρναν μαζί τους δεν έπρεπε να ξεπερνούν σε βάρος τα 20 κιλά και η αξία των χρημάτων, τα 20 δολάρια. Όλα τα άλλα, τα άφηναν πίσω. Τη ζωή, τους φίλους, τους συγγενείς και την όποια περιουσία τους.
Ο Μπουλμέτης ήταν τότε 7 χρονών, αλλά έζησε έντονα τον ξεριζωμό μέσω των γονιών του.
Η μητέρα του είχε νιώσει ταπεινωμένη με τον διωγμό.
«Σε διώχνανε από το μέρος που είχες γεννηθεί, που είχες μεγαλώσει, που είχες τα βιώματα και τις εμπειρίες σου. Ήταν ένας εξευτελισμός, μια ταπείνωση», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του.
Και φυσικά εδώ, αυτοί που εκδιώχθηκαν από τους Τούρκους, αντιμετώπισαν από τους Έλληνες, τον γνωστό χαρακτηρισμό του τουρκόσπορου!
Η επιστροφή
Επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη μετά από τρεις δεκαετίες, το 1994.
Όταν περπάτησε στους δρόμους, θυμήθηκε τις λεπτομέρειες της παιδικής του ηλικίας.
Όπως ο χαρακτήρας της ταινίας «Πολίτικη Κουζίνα», το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη τον συμφιλίωσε με το παρελθόν, που μέχρι τότε έφερε μία γεύση πικρίας.
«Άνοιξα αυτή την πόρτα της Πόλης και επέστρεψα. Άλλαξαν όλα σε ένα ταξίδι που έκανα το ’94. Άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα μέσα μου, και κυρίως η σχέση μου με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ήτανε το ταξίδι της ζωής μου. Δεν θα γίνει άλλο ταξίδι, τόσο συμβολικά και ουσιαστικά, φορτισμένο».
Η ζωή μετά την Κωνσταντινούπολη
Στην Αθήνα, ο Μπουλμέτης τελείωσε το σχολείο και σπούδασε φυσική.
Είχε υποσχεθεί στον πατέρα του, ότι θα τελείωνε πρώτα μια σοβαρή σχολή, «χειροπιαστή» και μετά θα ασχολούνταν με το πραγματικό πάθος του, που ήταν ο κινηματογράφος.
Διατηρούσε όμως πάντα κάποια επαφή με τον χώρο.
Τη δεκαετία του ‘70, εργάστηκε για ένα διάστημα στην εταιρεία παραγωγής «Stefi», αλλά και στην ταινία της Αλίντας Δημητρίου, «Οι Kαρβουνιάρηδες».
Αφού αποφοίτησε, συνέχισε στην σχολή κινηματογράφου του UCLA, του πανεπιστημίου του Λος Άντζελες.
Δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να μείνει στο εξωτερικό, γι’ αυτό και έκανε αίτηση για υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάσση.
Την πήρε και έφυγε για την Αμερική.
Επέστρεψε αμέσως μετά το τέλος των σπουδών, καθώς οι όροι της υποτροφίας απαιτούσαν να επιστρέψει στην Ελλάδα και να εργαστεί για πέντε χρόνια.
Το 1990, γύρισε την πρώτη του ταινία, με τίτλο «Βιοτεχνία Ονείρων», η οποία κέρδισε 8 βραβεία στην Ελλάδα και το Χρυσό βραβείο ταινιών του Φανταστικού Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ του Χιούστον. Για μία δεκαετία σκηνοθετούσε διαφημιστικές ταινίες για την Ελλάδα και το εξωτερικό.
«Πολίτικη Κουζίνα»
Το 2003, δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη του απόπειρα, ήρθε η μεγάλη επιτυχία, η «Πολίτικη Κουζίνα».
Έγραψε ο ίδιος το σενάριο, εμπνεόμενος από τις προσωπικές τους εμπειρίες.
Ο Μπουλμέτης έκανε την πικρία και την οργή, ταινία, η οποία τελικά, περισσότερο προάγει την ελληνοτουρκική φιλία, παρά αναζωπυρώνει παλιές εντάσεις.
Αγαπήθηκε από Έλληνες και Τούρκους, αλλά και από Ισπανούς, Ιταλούς, Γάλλους, που μπορεί να μην γνώριζαν τα πολιτικά τεκταινόμενα της περιοχής, αλλά συγκινήθηκαν από τη γλυκιά μελαγχολία και την αγάπη του σκηνοθέτη για την Πόλη.
«Αισθάνομαι μια περίεργη ευφορία επιστρέφοντας στα παλιά λημέρια. Θεωρώ ότι η Κωνσταντινούπολη είναι ένας πολύ προικισμένος γεωγραφικός τόπος του πλανήτη. Και μόνο στο χάρτη να δεις που βρίσκεται, τι κόσμους συνδέει και τι κόσμους χωρίζει, καταλαβαίνεις ότι είναι ένας τόπος πολύ ιδιαίτερος. Αυτή την ιδιαιτερότητα την ανακάλυψα ενήλικας, έχοντας αποκοπεί για τριάντα χρόνια, και έχοντας κόψει όλες τις πόρτες επικοινωνίας με το παρελθόν της Πόλης».
«Νοτιάς»
Ακριβώς δεκατρία χρόνια αργότερα, ο Μπουλμέτης επιστρέφει με τον «Νοτιά».
Δεν έχει καμία σχέση με την Κωνσταντινούπολη ή τη μαγειρική.
Η ιδέα για το σενάριο γεννήθηκε πριν έξι χρόνια, όταν μέσω του Facebook, συνάντησε φίλους του που είχε να δει από τη δεκαετία του ’70, όταν είχαν γνωριστεί όλοι στο θεατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η ιστορία ακολουθεί τον Σταύρο, έναν νεαρό που μεγαλώνει τις ταραγμένες δεκαετίες του ’70 και του ’80 στην Αθήνα.
Ο Σταύρος, για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να αποκτήσει αυτό που θέλει, σκαρφίζεται ιστορίες και μύθους.
Ζει και διαμορφώνει την προσωπικότητά του, μέσα από τις πολιτικές εξελίξεις, τα εφηβικά όνειρα, τον έρωτα και τη φαντασία του, η οποία δημιουργεί συνέχεια εικόνες.
