Σήμερα βγήκε ο ήλιος και ο αέρας έχει κοπάσει στην Λέσβο. Είναι μια καλή ημέρα για αφίξεις.
Μια ομάδα Ισπανών εθελοντών με Jet Skis καθοδηγούν τις φουσκωτές βάρκες προς τα έξω, ενώ εμείς κάναμε σινιάλα από την ακτή. Τους καθοδηγούν μακριά από τα βράχια σε ένα μέρος που θα μπορούν να φτάσουν στην ακτή με ασφάλεια.
Ιατρική βοήθεια, κουβέρτες, κάλτσες, στεγνά ρούχα, ζεστό τσάι και χυμοί τους περιμένουν στην στεριά. Καθώς βγαίνουν από τις βάρκες, μου δίνουν να κρατήσω ένα κοριτσάκι, που κατάφερε να παραμείνει στεγνό, εκτός από τα πόδια του. Στην αρχή είναι φοβισμένη αλλά η δίψα της νικά τον φόβο της καθώς πίνει μέχρι σταγόνας τον χυμό της.
Της βγάζω τα βρεγμένα παπούτσια και τις κάλτσες, της ζεσταίνω τα πόδια και της φοράω στεγνές κάλτσες. Μαθαίνω ότι το όνομα του κοριτσιού είναι Semihan. Είναι από το Ιράν και είναι 5 χρονών.
Έρχεται και η μητέρα της, διστακτική και τρεμάμενη. Έχει επίσης μαζί της τους δύο της γιους και τον σύζυγό της.
Το βλέπω ότι προσπαθεί να συνέλθει, να μην χάσει τον έλεγχο. Όταν κοιταζόμαστε για πρώτη φορά, την πιάνω απαλά από τον ώμο και της λέω σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει ότι είμαι χαρούμενη που έφτασε με ασφάλεια. Με αυτή την μικρή ένδειξη καλοσύνης, λυγίζει.
Την παίρνω αγκαλιά και ξεσπάω κι εγώ σε κλάματα γιατί έχω κι εγώ δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Δεν μπορούν καν να φανταστώ πόση απόγνωση σε κάνει να θεωρείς ότι είναι καλή ιδέα να ανέβεις σε αυτή την υπερφορτωμένη, ξεχαρβαλωμένη βάρκα.
Ποιοί είναι αυτοί οι πρόσφυγες; Από που κατάγονται; Ποιός τους οδήγησε εδώ; Που θα πάνε; Ήρθα εδώ για να μάθω τις ιστορίες τους.
Ελπίζω να μπορέσω να τους βοηθήσω να αποκτήσουν φωνή, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε. Να καταλάβουμε ότι «αυτοί οι άνθρωποι» είναι ακριβώς σαν κι εμάς, που θέλουν να προστατεύσουν τα παιδιά τους. Να έχουν μέλλον.
