Ο ιδρυτής της ιαπωνικής εταιρείας Sony, Μασάρου Ιμπούκα, ήταν λάτρης της κλασικής μουσικής.
Του άρεσε ιδιαίτερα να ακούει τα αγαπημένα του κομμάτια ενώ ταξίδευε, το οποίο έκανε συχνά και για πολλές ώρες, λόγω της δουλειάς του.
Ως ιδρυτή της Sony είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί πολλά απ’ τα προϊόντα της εταιρείας του και σε αντίθεση με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, μπορούσε να ακούει μουσική ταξιδεύοντας.
Χρησιμοποιούσε τη φορητή συσκευή «TC-D5», που είχε κυκλοφορήσει απ’ τη Sony to 1978.
Το TC-D5 μπορούσε να παίζει μουσική από κασέτες και να ηχογραφεί, αλλά είχε ένα σημαντικό ελάττωμα.
Αν και χαρακτηριζόταν ως «φορητό», στην πραγματικότητα το μέγεθός του δεν διευκόλυνες τις μετακινήσεις.
Ήταν εξαιρετικά ακριβό και είχε πουλήσει ελάχιστα αντίτυπα, κυρίως σε δημοσιογράφους, που το χρησιμοποιούσαν καθαρά για επαγγελματικούς σκοπούς.
Έτσι, ο Μασάρου Ιμπούκα ζήτησε από τους υπαλλήλους του στη Sony, να δημιουργήσουν μία μικρότερη, ελαφρύτερη και φθηνότερη συσκευή, που θα απευθυνόταν στο ευρύ κοινό και θα ικανοποιούσε ανθρώπους, που όπως και αυτός ήθελαν να ακούν τη μουσική τους ανά πάσα στιγμή.
Οι μηχανικοί αφαίρεσαν τη δυνατότητα ηχογράφησης και άφησαν μόνο το τμήμα που αναπαρήγαγε τη μουσική.
Το όνομα του μοντέλου ήταν «TPS-L2», αλλά επρόκειτο να γίνει γνωστό ως «Walkman».
Μηνύσεις
Ο δρόμος του walkman προς την κορυφή δεν ήταν χωρίς εμπόδια.
Ο Γερμανός εφευρέτης Ανδρέας Παβέλ υποστήριξε ότι το walkman ήταν δική του δημιουργία, την οποία κατοχύρωσε το 1972 στην Ιταλία και το 1978 στη Γερμανία και την Ιαπωνία.
Είχε κατασκευάσει κι αυτός μία φορητή συσκευή σαν το walkman, την οποία είχε ονομάσει «Stereobelt».
Ο Παβέλ έκανε μήνυσε στη Sony και η δικαστική μάχη διήρκεσε σχεδόν 23 χρόνια.
Η Sony δέχτηκε να αποζημιώσει τον Παβέλ, με την προϋπόθεση ότι δεν θα ξαναέκανε μήνυση εναντίον της εταιρείας.
Διαφήμιση
Το walkman βγήκε στα ράφια των καταστημάτων την 1η Ιουλίου του 1979 και μέσα σε λίγες βδομάδες είχε ξεπουλήσει.
Το τμήμα μάρκετινγκ της Sony είχε ξεκινήσει μία διαφημιστική καμπάνια που θα άφηνε ιστορία.
Έδωσε τις συσκευές σε διάφορους υπαλλήλους της, οι οποίοι κυκλοφορούσαν στους δρόμους και στα τρένα, ακούγοντας μουσική και συζητούσαν με περαστικούς για τη νέο προϊόν της Sony.
Οι δημοσιογράφοι δυσκόλεψαν λίγο το έργο τους, καθώς διατήρησαν πολύ αρνητική στάση απέναντι στο Walkman, αλλά στο τέλος ακόμα και αυτοί άλλαξαν στάση.
Η Sony διοργάνωσε ειδική συνάντηση, μόνο για εκπροσώπους του Τύπου, όπου η παρουσίαση του νέου προϊόντος γινόταν μέσω του walkman.
Οι δημοσιογράφοι άκουγαν τα λόγια με τα ακουστικά και παρακολουθούσαν τους υπαλλήλους της Sony, που επιδείκνυαν πώς δύο νέοι ακούν μουσική ενώ κάνουν ποδήλατο ή καθώς τρέχουν.
Τον Ιούνιο του 1980, το walkman έφτασε στην Αμερική και η φήμη του απογειώθηκε.
Το 1983, οι κασέτες πέρασαν τους δίσκους βινυλίου σε πωλήσεις για πρώτη φορά.
Το 1986, μετρήσεις έδειξαν ότι λόγω του walkman, είχαν αυξηθεί κατά 30% το ποσοστό των ανθρώπων που περπατούσαν ή έτρεχαν για ευχαρίστηση.
Μέσα σε δέκα χρόνια, η λέξη walkman είχε μπει στα λεξικά δεκάδων χωρών και είχε γίνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα προϊόντα παγκοσμίως.
Τα Χριστούγεννα οι πιτσιρικάδες ζητούσαν από τον Άγιο Βασίλη να τους φέρει ένα walkman, καθώς δεν ήταν και πολύ φθηνό για να το αγοράσουν όποτε το ήθελαν.
Τα ακουστικά έγιναν φετίχ και για τα κορίτσια ήταν και καλή στέκα για τα μαλλιά.
Μόνο οι γονείς δεν ενθουσιάστηκαν: «βγάλε αυτό το διάολο από το κεφάλι σου να πούμε καμιά κουβέντα», ήταν η μόνιμη γκρίνια.
Φυσικά, τριάντα χρόνια μετά η γενιά του ipod εκδικείται τη γενιά του walkman που σαραντάρισε, έγιναν γονείς και λένε τα ίδια στα σημερινά παιδιά!
Το walkman και ο διάδοχός του, το discman, μπορεί να «πέθαναν» με τη ψηφιοποίηση της μουσικής, αλλά δεν ξεχάστηκαν.
Ήταν η πρώτη συσκευή που επέτρεψε στον κόσμο να ακούει μουσική όπου και όποτε ήθελε.
Έφερε την επανάσταση όχι μόνο στην τεχνολογία, αλλά σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.
Και αν οι νεότερες γενιές δεν μπορούν να καταλάβουν την αξία του, δώστε τους να κουβαλήσουν ένα κασετόφωνο στον ώμο για να αντιληφθούν τη διαφορά.
