Τη δεκαετία του 1960, το Βελγικό Κονγκό ήταν παραδομένο στο χάος με αίτημα την ανεξαρτησία. Η χώρα ήταν κατακερματισμένη, ενώ τα αριστερά κινήματα είχαν εντείνει τη δράση τους και απειλούσαν την κυβέρνηση.
Τον Ιούνιο του 1966, ο πρωθυπουργός του Κονγκό Μωυσής Τσομπέ, εξαπέλυσε μεγάλη επίθεση κατά των ανταρτών. Με 3 χιλιάδες λευκούς μισθοφόρους, 15 χιλιάδες μαύρους στρατιώτες και 80 αεροπλάνα η επιχείρηση κατέληξε σε νίκη. Ωστόσο, μικρές ομάδες ανταρτών κατάφεραν να ξεφύγουν, αποσυρόμενα στη λίμνη Ταγκανίκα. Ανάμεσά τους ήταν και η αρχηγός τους, η Ελληνοκονγκολέζα Μαρία.
«Μαρία η Μουλάτρα»
Η 30 χρονη τότε «Μαρία η Μουλάτρα», όπως της προσφωνούσαν οι σύντροφοί της, ήταν υποδιοικητής της ταξιαρχίας των ανταρτών.
Ο πατέρας της είχε καταγωγή από την Ελλάδα. Ήταν από τους πρώτους Έλληνες που είχαν εγκατασταθεί στο Ανατολικό Κονγκό, ενώ η μητέρα της ήταν μαύρη.
Η Μαρία μιλούσε άπταιστα την ελληνική γλώσσα, ήταν περήφανη για την ελληνικές της ρίζες, αλλά δραστηριοποιείτο στο Κονγκό.
Ήταν σκληρή αγωνίστρια, ενώ είχε γίνει γνωστή στη χώρα για τις ακρότητες και τις αγριότητες της.
Λέγεται ότι με τα ίδια της τα χέρια είχε δολοφονήσει περισσότερους από 100 άνδρες του εχθρού, λευκούς και μαύρους.
Η σύλληψη και η μυστηριώδης εξαφάνιση
Μετά την επίθεση του Τσομπέ, η αντάρτισσα πραγματοποίησε επιχείρηση απελευθέρωσης και διάσωσης ενός βέλγου Ιεραποστόλου και ενός έλληνα εμπόρου, αλλά δεν τα κατάφερε. Έπεσε στα χέρια των μισθοφόρων και κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας πήρε τον δρόμο για το Λέοποντβιλ.
Η καταδίκη της σε θάνατο από το στρατοδικείο θεωρείτο δεδομένη.
Ωστόσο, κατά τη μεταφορά της και ενώ η διμοιρία που τη συνόδευε επέλεξε να κάνει στάση και να διανυκτερεύσει σε κάποιο χωριό, η Μαρία εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Ήταν σαν να άνοιξε η γη και να την κατάπιε.
Καταδιωκτικά αποσπάσματα την αναζήτησαν στο εσωτερικό της ζούγκλας που απλωνόταν γύρω από το χωριό, αλλά μάταια. Όσο κι αν προσπάθησαν να τη βρουν, είχε γίνει καπνός.
Όπως εξηγούσαν αργότερα και οι κάτοικοι της περιοχής, η Μαρία δεν εντοπίστηκε, επειδή γνώριζε τη χώρα σπιθαμή προς σπιθαμή.
Χαρακτηριστικά ανέφεραν ότι είχε την ευκινησία του αίλουρου, την αντοχή ενός βούβαλου και την προσαρμοστικότητα του χαμαιλέοντα.
Για αυτό πίστεψαν ότι η Μαρία ξέφυγε και συνέχισε τον αγώνα της…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 
