Αν τα πλοία μπορούσαν να μιλήσουν θα είχαν να διηγηθούν χιλιάδες ιστορίες που κουβάλησαν, ταξιδεύοντας στα νερά του Αιγαίου τη δεκαετία του 80.
Κάθε πλαστική καρέκλα, κάθε ξύλινη σωσίβια λέμβος, κάθε μοκέτα σαλονιού κοίμισε Έλληνες και ξένους τουρίστες, οι οποίοι με ένα σακίδιο στην πλάτη ταξίδευαν προς τα νησιά των Κυκλάδων και της άγονης γραμμής.
Κάθε τραπέζι φιλοξένησε χιλιάδες καφέδες καραβίσιους, που έφτιαχναν στα κυλικεία.
Ο «καραβίσιος» καφές ήταν μία κουταλιά καφέ και μια ζάχαρη, ανακατεμένος με ένα κουταλάκι. Στην καλύτερη περίπτωση, και αν ο «μάστορας» είχε κέφια, ο καφές ήταν φτιαγμένος με κρύο νερό. Τέλος έπρεπε να είναι και πανάκριβος.
Οι εσωτερικοί χώροι των πλοίων δεν ήταν πολλοί, ούτε μεγάλοι και σπάνια είχαν κλιματισμό.
Έτσι όλοι κάθονταν έξω και οι καμπίνες ήταν μόνο για οικογένειες.
Άλλωστε οι ελάχιστες τηλεοράσεις που υπήρχαν στα σαλόνια έδειχναν μόνο «χιόνια», μόλις τα καράβια έβγαιναν από το λιμάνι του Πειραιά.
Τα καταστρώματα φιλοξένησαν χιλιάδες sleeping bags, σε απόσταση αναπνοής το ένα από το άλλο.Όποιος προσπαθούσε να διασχίσει το κατάστρωμα έπρεπε να περάσει πάνω από δεκάδες πόδια και κεφάλια για να φτάσει στην άλλη άκρη.
Ήταν η εποχή που οι επιβάτες δεν άκουγαν το «δεν έχει εισιτήρια». Εισιτήρια υπήρχαν πάντα γιατί απλώς τα καράβια έφευγαν υπερφορτωμένα.
Οι ανακοινώσεις που ακούγονταν από τα μεγάφωνα δεν ήταν προηχογραφημένες με την γλυκιά γυναικεία φωνή, όπως σήμερα, αλλά με την φωνή του ρεσεπσιονίστ να λέει στα αγγλικά με τη χαρακτηριστική ελληνική προφορά: “boat has arrived its destination all passengers are kindly requested to disembark”.
Τα μικρόφωνα και τα ηχεία ήταν τόσο κακής ποιότητας που σε συνδυασμό με την προφορά, ανακοινώσεις για το δείπνο ακούγονταν κάπως έτσι: «passengers who want to die are kindly requested to proceed to the dying room» εννοώντας φυσικά “dine” και “dining room”.
Τέτοιες ανακοινώσεις προκαλούσαν βλέμματα γεμάτα απορία στα πρόσωπα των ξένων και γέλια μέχρι δακρύων στους Έλληνες.
Όλα τα ταξίδια διαρκούσαν πολλή περισσότερη ώρα από εκείνη που είχε ανακοινωθεί, αλλά κανέναν δεν ένοιαζε.
Οι καθυστερήσεις στα λιμάνια των νησιών ήταν τόσο μεγάλες που σχεδόν όλο το καράβι έβγαινε έξω για να δει τον κόσμο που έβγαινε και έμπαινε στο πλοίο.
Στα πολλά μποφόρ μοιράζονταν χάρτινες σακούλες στους επιβάτες αλλά τα απαγορευτικά, ειδικά τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, ήταν σπάνια.
Εξπρές Ναϊάς, Paros Express, Naxos Express, Γεώργιος Εξπρές και Κίμωλος είναι μόνο μερικά από τα πλοία που ταξίδευαν τότε στο Αιγαίο, πιάνοντας μεγάλα και μικρά λιμάνια.
Στην ιστορία έμειναν το Ρομίλντα, το Ανθή Μαρίνα, το Ροδάνθη, το Μιλένα, το Νταλιάνα και το Δήμητρα της GA Ferries.
Στα τέσσερα τελευταία ο Γεράσιμος Αγούδημος είχε δώσει τα ονόματα της συζύγου του και των τριών θυγατέρων του. Όλα τα πλοία μετά την κατάσχεσή τους έμειναν παροπλισμένα στο λιμάνι του Πειραιά και στη συνέχεια ρυμουλκήθηκαν με προορισμό διαλυτήρια πλοίων στην Τουρκία ή πουλήθηκαν.
Για τις δυτικές Κυκλάδες ταξίδευε το «Άγιος Γεώργιος» που κατασκευάστηκε το 1972 στη βορειοδυτική Γαλλία και λεγόταν Hengist.
Το 1992 από την άγρια θάλασσα της Μάγχης που ταξίδευε, βρέθηκε στον Πειραιά, αφού αγοράστηκε από την GA Ferries, και βαφτίστηκε Ρομίλντα.
Στη συνέχεια πέρασε στα χέρια της οικογένειας Βεντούρη, ως «Απόλλων Εξπρες 2», στην Agapitos Lines ως «Παναγία Εκατονταπυλιανή» και στην Hellas Ferries ως «Εξπρες Άρτεμις».
Το 2004 ξαναπέρασε στην οικογένεια Βεντούρη με το όνομα «Αγιος Γεώργιος» και το 2015 βαφτίστηκε «Παναγία Τήνου». Ήταν το πλοίο που τον περασμένο Απρίλιο πήρε κλίση μέσα στο λιμάνι του Πειραιά.
Διαβάστε επίσης: «The seat is taken»…Έχεις ταξιδέψει κατάστρωμα σε πλοίο για Κυκλάδες στα 80s, χωρίς sleeping bag;
