Ο γερμανικός φιλελληνισμός ήταν το αρχαιότερο και διαρκέστερο κίνημα φιλελληνισμού στην Ευρώπη. Ξεκίνησε τον 10ο αιώνα μ.Χ. όταν η βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοδανώ παντρεύτηκε τον διάδοχο του γερμανικού θρόνου Όθωνα Β’ και συνεχίστηκε με διαρκώς αυξανόμενη ένταση ως την Επανάσταση του ’21, κατά τη διάρκεια της οποίας η Γερμανία εμφανίζεται ως η μεγάλη κοιτίδα φιλελληνισμού: Πανεπιστήμια, ακαδημίες και επιστημονικοί σύλλογοι έγιναν τα κέντρα της μεγάλης φιλελληνικής κίνησης.
Τότε, βέβαια, δεν υπήρχε κυβέρνηση γερμανική που να εκπροσωπεί το κοινό αίσθημα, αλλά πολλά γερμανικά κράτη στα οποία επέβαλλε τη βούλησή της η ψευδογερμανική κυβέρνηση της Αυστρίας. Τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις, πλην της Ρωσίας, είχαν απολύτως αρνητική στάση απέναντι στον ελληνικό αγώνα και μόνο η Πρωσία τάχθηκε από την αρχή υπέρ των ελληνικών δικαίων, με έμμεσο βέβαια τρόπο, από φόβο σύγκρουσης με την Αυστρία.
Συγκεκριμένα, επιδοκίμαζε τη λύση του ελληνικού ζητήματος με ευρωπαϊκό συνέδριο τη στιγμή που η επίσημη εφημερίδα της γαλλικής κυβέρνησης «Μονιτέρ» και οι αγγλικές εφημερίδες χλεύαζαν τον ενθουσιασμό των «νεαρών Τευτόνων». Ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ’ και ο τότε επίδοξος διάδοχος Φρειδερίκος Γουλιέλμος, ανεπισήμως, φάνηκαν θερμοί φιλέλληνες, όπως πολλοί γερμανοί ηγεμόνες και προσέφεραν και γενναίες χρηματικές δωρεές υπέρ του αγώνα.
Το κλίμα του γερμανικού φιλελληνισμού επεκτάθηκε και στους Ιουδαίους της Γερμανίας. Χαρακτηριστικά του ιουδαϊκού γερμανικού φιλελληνισμού είναι η περίπτωση του ραβίνου Έλβινγκ στη Βεστφαλία. Ζήτησε τη βοήθεια των Ιουδαίων της Γερμανίας υπέρ των Ελλήνων με συγκινητική προκήρυξη που άρχισε με τη ρήση του προφήτη Μαλαχία: «Δεν είναι ένας πατέρας όλων μας; Δεν μας δημιούργησε όλους ένας Θεός; Γιατί λοιπόν, εγκαταλείπετε ο καθένας τον αδελφό του, βεβηλώνοντας έτσι τη διαθήκη των πατέρων μας;».
Στη συνέχεια, ο ραβίνος έκανε έκκληση για συνδρομές υπέρ των Ελλήνων: «Ποιος Ισραηλίτης αντέχει να διαβάσει τα παθήματα των Ελλήνων και να μη χύσει δάκρυα πικρά;»
Σκοπός του ραβίνου ήταν η κινητοποίηση των μελών της κοινότητας και δεν υπήρχε ισχυρότερο μέσο, από την επίκληση του θρησκευτικού συναισθήματος μέσω του προφητικού λόγου.
Διαβάστε επίσης:
