Από πολύ μικρή ηλικία, ο Τσάρλι Τσάπλιν μοιραζόταν, μαζί με τον αδερφό του Σίντνεϊ, την περιπλανώμενη ζωή των καλλιτεχνών γονιών του στην Αγγλία.
Είχε μάθει να χορεύει, να τραγουδά και να κάνει μιμήσεις από τη μητέρα του, την οποία λάτρευε. Δεν είχε συναισθηματικούς δεσμούς με τον πατέρα του, ο οποίος ήταν αλκοολικός και ένα χρόνο μετά τη γέννηση του, εγκατέλειψε την οικογένεια.
Η πρώτη του εμφάνιση στο σανίδι
Η μητέρα του προσπαθούσε να μεγαλώσει μόνη τα παιδιά της, αλλά σύντομα παρουσίασε σοβαρά προβλήματα υγείας. Ένα βράδυ του 1894, όταν ο Τσάπλιν ήταν μόλις 5 ετών, έκανε την παρθενική του εμφάνιση στη σκηνή, για να την αντικαταστήσει. Ερμήνευσε άθελά του ένα τραγούδι με κωμικό τρόπο και καταχειροκροτήθηκε.
«Εκείνο το βράδυ σημάδεψε την πρώτη μου εμφάνιση στη σκηνή και την τελευταία της μητέρας μου», έγραφε αργότερα στην αυτοβιογραφία του.
Η άρρωστη μητέρα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την καριέρα της. Έκανε διάφορες δουλειές, όπως της ράφτρας και της παραδουλεύτρας, καθώς ο πρώην σύζυγός σπανίως τη βοηθούσε οικονομικά.
Τον Ιούνιο του 1895, έμεινε απένταρη και εισήχθη στο άσυλο φτωχών του Λάμπεθ.
Η διαμονή στα ιδρύματα και η συγκατοίκηση με τον αλκοολικό πατέρα
Τα αδέρφια Τσάρλι και Σίντνεϊ μεταφέρθηκαν στο σχολείο του Χάνγουελ, το οποίο ήταν ειδικό για «ορφανά και εγκαταλελειμμένα παιδιά». Εκεί ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες. Στη συνέχεια, φιλοξενήθηκαν σε εκπαιδευτικό ίδρυμα στο Νόρτγουντ.
Το 1898, η μάνα τους βρέθηκε στο φρενοκομείο και την επιμέλεια των παιδιών ανέλαβε υποχρεωτικά ο πατέρας.
Αν και είχαν πλέον ένα σπίτι να μείνουν, η ζωή τους πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο πατέρας τους ξενυχτούσε και μεθούσε στις παμπ. Είχε χαρακτηριστεί από τον κοινωνικό περίγυρο ως ο «μπεκρούλιακας της γειτονιάς», ενώ τα παιδιά μεγάλωναν με την ερωμένη του, η οποία ήταν επίσης αλκοολική.
Όταν η μητέρα τους βγήκε προσωρινά από το άσυλο, τα πήρε ξανά κοντά της. Τότε ήταν που παρότρυνε τον μικρό Τσάρλι να αναπτύξει την κλίση του στον χορό, το τραγούδι και την παντομίμα.
«Οι Οκτώ Λεβέντες του Λανκασάιρ»
Με τη μεσολάβηση του πατέρα του, έγινε μέλος του παιδικού θιάσου «Οι Οκτώ Λεβέντες του Λανκασάιρ», με μισθό μισή κορώνα την εβδομάδα.
Οι σχέσεις με τον πατέρα του άρχισαν να βελτιώνονται αλλά, τον Μάιο του 1901, πέθανε από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ σε ηλικία 37 ετών.
Η οικογένεια άρχισε να μετακομίζει από το ένα μέρος στο άλλο. Ο μισθός του Τσάρλι δεν ήταν αρκετός για να συντηρεί τρία στόματα. Ο Σίντνεϊ μπάρκαρε σε πλοίο ενώ ο Τσάρλι έκανε δουλειές του ποδαριού για να τα βγάζει πέρα, αφού η κατάσταση της υγείας της μητέρας του είχε επιδεινωθεί.
Όταν εκείνη εισήχθη πάλι στο φρενοκομείο, ο Τσάρλι γλίτωσε το ορφανοτροφείο ως εκ θαύματος.
Βρέθηκε με τον αδερφό του και νοίκιασαν μαζί ένα μικρό διαμέρισμα. Τότε πήραν και τη μεγάλη απόφαση: να ασχοληθούν επαγγελματικά με το θέατρο, αξιοποιώντας τις γνωριμίες που είχαν από φίλους του πατέρα τους.
Οι πρώτες επιτυχίες και η περιοδεία στην Αμερική
Τον Ιούλιο του 1903, ο 14χρονος Τσάρλι έγινε μέλος άλλου θιάσου και έπαιξε στην παράσταση «Τζιμ, το μυθιστόρημα ενός Λονδρέζου».
Η επιτυχία ήρθε με τη συμμετοχή του στην αστυνομική κωμωδία «Σέρλοκ Χολμς».
Τα επόμενα χρόνια, γνωρίστηκε με τον διάσημο θιασάρχη του «Music Hall», Φρεντ Κάρνο και πρωταγωνίστησε στην παράσταση παντομίμας «Mumming Birds».
Έμαθε να παίζει βιολί χωρίς να έχει γνώσεις μουσικής, έκανε γνωριμίες και έβγαλε χρήματα, αλλά δεν ήταν ευχαριστημένος. Ένιωθε παγιδευμένος «σε μια άχαρη καριέρα ηθοποιού του μπουλουκιού», όπως έλεγε.
Το 1910, ταξίδεψε στις ΗΠΑ με το θίασο του Κάρνο. Οι πρώτες του εντυπώσεις ήταν απογοητευτικές και επέστρεψε στη Βρετανία. Ωστόσο, διαπίστωσε ότι δεν θα είχε μέλλον στην πατρίδα του.
Φρόντισε να μεταφέρει την μητέρα του σε ένα καλύτερο ίδρυμα και έφυγε ξανά για περιοδεία στην Αμερική, αγνοώντας ότι δεν θα ξαναέβλεπε την Αγγλία για πολλά χρόνια.
Αντλήθηκε υλικό από τα «ΙΣΤΟΡΙΚΑ» της ΕΛΕΥΘΕΡΟTΥΠΙΑΣ
Ο άστεγος που έγινε πολυεκατομμυριούχος. Κοιμόταν με το γιο του σε τουαλέτες, αεροδρόμια και πάρκα. Η ζωή του έγινε ταινία με τον Γουίλ Σμιθ και συμπρωταγωνιστή το γιο του… 
