«Ενώ οι γυναίκες μεταβαίνουν οπλισμένες στη δουλειά τους, οι άντρες φροντίζουν τα μικρά παιδιά και ασχολούνται με τα οικιακά.»
Τον προηγούμενο αιώνα οι γυναίκες ήταν παραγκωνισμένες στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες, με τους άντρες να είναι αυτοί οι οποίοι έπαιρναν τις αποφάσεις για την πολιτική και την κοινωνία.
Ωστόσο, υπήρχαν και κάποιες περιοχές όπου οι γυναίκες, όχι μόνο είχαν περισσότερα δικαιώματα, αλλά ήταν οι απόλυτες κυρίαρχοι έναντι των αντρών, οι οποίοι ζούσαν στη «σκιά» τους.
«Ένας άντρας έχει αξία 20 καμήλων»
Σύμφωνα με μια έρευνα ελβετικής εφημερίδας, απόσπασμα της οποίας δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Έθνος» στις 8 Ιανουαρίου 1958, υπήρχαν περιοχές όπου δέσποζαν οι γυναίκες.
Μεταξύ της αραβικής οροσειράς Ρόρα και της Ερυθράς θάλασσας, ζούσε η νομαδική φυλή των Ρασιάντις, η οποία αποτελούνταν από περίπου 1.200 άτομα. Στη φυλή, οι γυναίκες ήταν αυτές που έπαιρναν τις αποφάσεις.
Παλιότερα, οι κάτοικοι της είχαν εκδιωχθεί βίαια από τα βοσκοτόπια τους, όταν δέχτηκαν επίθεση από ληστές οι οποίοι ζούσαν σε κοντινά χωριά. Όλες οι οικογένειες έχασαν τα υπάρχοντά τους και το γεγονός αυτό προκάλεσε την έντονη αντίδραση των γυναικών.
Με αρχηγό μια γυναίκα με το όνομα Αϊσά, οργανώθηκαν και ένα βράδυ εξεγέρθηκαν κατά των αντρών. Αφού τους επιτέθηκαν, τους αφόπλισαν και τους ανάγκασαν να ορκιστούν ότι θα εκχωρήσουν όλα τους τα δικαιώματα στις γυναίκες.
Μετά τον «όρκο», οι γυναίκες της φυλής οπλοφορούσαν, είχαν την ευθύνη της συντήρησης της οικογένειας, ενώ τα «έσοδα» προέρχονταν από το λαθρεμπόριο και το δουλεμπόριο. Επίσης, «αγόραζαν» άντρες από παρακείμενα χωριά, η αξία των οποίων ισοδυναμούσε με 20 καμήλες. Ενώ οι γυναίκες μετέβαιναν στη δουλειά τους οπλισμένες, οι άντρες φρόντιζαν τα μικρά παιδιά και ασχολούνταν με τα οικιακά.
Σύμφωνα με ένα σκληρό έθιμο, το οποίο καθιερώθηκε μετά το «βράδυ της επίθεσης», όταν μια γυναίκα ένιωθε πόνους εγκυμοσύνης, οι υπόλοιπες γυναίκες έδεναν τον σύζυγό της και τον ξυλοκοπούσαν άγρια για να «αισθανθεί» και αυτός ανάλογο πόνο!
Οι σύγχρονες αμαζόνες
Σε μια άλλη ορεινή περιοχή της Αραβίας, υπήρχε η «Όαση του Μουσλάρ», η οποία αποτελούσε ένα ιδιαίτερο κρατίδιο και αποτελούνταν από 600 κατοίκους.
Οι γυναίκες, αν και λιγότερες από τους άντρες είχαν επιβάλει πλήρως τη θέλησή τους.
Ο κυβερνήτης του κρατιδίου, χαλίφης Χατζή Μπαρντά, αν και μουσουλμάνος είχε μόνο μία σύζυγο και στερούνταν κάθε δικαιώματος σε αυτήν. Ερμήνευαν το Κοράνι διαφορετικά από άλλους μουσουλμάνους ηγέτες που θεωρούσαν ότι μια γυναίκα άξιζε λιγότερο από μια καμήλα.
Το «κράτος – μαντήλι», όπως αποκαλούσαν την Όαση του Μουσλάρ, είχε στρατό ο οποίος στις τάξεις του είχε μόνο γυναίκες. Πολεμούσαν πάνω σε καμήλες τους ληστές – πάντα με απόλυτη επιτυχία – ενώ οι άντρες παρέμεναν στις καλύβες και προσεύχονταν στον Αλλάχ.
Όλοι οι κάτοικοι του Μουσλάρ γνώριζαν γράμματα και ο αναλφαβητισμός ήταν κάτι άγνωστο.
Οι νεαρές με τους 12 συζύγους
Τη δεκαετία του΄50, στα νησιά Σαν Μπλας που βρίσκονται δίπλα από τις ακτές του Παναμά, υπήρχε το «Κρατίδιο των Αμαζόνων», ένα απο τα πιο «παράδοξα καθεστώτα μητριαρχίας.»
Οι γυναίκες του Σαν Μπλας εξέλεγαν τους μέλλοντες συζύγους τους, ενώ με την πρώτη ευκαιρία τους απέπεμπαν. Σύμφωνα με το τοπικό έθιμο, παντρεύονταν άλλον άντρα πολύ νεότερο από τον προηγούμενο και κατά κανόνα μια γυναίκα κατά τη διάρκεια της ζωής της είχε το λιγότερο 12 συζύγους. Οι οικογένειες έφεραν το επίθετο της γυναίκας και όχι του άντρα.
Τα βιοποριστικά επαγγέλματα της φυλής ήταν το κυνήγι και η αλιεία μαργαριτοφόρων οστράκων. Στο Σαν Μπλας εργάζονταν και οι γυναίκες και οι άντρες, αλλά την «κατεύθυνση» για την εκάστοτε εργασία έδιναν μόνο οι γυναίκες.
Η άλλη περιοχή όπου ίσχυε το ιδιαίτερο για την εποχή καθεστώς της μητριαρχίας, ήταν κάποιες περιφέρειες της Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία), στις οποίες οι γυναίκες ασκούσαν όλες τις διοικητικές εξουσίες. Ήταν οι αρχηγοί των οικογενειών και σε αντίθεση με τη διαχρονική δυτική συνήθεια, επέλεγαν τον άντρα τους και παρουσιάζονταν στην οικογένειά του ζητώντας επίσημα το χέρι του!
Διαβάστε επίσης: