«Μετά από τα μάτια και τους πνεύμονες, τα όργανα που επηρεάστηκαν περισσότερο, ήταν ο εγκέφαλος, οι μύες, οι αρθρώσεις, τα συκώτι και το ανοσοποιητικό σύστημα.
Πολλά από τα θύματα, έπεσαν σε τέτοια κατάσταση εξάντλησης, που δεν μπορούσαν πλέον να κινηθούν. Πολλοί υπέφεραν από κράμπες, ανυπόφορη φαγούρα και δυνατές ημικρανίες».
Αυτή ήταν η δήλωση του γιατρού Ντομινίκ Λαπιέρ, ύστερα από την διαρροή τοξικών αερίων στο εργοστάσιο παραγωγής παρασιτοκτόνων UCC, στην Ινδία. Οι ανεπαρκείς συνθήκες ασφαλείας, στοίχισαν τη ζωή σε 20 χιλιάδες ανθρώπους, ενώ συνολικά 550 χιλιάδες νοσηλεύτηκαν εξαιτίας των παρενεργειών.
To θανατηφόρο κοκτέιλ της Union Carbide
Το εργοστάσιο της εταιρίας Union Carbide Corporation (UCC), στο Μποπάλ της κεντρικής Ινδίας, χτίστηκε για να παράγει το παρασιτοκτόνο «carbaryl», το οποίο πωλούνταν με την εμπορική ονομασία «Sevin».
Aπό το 1979, το εργοστάσιο χρησιμοποιούσε μια μέθοδο παρασκευής, που περιελάμβανε τη χρήση ενός άχρωμου, εύφλεκτου υγρού, που είχε άσχημη αντίδραση με το νερό, με την ονομασία ισοκυανικό μεθύλιο (MIC).
Το εργοστάσιο, είχε ιστορικό περιστατικών μόλυνσης από το 1976
Συγκεκριμένα από το 1981 έως το 1983, το όνομα του UCC, είχε πολλά προβλήματα που συνδέονταν με την ασφάλεια των εγκαταστάσεων. Το γεγονός αυτό οδήγησε στη νοσηλεία δεκάδων εργατών, που δεν διέθεταν κατάλληλες προστατευτικές στολές ή αναπνευστικές συσκευές.
Για την μείωση των εξόδων, οι μισθοί κόπηκαν κατά το ήμισυ, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού απολύθηκε. Το εργοστάσιο, λειτουργούσε κυρίως με ανειδίκευτους εργάτες, που δεν γνώριζαν πως να συντηρήσουν σωστά τα μηχανήματα, ενώ δεν ήξεραν πως να αποτρέψουν ένα ατύχημα εν ώρα εργασίας.
Κάποια από τα βασικότερα μηχανήματα, είχαν τεθεί εκτός λειτουργίας, και πάλι για οικονομικούς λόγους.
Λόγω της απότομης πτώσης των πωλήσεων, του παρασιτοκτόνου Sevin, οι αποθήκες γέμισαν με την εύφλεκτη ουσία MIC, που ξεπερνούσαν κατά πολύ τα επιτρεπτά όρια.
Παράλληλα, το σύστημα ασφαλείας, που προειδοποιούσε για τις βλάβες, ήταν εκτός λειτουργίας για 4 χρόνια.
Ένα μήνα πριν συμβεί το μεγάλο κακό, τα περισσότερα συστήματα ασφαλείας δεν λειτουργούσαν, ενώ το εργοστάσιο βρισκόταν σε κακή κατάσταση, λόγω ελλιπούς συντήρησης.
3 Δεκεμβρίου 1984. 33 τόνοι τοξικού υγρού δημιουργούν μια θανάσιμη διαρροή
Κατά τη διάρκεια της νύχτας, στις 3 Δεκεμβρίου 1984, εισέρρευσε νερό, σε μια δεξαμενή αποθήκευσης, που περιείχε 42 τόνους τοξικού MIC. Έτσι, ξεκίνησε μια αντίδραση της ουσίας, που ανέβασε τη θερμοκρασία της δεξαμενής, πάνω από 200 βαθμούς Κελσίου, ενώ η συνιστώμενη θερμοκρασία αποθήκευσης, ήταν μόλις 4,5 βαθμοί!
Η πίεση της δεξαμενής αυξήθηκε ασφυκτικά, με αποτέλεσμα να διαφύγουν 33 τόνοι αερίων στην ατμόσφαιρα, μέσα σε λιγότερο από 1 ώρα. Το θανατηφόρο κοκτέιλ, που αποδεσμεύτηκε στην ατμόσφαιρα περιείχε εκτός του MIC, υδροκυάνιο, μονοξείδιο του άνθρακα, υδροχλώριο, και διοξείδιο του άνθρακα.
Οι πυκνοκατοικημένες παραγκουπόλεις, που είχαν κτιστεί γύρω από το εργοστάσιο πνίγηκαν πρώτες. Το τοξικό νέφος ήταν βαρύ, και παρέμενε κοντά στο έδαφος, επηρεάζονταν αρχικά τα παιδιά και τους ανθρώπους που δεν μπορούσαν να σηκωθούν από το κρεββάτι.
Τα αρχικά συμπτώματα, περιελάμβαναν, βήχα, εμετό, ερεθισμό στα μάτια και ασφυξία.
Ως αίτια θανάτου χαρακτηρίστηκαν τα εξής: κατάρρευση του κυκλοφορικού συστήματος και πνευμονικό οίδημα.
Ένα από τα επακόλουθα της καταστροφής, ήταν και η αυξημένη θνησιγένεια, για τις μητέρες που επηρεάστηκαν από τη διαρροή, καθώς και μια αύξηση 200% στους θανάτους νεογνών.
Χαρακτηρίστηκε, ως το χειρότερο βιομηχανικό δυστύχημα στην ιστορία, και εκτιμάται ότι πέθαναν 4 έως 8 χιλιάδες άτομα μόνο από την αρχική διαρροή.
Άλλοι τόσοι υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους μετά τις πρώτες 12 ώρες του ατυχήματος. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων, στάθηκε αδύνατο να επιβεβαιωθεί, επειδή πολλοί κάτοικοι, δεν ήταν εγγεγραμμένοι σε κανένα μητρώο.
Άλλες 500 χιλιάδες, νοσηλεύτηκαν με τραύματα που προκλήθηκαν από τα δηλητηριώδη αέρια.
Η τελική αποζημίωση, την οποία δεν ήθελαν αρχικά να καταβάλουν οι ιδιοκτήτες, ανήλθε στο πενιχρό ποσό των 455 δολαρίων για σωματικές βλάβες, ενώ σε περίπτωση θανάτου, το ποσό ανέβαινε στα 1.128 δολάρια.
Μέχρι σήμερα ο αγώνας που γίνεται για τα παιδιά του Μποπάλ είναι μεγάλος.
Η τοξική καταστροφή, επηρέασε όλες τις επόμενες γενιές, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να γεννιούνται με σοβαρά διανοητικά και κινητικά προβλήματα.
Αντλήθηκαν πληροφορίες από το βιβλίο: «Οι μεγαλύτερες καταστροφές της ιστορίας. Οι αιτίες και οι συνέπειες τους», εκδόσεις Κλειδάριθμος.
