Το άγνωστο σχέδιο της Χούντας που ακροβόλισε ελεύθερους σκοπευτές σε κτήρια γύρω από το Πολυτεχνείο αποκαλύπτεται μέσα από τις μαρτυρίες των Μανώλη Μυλωνάκη και Παναγιώτη Μαυρομάτη που έζησαν από κοντά τα γεγονότα. Οι ίδιοι όχι μόνο επιβεβαιώνουν τους τραυματίες από πυρά όπλων αλλά περιγράφουν την προσπάθειά τους να διασώσουν πολλούς από αυτούς.
Ένα από τα στρατηγεία της Χούντας αποκαλύπτεται πως ήταν και το κτήριο στο οποίο στεγαζόταν το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης στην συμβολή των οδών Γ΄Σεπτεμβρίου και Αβέρωφ. Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου ήταν τότε ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, αδερφός του δικτάτορα. Το σχέδιο ήταν να διασπάσουν την ορμή του κόσμου και να επαναφέρουν την τάξη.
Σε απόσταση 50 μέτρων από το εν λόγω κτήριο συναντήσαμε τους δύο αφανείς ήρωες οι οποίοι κατάφεραν να μείνουν πιστοί στον όρκο του Ιπποκράτη και να βοηθήσουν νέα παιδιά, τα οποία χτυπήθηκαν από πυροβόλα όπλα στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου, ο Π. Μαυρομάτης κατευθύνεται προς το σπίτι του κ. Μυλωνάκη, προκειμένου να τον εφοδιάσει με φάρμακα και γάζες. Έχει προηγηθεί τηλεφώνημα του δεύτερου, στο οποίο ζητά τη βοήθειά του μιας και στο σπίτι του έχει φυγαδεύσει τραυματισμένους φοιτητές.
Για καλή του τύχη, η πόρτα της πολυκατοικίας είναι ανοιχτή και μπαίνει όσο πιο γρήγορα μπορεί, προκειμένου να μην τον δει κάποιος από τους περίεργους μαυροντυμένους που παραμονεύουν στους δρόμους κρατώντας “στυλιάρια”, όπως ο ίδιος αφηγείται.
“Γλιστράω πάνω σε μία λίμνη αίματος” αφηγείται στη Μηχανή του Χρόνου.
“Στη σκάλα σερνόταν το αίμα. Ανέβηκα τα σκαλιά και έφτασα στον τρίτο όροφο στο διαμέρισμα του Μανώλη Μυλωνάκη. Εκεί βρέθηκα σε μια κατάσταση φρίκης. Ένα σωρό τραυματίες και το διαμέρισμα μέσα στο αίμα.”
«Παιδιά χτυπημένα στα πόδια και ένα παιδί με μία τρύπα, χτυπημένο πισώπλατα, στο δεξιό ημιθωράκειο.»
“Ήταν μια εποχή που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Γι’ αυτό και δεν τολμούσαμε να ρωτήσουμε τα ονόματα των παιδιών και τις διευθύνσεις τους” ομολογεί ο κ. Μαυρομάτης.
Το μόνο που μπόρεσε ο κ. Μαυρομάτης να μάθει ήταν πως ο “Κώστας” ήταν σπουδαστής στη Σιβιτανίδειο και ζούσε στο Περιστέρι.
“Κάποια στιγμή ανέβηκα στην ταράτσα όπου διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι πυροβολούσαν με πολυβόλα από την ταράτσα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως και χάλαγε ο κόσμος. Πυροβολούσαν προφανώς ό,τι κινείτο.” καταθέτει στη Μηχανή του Χρόνου ο κ. Μαυρομάτης.
Κατά τη μία ή ώρα το πρωί ήρθε το ασθενοφόρο πήρε τέσσερις – πέντε αλλά ένας δεν χωρούσε. Αυτός ήταν ο Κώστας. Ο κ. Μαυρομάτης τον πήρε παραμάσχαλα με σκοπό να τον πάει στην «Πολυκλινική».
Το παιδί δεν άντεχε άλλο από τους πόνους και σα να μην έφθανε αυτό καθώς περπατούσαν διέκριναν τους προβολείς των τανκς.
Η πιο κοντινή κλινική ήταν η “Αθηνά” όπου και παρέδωσε το νεαρό. Αμέσως του έκαναν ακτινογραφία η οποία έδειξε το αναμενόμενο. “Δύο θραύσματα μέσα στο δεξιό ημιθωράκειο.”
«Κράτησα τη μπλούζα του παιδιού. Είπα ότι θα ξαναγυρίσω, αισθάνθηκα πως είναι ασφαλής και έφυγα», εξομολογείται ο κ. Μαυρομάτης
Την άλλη μέρα πέρασε αλλά μόλις μπήκε μέσα και αναζήτησε το παιδί, όρμησαν να τον πιάσουν και το έβαλε στα πόδια. “Φοβήθηκα μήπως με πιάσουν. Αλλά κράτησα τη μπλούζα την οποία είχα πάντα μαζί μου τις επόμενες ημέρες.»
Δύο χρόνια μετά, ο Παναγιώτης Μαυρομάτης με τον Μανώλη Μυλωνάκη παρευρίσκονται στη δίκη του Πολυτεχνείου. Παρασκευή 30 Οκτωβρίου ο Μ. Μυλωνάκης ιδιοκτήτης του σπιτιού – κρησφύγετο κατέθεσε στη δίκη, δείχνοντας το αδιάψευστο ντοκουμέντο. Η φανέλα του παιδιού αμφισβητήθηκε από τους δικηγόρους υπεράσπισης των κατηγορουμένων για τα γεγονότα.
“Μία τέτοια μπλούζα μπορεί να τη φτιάξει ο οποιοσδήποτε ,να βάλει λίγο χρώμα και να κάνει μία τρύπα.” ακούστηκε στην αίθουσα του δικαστηρίου.
“Αυτό μου έκανε οδυνηρή εντύπωση”, λέει ο κ. Μαυρομάτης, ο οποίος μοιράστηκε με τη Μηχανή του Χρόνου την ιστορία της μπλούζας «του Πολυτεχνείου», που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ανακαλεί.
16 Νοεμβρίου 1973. Ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί στο Πολυτεχνείο. Η αστυνομία ζητά τη συνδρομή του στρατού. Τα τανκς βγαίνουν από τους στρατώνες… 
