Πολλά ήταν τα παιδιά που έζησαν Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στους προσφυγικούς καταυλισμούς μετά την εισβολή της Τουρκίας το 1974. Κάποια από αυτά δεν ήταν μόνο προσφυγόπουλα, αλλά και ορφανά καθώς έχασαν κάποιον γονιό κατά την εισβολή.
Επίσης κάποιοι γονείς ήταν αιχμάλωτοι και άλλοι αγνοούμενοι.
Η εφημερίδα Αγώνας, φιλοξένησε επιστολές προσφύγων προς παιδιά του εξωτερικού.
Ένα παιδί, ο Χριστάκης, στο κείμενό του περιγράφει την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στους καταυλισμούς και ζήταγε μία μεγάλη χάρη ακόμα και από τους Τούρκους.
Να ενώσουν όλοι τις φωνές τους για να μην κάνουν πλέον «Ματωμένα Χριστούγεννα».
Αγαπητοί μας,
Με το ξέφωτο πεταγόμαστε όλοι από τα παραπήγματά, του πρόχειρου συνοικισμού – κάτι μάντρες, τρώγλες, άλλοτε ορνιθώνες – πάντως δεν είναι για ανθρώπινη διαβίωση τα παραπήγματά μας. Άλλοι σε ψηλές πολυκατοικίες δίχως πόρτες και παράθυρα, δίχως τα πιο στοιχειώδη, κοιμούνται στο πάτωμα (μόνο με κουβέρτες)!…
Βγαίνουμε που λέτε και τραβάμε για το σχολειό μας. Είμαστε μια παρέα παιδιών όλοι ξένοι, δεν είμαστε μονάχα πρόσφυγες – αυτό είναι πολυτέλεια – γιατί οι γονείς μας και προστάτες μας αγνοούνται; Είναι όμηροι; Είναι σκοτωμένοι, αιχμάλωτοι; Δεν ξέρουμε τίποτε απ’ όλα αυτά. Σε εμάς τα παιδιά λένε ότι ζούνε. Μα ποιος μπορεί να ξέρει θετικά; Μόνο ο Θεός…
Πιστεύομε πως δεν μας άφησε οριστικά. Μας αδικούν οι άνθρωποι και μας βασανίζουν. Κι όμως η ζωή πρέπει να προχωρήσει κι εμείς μαζί της κατά πόδι. Μας ξυπνά η πρωϊνή τουρτούρα και το Δεκεμβριανό τσουχτερό κρύο κι ο εκκωφαντικός θόρυβος των τροχοφόρων. Να μας λοιπόν όλη η παρέα με τα βιβλία και τις τσάντες και το «δισάκι μας στον ώμο για τον δρόμο»…!
[…] Θέλουμε όμως να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα στο πατρικό μας σπίτι. Διεκδικούμε αυτό το δικαίωμα. Θέλουμε να ζήσουμε στο χωριό μας. Γιατί όσο και να το κάνεις «ματωμένα Χριστούγεννα θα κάνουμε φέτος».
Χάσαμε οι πιο πολλοί τους δικούς μας. Μα το μεγαλύτερο κακό είναι ότι ζούμε με αβεβαιότητα και με αγωνία για τους δικούς μας. Για αυτό μια θερμή παράκληση σ’ όλους κάνουμε. Σ’ όλον τον κόσμο. Ακόμα και στους Τούρκους φίλους μας της Τουρκίας. Ακόμα και σε αυτούς! Ναι ναι σε αυτούς! Γιατί κι αυτούς αγαπάμε όπως μας έμαθε ο Χριστός.
Λοιπόν τώρα τα Χριστούγεννα κάνετέ μας ένα δώρο. Πέστε έναν καλό λόγο στους δικού σας.
Ενώστε τις προσευχές σας στον μικρό Χριστό, που γεννήθηκε και βρήκε περιβάλλον σαν το δικό μας, να μας πάει στα σπίτια μας. Στα σπίτια που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Εκεί στα γνώριμα, νοσταλγικά μας ακρογιάλια. Τη γη μας την ποτίσαμε με τον τίμιο ιδρώτα μας. Το αίμα των αδικοχαμένων δικών μας. Όσων αγνοούνται. Όσων δολοφονήθηκαν. Όσων αιχμαλωτίστηκαν. Όσων τα παιδιά σφάγησαν όσων η τιμή καταπατήθηκε με την μεγάλη ντροπή. Όσων τα κορμιά κάηκαν με τις βόμβες και τις σιδηρόβραχτες κινούμενες μηχανές.
[…] Περιμένουμε πολλά από την αγάπη σας και είθε η φωνή μας να βρει απήχηση ανάλογη στον πόνο μας και να ρθετε όλοι να γιορτάσουμε τα νικητήρια μιας δίκαιης ανθρωπότητας. Ως τότε παρακαλέστε όλοι μαζί μας το μεγάλο αναμενόμενο να βοηθήσει όλους.
Σας ευχόμαστε καλές γιορτές με τους δικούς σας έστω κι αν εμείς δεν έχουμε όλους τους δικούς μας και μερικοί από εμάς κανέναν.
Γεια σας,
Χριστάκης
Χριστούγεννα, Λευκωσία 1974
