Οι επιφανείς τρελοί της Λεμεσού. Ποιοι ήταν ο Μπάρμπας, Κιαζίμης και Αρκοντής, που κυκλοφόρησαν σε χριστουγεννιάτικη κάρτα και εύχονταν Χρόνια Πολλά στους κατοίκους της πόλης;

Για τους νεότερους μπορεί τα τρία ονόματα να μην λένε και πολλά. Για τους παλιούς όμως οι τρεις «πελλοί» της Λεμεσού, αποτελούσαν σήμα κατατεθέν. Ο κόσμος τους ήξερε, τους αγαπούσε και όλοι μαζεύονταν γύρω τους κάθε φορά που τους έβλεπε να πιάνονται στα χέρια.

Μάλιστα το 1965, οι κάτοικοι της Λεμεσού κυκλοφόρησαν χριστουγεννιάτικες κάρτες με τις τρεις προσωπικότητες, ευχόμενοι χρόνια πολλά!
Ποιοι ήταν όμως οι τρεις πελλοί της Λεμεσού που τόσο αγαπήθηκαν από τον κόσμο;

Ο Αρκοντής

Νόθο παιδί ενός από τους μεγαλύτερους άρχοντες της πόλης, ο Αρκοντής αποτελεί μία ιστορική προσωπικότητα στη Λεμεσό.
Καρπός μίας παράνομης σχέσης, ο πατέρας του πέταξε στο δρόμο την παραδουλεύτρα μάνα του Αρκοντή για να μην αποκαλυφθεί το σκάνδαλο.

Από τότε περιφερόταν ρακένδυτος και ξυπόλυτος στους δρόμους της Λεμεσού.
Οι μανάβηδες της αγοράς τον αναγνώριζαν και του έδιναν φρούτα, ενώ τα παιδιά τον έκαμαν χάζι και αυτός απάνταγε «Δεν πειράζει να’ στε καλά».
Λέγεται πως ο Αρκοντής δεν ξέχασε ποτέ τον πατέρα του που τον πέταξε στον δρόμο.
Όταν έμαθε πως ο γέρος του έχασε τα πάντα πήγαινε από το ξημέρωμα έξω από το σπίτι του και του άφηνε τα λίγα χρήματα που μάζευε από τα φιλοδωρήματα του κόσμου.

Ο παλιός προύχοντας της Λεμεσού, όταν άνοιξε το παράθυρο και είδε τον Αρκοντή έμεινε άναυδος.
Ο Αρκοντής γύρισε και του ‘πε: «Πεζεβέγκη, ήταν ανάγκη ν’ ανοίξεις το παράθυρο;».

Ο Κιαζίμης

Ο Κιαζίμης, Τουρκοκύπριος της Λεμεσού, ήταν το αντίπαλο δέος του Αρκοντή. Οι δυο τους αποτελούσαν ένα άπαιχτο δίδυμο τρέλας. Οι περαστικοί πάντα φρόντιζαν να τους κουρδίζουν για να τσακωθούν μεταξύ τους και να τους κάμουν χάζι.
Οι δύο τρελοί πιάνονταν συχνά στα χέρια. Τις περισσότερες φορές έπρεπε να επέμβει η αστυνομία για να διαχωρίσει τους «πελλούς» και να απομακρύνει το πλήθος που μαζευόταν.
Κάποια στιγμή λέγεται πως οδηγήθηκαν στο δικαστήριο. Τότε ο Αρκοντής ρώτησε τον Δικαστή: «Γίνεται δύο τρελοί να περιφέρονται στην ίδια πόλη;». Κι έτσι ο δικαστής μοίρασε την πόλη στα δύο.
Ό,τι κι αν λεγόταν πάντως για τους δύο τρελούς, οι παλιοί Λεμεσιανοί θυμούνται πως «εν έκαμνεν ο ένας δίχα τ’ άλλου» και υπάρχουν φωτογραφίες που το αποδεικνύουν.

Ο Μπάρμπας

Ο Μπάρμπας ή Πάρπας ήταν ο μουσικός της παρέας. Καθόταν στα πεζοδρόμια, συνήθως απέναντι από την αποβάθρα των Φράγκων και με το βιολί του σκαρφιζόταν ευφάνταστους και επίκαιρους στίχους. Άλλοτε τραγουδούσε για τη Λεμεσό τραγουδώντας: «Λιόντρα, Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη, Λωζάνη, την Λεμεσόν μας καμιά μα καμιά σας δεν πιάνει. Γιατί καμιά σας δεν έχει, Αρκοντήν ούτε Κιαζίμην, μα ούτε και μπάρπαν να βγάζει λόγους στο καλτερίμιν. Ο αμαξάς λέει σε μια δούλα ερωτιάρα, παίζει του στούπου η κιθάρα». Άλλοτε οι στίχοι του ήταν περισσότερο πολιτικοί: «εδώσαν μου έδωσαν μου μια πότσα ζιβανία κι ορκίστηκα να μην τη πιω να κάψω τη Αγγλία».

Πληροφορίες και φωτογραφίες: Λεμεσού Μνήμες