«Η δακτυλογράφος» που αποπλάνησε το υποψήφιο αφεντικό της στην παλιά Αθήνα. Η ιστορία δημοσιεύτηκε στον Τύπο το 1933

Η Αθηναϊκή κοινωνία με το πέρασμα των χρόνων έχει αλλάξει σε πολλά αλλά μερικά είναι ίδια.

Τα «Αθηναϊκά Νέα» το 1933 δημοσίευσαν την παρακάτω ιστορία, που αν εξαιρέσει κανείς τη γλώσσα στην οποία είναι γραμμένη, κατά τα άλλα θα μπορούσε να έχει συμβεί και στις μέρες μας αν η αγγελία δεν ήταν για δακτυλογράφο αλλά για μασάζ! Πρόκειται για ένα ρεπορταζ που ξεκίνησε από μια αγγελία για εύρεση δακτυλογράφου.

«Εζήτησε, δια των εφημερίδων, μιαν δακτυλογράφον δια τας προσωπικάς του υποθέσεις. Ήτο διανοούμενος, έγραφε απειρίαν πραγμάτων την ημέραν και δεν επρόφθενε.

Συνεπώς η ανάγκη της δακτυλογράφου ήτο πραγματική και ειλικρινής και δεν υπηγορεύετο ποσώς από κακοήθη ελατήρια.
Φαίνεται όμως ότι αι δακτυλογράφοι γενικώς δεν λαμβάνουν ποτέ υπ΄όψιν  παρομοίας συνθήκας ειθισμέναι εις άλλον τρόπον εργασίας.
Διότι το απόγευμα της ιδίας ημέρας, καθ΄ην εδημοσιεύθη η αγγελία, συνέβησαν τα εξής πράγματα:
-Ο κ. Ν.Ν. παρακαλώ;
-Εγώ μαμζέλ.
-Εσείς ζητάτε δακτυλογράφο;
-Εγώ μαμζέλ.
το θηλυκόν το οποίον παρουσιάσθη πρώτον, ήτο φλογερόν, ωραίον και προκλητικόν.
-Καθήστε μαμζέλ.
Εκάθισε σε μιαν καρέκλαν, έβαλε το πόδι επάνω στο πόδι και ήρχισε τας διαπραγματεύσεις.
-Πόσες ώρες θα δουλεύω αν σας κάνω εγώ κύριε;
-Μα τρεις – τέσσερις την ημέρα.
-Μπιεν. Τι γραφομηχανή έχετε;
-Άντλερ. Ξέρετε;
–Πώς. Ξέρω όλες τις μάρκες. Και με τι μισθό αν επιτρέπετε;
-Χίλιες δραχμές μαμζέλ.
-Η δακτυλογράφος ησθάνθη ελαφράν απογοήτευσιν, εσήκωσε ελαφρώς την φούσταν της, εις τρόπος ώστε να δη ο μέλλων προϊστάμενός της ότι άξιζε περισσότερα, έβγαλε από το τσαντάκι της μια κομψή ταμπακερούλα και του προσέφερε σιγαρέττο.
-Πάρτε. Τίποτε περισσότερο;… θα έπρεπε. Οι ώρες είναι πολλές.
-Μερσί. Ατυχώς μαμζέλ για περισσότερα δεν μπορώ.
Επειδή τα επιχειρήματα δεν εφαίνοντο να είχαν επίδρασιν επί του ανθρώπου, το θηλυκόν έβαλε εις ενέργειαν άλλα περισσότερον ακαταμάχητα.
-Παρτόν, μου επιτρέπετε; Κάνει λιγάκι ζέστη εδώ μέσα.
-Ελεύθερα μαμζέλ.
Και η δακτυλογράφος έβγαλε το παλτό και το καπέλο της. Ήτο μέγας πειρασμός.
-Να μου δίνατε τουλάχιστο δύο χιλιάδες;
Ο υποψήφιος προϊστάμενος ήρχισε να ζαλίζεται ελαφρώς.
-Ναι…να σας πω…το συζητάμε. Διότι…
Το θηλυκόν τον εκοιτούσε κατά τρόπον σκανδαλώδη.
-Α, μα είσαστε τρέλα δεσποινίς. Παρτόν δηλαδή αλλά…
Και επειδή ο προϊστάμενος δεν είχε την σκληρότητα σιδήρου, έκανε ότι θα έκανε πας άνθρωπος με καρδιά, αισθήσεις και αισθήματα.
-Δύο χιλιάδες. Χαλάλι μαμζέλ.
Μετά ολίγας ημέρας εδημοσιεύετο εις τας εφημερίδας νέα αγγελία.
«Ζητείται δακτυλογράφος άσχημη δι’ ωρισμένας ώρας. Γράψατε Ν.Ν.»
Διότι η ωραία δακτυλογράφος ως απεκαλύφθη δεν εγνώριζε γραφομηχανήν!

Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο  «Τα Ανάλεκτα της Παλιάς Αθήνας» του Θωμά Σιταρά, εκδόσεις Ωκεανίδα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: