Οι γυναίκες της Κύπρου έλαβαν ενεργό συμμετοχή στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο αρχηγός του αγώνα, Διγενής, παραδέχτηκε στα απομνημονεύματά του πως «Εις πολύ εμπιστευτικάς αποστολάς εχρησιμοποίουν το γυναικείον φύλον».
Οι γυναίκες αποδείχτηκαν αντάξιες των προσδοκιών ιδίως όταν οι αγωνιστές φυλακίζονταν ο ένας μετά τον άλλον και έπρεπε να τροφοδοτηθεί ο αγώνας με νέα πρόσωπα για τις επικίνδυνες αποστολές. Μία από αυτές τις θαρραλέες Κύπριες, υπήρξε η Πίτσα Κωνσταντίνου, η οποία έμεινε γνωστή ως «η κοπέλα με τη σημαία».
Η Πίτσα εντάχθηκε στις τάξεις του αγώνα από την πρώτη στιγμή. Η ίδια χαρακτηριστικά αναφέρει:
Με τη συμμαθήτριά μου Ρίτα Ανθούλη, θέλαμε να μπούμε στην ΕΟΚΑ αλλά ήταν αόρατη. Κάποιος που μας άκουσε, μας πλησίασε, μας εξήγησε πως για να γίνουμε δεκτές θα χρειαστεί να αντέξουμε σε σκληρές δοκιμασίες». Δεχτήκαμε και μας οδήγησε σε παλιόσπιτο ενός χωριού και ορκιστήκαμε «πίστη στην πατρίδα» και «δε θα προδώσουμε ποτέ».
Έτσι τα δύο κορίτσια ανάμεσα σε δεκάδες άλλα άρχισαν να μοιράζουν προκηρύξεις, να κρύβουν όπλα στις ποδιές τους ή να μεταφέρουν πυρομαχικά στους αντάρτες.
Όταν όμως έσφιξε ο κλοιός και απαγορεύτηκε η κυκλοφορία εκ μέρους των Βρετανών, ο Γρίβας αποφάσισε πως ήταν η ώρα να δράσουν αποφασιστικά οι γυναίκες.
Η ριψοκίνδυνη αποστολή που τους ανατέθηκε, ήταν να μεταφέρουν βόμβες σε αγγλικό στόχο.
Ο Νίκος Σαμψών, που είχε γνωριστεί με τις νεαρές κοπέλες, προσπάθησε να τις αποτρέψει λόγω των κινδύνων που διέτρεχαν.
Τίποτα όμως δεν μπορούσε να σταματήσει τις δύο μαθήτριες που ήταν αποφασισμένες να πολεμήσουν για την απελευθέρωση της Κύπρου.
«Τις πήρα (τις βόμβες) στην τσάντα και με το αυτοκίνητο της Ρίτας ξεκινήσαμε. Αφού περάσαμε δυο μπλόκα, στο τρίτο ο άγγλος στρατιώτης έψαξε την τσάντα μου και τρόμαξε σαν τις είδε! Εμείς γελούσαμε επίτηδες για να θολώσουμε τα νερά. Μας συνέλαβαν, έφαγα το ξύλο της αρκούδας! Δεν ομολόγησα κι επέμενα: «βάλατε στην τσάντα τις βόμβες για να με ενοχοποιήσετε».
Στα ίδια κελιά με τον Παλληκαρίδη
Στις 3 Δεκεμβρίου 1956, καταδίκασαν την Πίτσα και την Ρίτα για τη μεταφορά των βομβιστικών μηχανισμών.
Η Πίτσα καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκισης, ενώ η Ρίτα σε δύο. Συνήγοροί της ήταν ο Γλαύκος Κληρίδης, ο Τάσος Παπαδόπουλος και ο Ρολάνδης. Στη φυλακή ήταν μαζί με τον Παλληκαρίδη.
Λίγο πριν από τον απαγχονισμό του φώναζαν «Θάρρος Βαγορή, θάρρος Παλληκαρίδη» και έλαβαν την απάντηση «Θάρρος σε σας, να συνεχίσετε την αγώνα».
Η ίδια θυμάται πως «μετά από λίγο ακούστηκε ο γδούπος από το κρέμασμα. Απ’ όλα τα κελιά άκουγες θρήνους. Ήταν μόνο 18 χρόνων παλικάρι»
Η σημαία από κομπινεζόν
Η Πίτσα ήθελε να αποφυλακιστεί κρατώντας την ελληνική σημαία.
Μη έχοντας πολλές επιλογές για το που θα έβρισκε σημαία αποφάσισε να ράψει μία.
Έτσι σε κάθε επισκεπτήριο ζητούσε από τη μητέρα της να της φέρνει κομπινεζόν και εσώρουχα.
Η μάνα της απορούσε, όμως η 17χρονη Πίτσα είχε ήδη αποφασίσει πως θα έραβε τη σημαία πάση θυσία.
«Είχαμε μετατρέψει ένα κελί σε εκκλησιά. Ερχόταν ο παπάς κάθε Κυριακή μας ευλογούσε και από εκεί έπαιρνα κεριά, τα άναβα κρυφά στο κελί και άρχισα να κόβω τα εσώρουχα σε λωρίδες. Δυο χρόνια με το φως του κεριού έραβα τη σημαία»
Την ημέρα της αποφυλάκισης της έλειπε το κοντάρι στο οποίο θα έδενε τη νέα ελληνική σημαία. Στην αρχή ανησύχησε, δεν έβρισκε κάτι.
Μέχρι που είδε ένα σκουπόξυλο, το άρπαξε και έφτιαξε το νέο της λάβαρο.
Όταν βγήκε από τη φυλακή, σήκωσε το λάβαρο ψηλά και ανέμισε την ελληνική σημαία γεμάτη περηφάνια.
Πληροφορίες και φωτογραφίες: Τάσος Κοντογιαννίδης, «Η Πίτσα Κωνσταντίνου- Αραπίδου, τo 17χρονο κορίτσι της ΕΟΚΑ με την ψυχή λιονταριού»
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: 
