Οι στρατιώτες που βρίσκονταν στα χαρακώματα κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός από τις μαζικές απώλειες και εκατομμύρια αρουραίους.
Τα τρωκτικά ήταν παντού. Προσελκύονταν από τη δυσοσμία και την αποσύνθεση των νεκρών, οι οποίοι δεν είχαν ταφεί, είτε είχαν θαφτεί πρόχειρα σε λάκκους. Με τις βροχές και τους βομβαρδισμούς έβγαιναν ξανά στην επιφάνεια.
Η επίθεση των αρουραίων
Οι αρουραίοι έτρωγαν τις σορούς των στρατιωτών. Ωστόσο, δεν ήταν λίγες και οι φορές που έκαναν επιθέσεις ακόμη και στους ζωντανούς, μασουλώντας τα ρούχα, το πρόσωπο και τις πληγές, όταν τους έβρισκαν στον ύπνο ή εξαντλημένους από την κούραση και την ψυχολογική πίεση.
Πολλά από τα στρατεύματα είχαν αποδυναμωθεί αισθητά από τα τρωκτικά, τα οποία γίνονται ολοένα και πιο τολμηρά, αφού έφταναν στο σημείο να κλέβουν φαγητό από τα μπαγκάζια και τις τσέπες των στρατιωτών, την ώρα του ύπνου.
Η επιχείρηση εξόντωσης
Τρομοκρατημένες πλέον οι μεραρχίες με την παρουσία τους, κατάστρωναν σχέδια για να τα εξολοθρεύσουν.
Αν και απαγορευόταν να πυροβολήσουν, ώστε να μην σπαταλιούνται άδικα τα πυρομαχικά, πολλοί ήταν εκείνοι που στα κρυφά τα καταδίωξαν με σφαίρες.
Ωστόσο, οι ενέργειες τους επέβαιναν άκαρπες, αφού κάθε αρουραίος μπορούσε να γεννήσει ετησίως μέχρι και 900 μικρά. Τότε, υπήρξε η σκέψη να χρησιμοποιηθούν γάτες και σκυλιά ράτσας τεριέ. Έτσι κι έγινε.
Μεγάλος αριθμός των ζώων αυτών βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, μαζί με τα στρατεύματα, ώστε να βοηθήσουν στην κατατρόπωση των ενοχλητικών τρωκτικών.
Πιο αποτελεσματικά τελικά αποδείχτηκαν τα σκυλιά. Όχι μόνο ξετρύπωναν τους αρουραίους κάτω από το έδαφος, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων τους σκότωναν και τους έτρωγαν μέσα σε λίγες ώρες.
Εξάλλου, γι’ αυτόν το λόγο τα σκυλιά αυτά πήραν και την ονομασία «τεριέ» η οποία προέρχεται από τη λατινική λέξη «terra» που σημαίνει «γη».
Σε αντίθεση, οι γάτες ήταν πιο μικρόσωμες. Ναι μεν τους κυνηγούσαν για εβδομάδες, αλλά μετά τους παρατούσαν, χάνοντας το ενδιαφέρον της καταδίωξης.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μαρτυρίες στρατιωτών για τις συνθήκες που επικρατούσαν στα στρατόπεδα με τους αρουραίους:
«Βλέπαμε τους αρουραίους να τρέχουνε, να τρέχουνε, να βγαίνουν μέσα από τα κουφάρια και τα ρούχα των ανδρών που είχαν χάσει τη ζωή τους στη μάχη. Και ήταν τεράστιοι. Χοντροί και »γεμισμένοι» με ανθρώπινη σάρκα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, καθώς πλησιάσαμε ένα από τα πτώματα. Δεν είχε κράνος. Το κρανίο του ήταν κατακρεουργημένο, ενώ σε κάποια στιγμή, πετάχτηκε από το στόμα του ένα τέτοιο απαίσιο πλάσμα, ένας αρουραίος».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
