Τη δεκαετία του ‘70 οι νέοι δεν είχαν πολλές επιλογές για να διασκεδάσουν. Τα λεγόμενα σφαιριστήρια ήταν μία φθηνή και κοντινή λύση. Είχαν μπιλιάρδο, ποδοσφαιράκια, φλιπεράκια και ίσως πινγκ πονγκ.
Οι 18χρονοι άφηναν μακριά μαλλιά, το πολύ μέχρι τους ώμους, όπως ήταν η μόδα. Φόραγαν παντελόνι καμπάνα, τζιν και τα πουκάμισα με τον μακρύ γιακά. Αν τον γύριζες έφθανε να ξύσει τη μύτη!
Η αστυνομία της χούντας θεωρούσε αυτά τα μαγαζιά εστίες διαφθοράς της νεολαίας, η οποία έπρεπε να είναι στο κατηχητικό ή έστω να κυνηγά κομμουνιστές για το καλό της πατρίδας. Τον Γενάρη του 1970 το αστυνομικό τμήμα Περιστερίου αποφασίζει και εκτελεί την «Επιχείρηση ψαλίδι».
Με ένα καλά οργανωμένο σχέδιο περικυκλώνει τρία σφαιριστήρια στο Περιστέρι και στην ευρύτερη περιοχή και πιάνει όλους τους νέους που ήταν μέσα.
Οι μακρυμάλληδες αντιμετωπίστηκαν ως εχθροί της κοινωνίας. Πρώτα έφαγαν μερικές σφαλιάρες για προθέρμανση και μετά έγινε η εξακρίβωση ταυτότητας.
Τριάντα νέοι μπήκαν στη σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλο και οδηγήθηκαν πεζή, στο αστυνομικό τμήμα. Όσους συνάντησαν κατά μήκος της διαδρομής και είχαν μακρύ μαλλί, τους μάζευαν και αυτούς με την ανύπαρκτη κατηγορία της μακριάς κόμης.
Δυστυχώς, τα τοπικά τμήματα δεν είχαν πούλμαν ή κλούβες και το περπάτημα ήταν αναπόφευκτο, τόσο για τα όργανα, όσο και για τους προσαχθέντες.
Στο τμήμα οι πιτσιρικάδες υποχρεώθηκαν στον εξευτελισμό του κουρέματος με την ψιλή. Τα παιδιά που έφυγαν από το σπίτι τινάζοντας τη χαίτη των μαλλιών τους και φτιάχνοντας τη φράντζα, γύρισαν κουρεμένοι με την ψιλή μηχανή του μπαρμπέρη.
Η επιχείρηση κρίθηκε επιτυχημένη και εξαπλώθηκε και στους κινηματογράφους της περιοχής. Μόλις τελείωνε το έργο, μάζευαν όποιον έβρισκαν και φωνάζοντας «πάμε για κούρεμα», τον έστελναν στον κουρέα, για να «γίνει άνθρωπος».
Την άλλη μέρα η εφημερίδα έγραψε για τους νέους:«Η αντίδρασή τους μπροστά στο ψαλίδι του απρόσμενου μπαρμπέρη, δεν ήταν αυτή του καταπιεζόμενου ανθρώπου. Αντίθετα, δέχτηκαν την αποψίλωση των μαλλιών τους με συγκατάβαση και χαμόγελα».
Μάλλον ντροπιαστικό ρεπορτάζ, αλλά αυτά συνήθως τα έγραφε η αστυνομία στα δελτία Τύπου και οι εφημερίδες απλά τα αναπαρήγαγαν, ως όφειλαν.
Μόνο ένας γλίτωσε που ήταν μουσικός και είχε χαρτί από την αστυνομία ότι επιτρέπεται να φέρει μακριά κώμη, λόγω της μουσικής του ιδιότητας.
Ήταν μια εξαίρεση για να μην ξυρίσει κάποιο ενθουσιώδες όργανο τον Κόκοτα ή τον Βοσκόπουλο. Έτσι, τη γλίτωναν και οι άσημοι συνάδελφοί τους.
Ο νέος που βλέπετε λέγεται Ηλιόπουλος. Έτσι ήταν το μαλλί του πριν από το κούρεμα. Στην φωτογραφία κάτω βλέπετε πως έγινε η όμορφη και πλούσια κόμη του μετά την επιχείρηση ψαλίδι.
Αριστερά πριν από την επιχείρηση ψαλίδι της χούντας. Δεξιά Μετά … Ευτυχώς το χαμόγελο παρέμεινε
Ο αστυνομικός διευθυντής
Πριν από πολλά χρόνια, συναντήσαμε τον -μακαρίτη σήμερα- αστυνομικό διευθυντή. Ισχυρίστηκε ότι οι γονείς του έδιναν συγχαρητήρια για την πράξη του, που δεν βασιζόταν σε κανένα νόμο. Έλεγε, ότι με τον καιρό τα παιδιά αναγνώρισαν πως η πράξη του ήταν ευεργετική και άθελά του αποκάλυψε ότι κάθε παιδί υποχρεώθηκε να πληρώσει 15 δραχμές στον κουρέα.
Φυσικά κάποιοι γονείς χάρηκαν που είδαν ξανά το παιδί τους με κουρεμένο μαλλί και μάλιστα ευχαρίστησαν τον διοικητή του τμήματος. Υποστήριξε ότι συνολικά έγιναν 80 προσαγωγές και κουρεύτηκαν οι 27, οι οποίοι του χρωστούσαν χάρη.
Τον διαβεβαιώσαμε ότι οι νέοι πληγώθηκαν και ταπεινώθηκαν.
Στον κουρέα πήγαν οικειοθελώς, γιατί κάποιοι αστυνομικοί τους έκαναν μερικές ψαλιδιές στο κεφάλι και ήταν αδύνατο να κυκλοφορήσουν στον δρόμο σαν σημαδεμένοι.
Κάποια στιγμή τα μάτια του δάκρυσαν.
Πιστέψαμε ότι ήταν η συγκίνηση και μια έμμεση συγγνώμη.
Μας φάνηκε συμπαθητικός.
Θύμα και αυτός της προπαγάνδας εκείνης της εποχής. ..
Τελικά μας ζήτησε συγγνώμη για τα δάκρυα.
Είπε ότι πάσχει από καταρράκτη στα μάτια, αλλά σύντομα θα κάνει εγχείρηση και δεν θα δακρύζει χωρίς λόγο…
Διαβάστε επίσης:
